Απόψεις | Τι έμαθα από το Δεκέμβρη του 2008

Τρία χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από τα Δεκεμβριανά του 2008. Την πρώτη φορά που η γενιά μου, βγήκε στους δρόμους ενστικτωδώς, την πρώτη φορά που η γενιά μου πολιτικοποιήθηκε, την πρώτη φορά που η γενιά μου άρχισε να ρωτάει, την πρώτη φορά που η γενιά μου κατέρριψε το μύθο των βολεμένων – αποχαυνωμένων πιτσιρικιών, που κάθονται σπίτι και παίζουν xbox γιατί είναι ανίκανα να σκεφτούν και ανήμπορα να διεκδικήσουν. Ο Δεκέμβρης του 08, πέρασε, αλλά εγώ προσωπικά, έμαθα  και θυμάμαι από αυτόν:

• Ακόμα και σε μία προφανή δολοφονία, ενός 15χρονου από άνθρωπο που κανονικά θα έπρεπε “να προσφέρει στην κοινωνία” προστατεύοντάς τον, βρέθηκαν άνθρωποι, που το μόνο που είχαν να πουν, ήταν “Τι έκανε ο 15χρονος στα Εξάρχεια;”.  Πρώτο κρατούμενο λοιπόν, οι “εγκλωβισμένοι” νοητικά και ψυχικά, δεν πρόκειται να σκεφτούν ποτέ.

• Αντίθετα με τους εγκλωβισμένους, η “κοινή γνώμη”, έχει την ικανότητα να αλλάζει στάση για ένα θέμα, ανά ρεπορτάζ! Τη μία μέρα η τρίτη ηλικία είναι στους δρόμους και προφυλάσσει τους πιτσιρικάδες από τα ΜΑΤ, την άλλη είναι στο σπίτι και βρίζει την αστυνομία που δεν… παρεμβαίνει.

• Η αστυνομία συνδέεται με τους κουκουλοφόρους (τελεία). Δεν είναι όλοι οι κουκουλοφόροι αστυνομικοί.

• Άλλο κουκουλοφόρος, άλλο αναρχικός, άλλο αντιεξουσιαστής, άλλο του αριστερού χώρου.

• Τα Χριστούγεννα ΠΡΕΠΕΙ να στολίσουμε την πόλη, ακόμα και αν η ανάμνηση ενός δέντρου περιφρουρούμενου από ΜΑΤ, είναι καλύτερη ανάμνηση για έναν 5χρονο, από ότι καθόλου δέντρο στο Σύνταγμα.

• Με το που ο πολιτικός “σταθεί στο πλάι σου”, πατροναρίστηκες.  Δεν τον έχεις ανάγκη, αυτός σε έχει και προς θεού, μην τον εμπιστεύεσαι.

• Θυμάμαι επίσης, τους πάντες, για λίγες – έστω – βδομάδες, να συζητάμε μόνο για πολιτική. Να μαθαίνουμε ποιος ήταν ο Τεμπονέρας, ο Λαμπράκης, ο Πέτρουλας. Να  βιώνουμε τί σημαίνει ΜΑΤ, αναίτια επίθεση, φανατισμός. Τις (φαινομενικά ελάχιστες, αλλά σίγουρα αγεφύρωτες) αποστάσεις των αριστερών οργανώσεων.

• Μάθαμε τι σημαίνει δημοσιογράφος και ποιον πρέπει να εμπιστευόμαστε και ποιον όχι. Τη μεγάλη προσπάθεια να μάθουμε τί τελικά έγινε εκείνο το βράδυ, αφού 24ωρα μετά τη δολοφονία, ανέφεραν ακόμα πως ο Γρηγορόπουλος ανήκε σε ταραξίες, άφηναν υπονοούμενα “αυτοάμυνας” ενώ το βίντεο του Mega με τους τεχνητούς ήχους “σπασιμάτων” θα το θυμάμαι για πάντα.

• Συνειδητοποιήσαμε τη δύναμη του ίντερνετ. Τα social networks, αποτέλεσαν το μέσο ενημέρωσης και οργάνωσης, όταν η TV απείχε από το κοινό αίσθημα με στόχο που ο καθένας μπορεί να υποθέσει.

 Και πάμε τώρα σε αυτά που δεν θέλω να παραδεκτώ ότι έμαθα:

• Έμαθα πως οι αγώνες, όσο μεγάλη αιτία και να έχουν, δεν μπορούν να αλλάξουν κάτι, αν δεν υπάρχει μία κοινή απαίτηση για την επόμενη μέρα. Θα επιστρέψεις τη ψυχολογική βία που δέχεσαι, αλλά μόλις αυτή εκτονωθεί, αν δεν βρεις κάποια “οικογένεια αξιών” που εκπροσωπεί τα “πιστεύω” σου, θα γυρίσεις σπίτι άπραγος.

• Αν η ενασχόληση με την πολιτική (προσοχή, όχι με την κομματική) ζωή του τόπου, δεν συνεχίστηκε μετά από κάτι τόσο έντονο, όσο ο Δεκέμβρης του 08, πραγματικά δεν ξέρω πως μπορεί να αλλάξει η νοοτροπία απαξίωσης. Νιώθω λες και η μεγάλη πλειοψηφία της γενιάς μας, έχει ήδη συμβιβαστεί, πως τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει, πως θα φύγει στο εξωτερικό ή πώς δεν περνά από το χέρι της η επόμενη μέρα. Μάλλον, (ορθότερα, αλλά ακόμα χειρότερα) αδιαφορεί για την επόμενη μέρα λες και θαρρείς πως δεν αφορά το μέλλον τους, αλλά το μέλλον μίας κοινωνίας, ξένης προς αυτούς. Εύχομαι να βγω ψεύτης, αλλά τη μαζικότητα (μιλάω πάντα για τη γενιά μου) που “κατάφερε να προκαλέσει” η δολοφονία του Γρηγορόπουλου, δεν κατάφεραν δύο χρόνια Τρόικας, μέτρων και πολιτικοοικονομικής παρακμής. Δεν ξέρω αν οφείλεται στο ότι θεωρούμε τους αγώνες άσκοπους ή αν ακόμα παρακολουθούμε μουδιασμένοι τις εξελίξεις. Αυτό που σίγουρα ξέρω όμως, είναι πώς ένα μεγάλο κομμάτι της γενιάς μου, έχει χάσει την πίστη του απέναντι σε οποιοδήποτε θεσμό, σε οποιαδήποτε πολιτική ιδεολογία, σε οτιδήποτε θα μπορούσε να προκαλέσει μία ριζοσπαστική αλλαγή. Ξέρω πως ένα κομμάτι της γενιάς μου, της γενιάς του Δεκέμβρη, είμαστε ακόμα εγκλωβισμένοι και χαμένοι…