Επεισόδια Κινητοποιήσεων: Διεκδικώντας τα αναφαίρετα...

Πέρασε μια εβδομάδα ιδιαίτερη – από τις πιο επεισοδιακές που θυμάμαι. Μια εβδομάδα γεμάτη απεργιακές κινητοποιήσεις και διεκδικήσεις… Μια εβδομάδα όπου κυριάρχησαν οι διαμαρτυρίες, η απόγνωση, τα ερωτηματικά και –ευτυχώς- ένα αίσθημα αγωνιστικότητας που κατέστησε σαφές, έστω και αργοπορημένα, ότι ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού πληθυσμού ενδιαφέρεται περισσότερο για την δική του επιβίωση, παρά για την περιβόητη εξυγίανση των δημοσιοοικονομικών…

Και κάπου εκεί, ανάμεσα στην συνειδητοποίηση της εξαπάτησης των προεκλογικών εξαγγελιών και στον αυθορμητισμό της άμεσης και δικαιολογημένης αντίδρασης των εργαζομένων, πήραν θέση ο αναπόφευκτος διχασμός και οι λυπηρές –όσο και αποτροπιαστικές- διαμάχες μεταξύ των σκληροπυρηνικών της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς και των πιο μετριοπαθών της κεντροαριστεράς. Μόνο που δυστυχώς τα φαινόμενα φασιστικών βιαιοπραγιών και ανώριμης ισχυρογνωμοσύνης αφορούν σχεδόν αποκλειστικά τους πρώτους…

Δεν μου ταιριάζει η λέξη «ντροπή», αν και νομίζω πως περιγράφει με τον καλύτερο τρόπο τα όσα διαδραματίστηκαν την Παρασκευή στο κέντρο της Αθήνας. Θα επιλέξω το πιο ήπιο, μα και πιο επικριτικό «κρίμα». Γιατί είναι κρίμα να εκσφενδονίζονται αντικείμενα απέναντι σ’ έναν άνθρωπο που προτείνει διαφορετικούς τρόπους αντιμετώπισης ενός κοινώς παραδεκτού και συνάμα οξύτατου προβλήματος. Είναι κρίμα μπροστά σε περικοπές που είναι βέβαιο πως θα πλήξουν σημαντικά το ήδη χαμηλό μας βιοτικό επίπεδο, κάποιοι τόσο εγωιστικά και αδικαιολόγητα να προβάλουν ως εικόνα την έριδα, τον διχασμό, την ασυνεννοησία μεταξύ ανθρώπων που προχθές θέλησαν να προασπίσουν δικαιώματα που αποκτήθηκαν μέσω σκληρών αγώνων και θυσιών. Κι είναι επίσης κρίμα να δικαιώνουν κάποιοι με τις πρακτικές τους το ΠΑΜΕ που εδώ και καιρό έχει αποδεχτεί τις ανθρώπινες αδυναμίες του που δεν του επιτρέπουν να  συμπράξει και να συμπορευθεί με οποιοδήποτε αλλόδοξο συνδικαλιστικό όργανο για οποιοδήποτε αίτημα…

Είναι παράλογα τα όσα συνέβησαν την Παρασκευή το μεσημέρι. Η επίθεση στο πρόσωπο του κ. Παναγόπουλου, δεν σηματοδοτεί μόνο την δυσανεξία ισχνών μειονοτήτων που διέπονται από σύνδρομα αβάσιμου μεγαλοϊδεατισμού και βλαπτικής προς το ευρύτερο κοινωνικό σύνολο επιθετικότητας, αλλά και την έλλειψη στοιχειώδους σεβασμού στις χιλιάδες των εργαζομένων που έχουν επιλέξει να ενταχθούν στην ΓΣΕΕ.

Κι είναι γνωστό εδώ και χρόνια σε ποια παράταξη πρόσκειται η ΓΣΕΕ… Αυτό που παραμένει αναπάντητο ερώτημα του –εγχώριου τουλάχιστον- αριστερισμού είναι γιατί ο κόσμος δεν συντάσσεται μαζί του… Γιατί οι πολίτες δεν επιλέγουν τα κοντάρια, τις καταλήψεις, την ρίψη γιαουρτιών σε διαφωνούντες και τις ρίψεις πετρών στα ΜΑΤ. Γιατί δεν αντιλαμβάνονται το μίσος και τον φανατισμό, ως μοναδικό μέσο αντίστασης…

Θαρρώ πως την απάντηση την δίνουν οι ίδιοι οι εκφραστές ξεπερασμένων ιδεολογιών  με τις πράξεις τους… Αν σκεφθεί δε κανείς πως στην παρούσα φάση των εξαγγελιών των μισθολογικών περικοπών και των δυσβάσταχτων αυξήσεων, η αντίδραση του κ. Παναγόπουλου σε καμία περίπτωση δεν πρόδιδε φιλοκυβερνητικά αισθήματα, εύκολα μπορούμε να αντιληφθούμε το γιατί η συγκεκριμένη επίθεση μπορεί να χαρακτηριστεί με ασφάλεια προσχεδιασμένη και προκαθορισμένη, φθηνή και αδικαιολόγητη, φασιστική και οπισθοδρομική. Και ας μην ξεχνάμε πως δράστες είναι μέλη κάποιων παρακμιακών γκρουπούσκουλων που είχαν την απαίτηση να εκπροσωπήσουν πολίτες στο Ευρωκοινοβούλιο, αν και τάσσονται με θέρμη εναντίον του θεσμού. Είναι κι αυτό ένα θέμα που πρέπει να προβληματίσει αρκετά κάποια σοβαρά στελέχη του ΣΥΝ, στον οποίο έχουν βρει στέγη μέλη θνησιγενών παρατάξεων ,λάτρεις της επιβολής των απόψεων, των επεισοδίων, του αριστεριστικού αμοραλισμού του μηδενισμού, των συνεχών απαιτήσεων και της ενοχλητικής αλαζονείας που βασίζεται σ’ έναν, χαμένο στη βία, ρομαντισμό…

Ο Βολταίρος πριν από περίπου 400 χρόνια, σε περιόδους απολυταρχικής βασιλείας μίλησε για τα αναφαίρετα δικαιώματα της ελευθερίας της έκφρασης, ορίζοντας κάπως έτσι μια από τις βασικές αρχές του Διαφωτισμού. Σήμερα κάποιοι θέλουν να μας γυρίσουν και πάλι πίσω… Στην σκοταδιστική νοσηρότητα αντιδημοκρατικών πρακτικών και πεποιθήσεων…

Κρίμα δεν είναι;