Ο βιασμός, η αποκλειστική ευθύνη του βιαστή και η αντιμετώπιση της ελληνικής κοινωνίας

Αν όχι τώρα, πότε;

Η πρόσφατη εξομολόγηση της Σοφίας Μπεκατώρου, Ελληνίδας ιστιοπλόου και αθλήτριας, για τον βιασμό της, συγκλόνισε το πανελλήνιο. Σε καθημερινή βάση, στις τηλεοράσεις, στα ραδιόφωνα, στα σπίτια, ακούγεται η εξής πανομοιότυπη φράση: “Γιατί τώρα;”.

Το neolaia.gr σε app: Κατεβάστε το σε Android και iOS

Σε μία χώρα, λοιπόν, όπου η πρώτη ακούσια αντίδραση στο άκουσμα ενός τέτοιου περιστατικού είναι το χρονικό πλαίσιο, στο οποίο ανακοινώθηκε αυτή η αποτρόπαια πράξη, μάλλον δεν υπολείπονται και πολλά να σχολιαστούν.

Είναι γεγονός πως με τα τρέχοντα δρώμενα και τον τρόπο με τον οποίο έχει διαμορφωθεί αυτή η κοινωνία, ο βιασμός είναι ένα από τα ελάχιστα εγκλήματα, στα οποία το θύμα καταλήγει να στιγματίζεται περισσότερο από ό,τι ο θύτης. Όταν υπάρχουν μυαλά που θεωρούν πως το θύμα προκάλεσε, πως το ντύσιμό της δεν ήταν το ενδεδειγμένο και πως «πήγαινε γυρεύοντας», η δημόσια ομολογία δυστυχώς δεν θα είναι ποτέ εύκολη υπόθεση.

Ως βιασμός αξίζει να σημειωθεί πως ορίζεται η οποιαδήποτε σεξουαλική επαφή, ανεξαρτήτως φύλου, η οποία δεν συμπεριλαμβάνει την συναίνεση του ενός προσώπου, γεγονός που αποδεικνύει εξ΄ορισμού το πως αισθάνεται το θύμα και τον τρόπο με τον οποίο αυτό θα συνεχίσει να τον στιγματίζει και να τον επηρεάζει σε όλη του την ζωή.

Επομένως, κανείς δεν έχει το δικαίωμα να ερωτηθεί «γιατί τώρα;». Ο κάθε άνθρωπος που υπέστη βιασμό έχει το δικαίωμα να κρίνει με βάση τα δικά του βιώματα, τις δικές του αντιλήψεις και να το εκμυστηρευτεί όταν νιώσει εκείνος έτοιμος. Η ερώτηση δεν θα έπρεπε λοιπόν να είναι «γιατί μίλησε τώρα; γιατί δεν το είπε αμέσως;» , αλλά «γιατί την βίασε; πώς μπόρεσε να κάνει κάτι τόσο απάνθρωπο;». Τόσο απλά.

Πολλά μπορεί να εμποδίσουν ένα πρόσωπο που το κακοποίησαν σεξουαλικά στο να μιλήσει δημόσια. Τα μετέπειτα σχόλια, ο χλευασμός και γενικότερα η επακόλουθη αντιμετώπιση είναι αναμφίβολα γεγονότα που δυστυχώς επιδρούν καθοριστικά στην απόφαση του θύματος να κλειστεί στον εαυτό του. Αλλά κάτι διαφορετικό χρειάζεται να εντοπιστεί σε πρώτο πλάνο:

Το μοναδικό άτομο που πρέπει να στιγματίζεται είναι αυτό το οποίο προβαίνει σε τέτοιες απεχθείς πράξεις. Και όχι ο βιασμός δεν είναι ένα δυσάρεστο περιστατικό.

Και όχι δεν ξεχνιέται τόσο απλά. Και όχι δεν υπάρχει προκαθορισμένος χρόνος για να μιλήσεις ανοιχτά για κάτι τέτοιο.

Ας ανοίξουμε, επιτέλους, όλοι τα μυαλά μας. Ας συνειδητοποιήσουμε ότι πρέπει να μιλάμε ανοιχτά, να κρίνουμε και να κατακρίνουμε το καθετί που δεν συμβαδίζει με μία κοινωνία την οποία οραματιζόμαστε. Όχι δεν γίναμε όλοι ειδήμονες, ούτε «βγαίνει ο καθένας και λέει την αποψούλα του». Είμαστε άνθρωποι και έχουμε χρέος να προβληματιζόμαστε και να εναντιωνόμαστε σε όλα αυτά που παραβιάζουν τα ανθρώπινα δικαιώματα και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.

Ο βιασμός δεν κάνει διακρίσεις. Δεν γνωρίζει φύλα. Δεν εμμένει σε πρόσωπα. Γιατί πολύ απλά, δεν φταίνε τα πρόσωπα που τον υφίστανται. Για τον βιασμό δεν φταίνε τα ρούχα, το αλκοόλ, οι νυχτερινές έξοδοι, οι συζητήσεις. Φταίνε μόνο οι βιαστές.

Για αυτό, ας ανοίξει ο δρόμος για την δημόσια εξομολόγηση και άλλων τέτοιων πράξεων. Ας ανοίξει ο δρόμος για να σταματήσουν οι σιωπές και να μειωθούν τέτοιου είδους εγκλήματα. Μόνο έτσι θα γίνει ο κόσμος μας καλύτερος, μόνο έτσι θα μπορούμε να ελπίζουμε.