Απόψεις | Η μεταφοιτητική κρίση που μαστίζει τη γενιά του 89...

Δεν είστε μόνοι εκεί έξω, γιατί δεν είστε οι μόνοι. Σε σένα μιλάω γενιά του 1989, που περνάς τη μεταφοιτητική σου κρίση εν μέσω κατάρρευσης οποιουδήποτε μελλοντικού σχεδίου είχες προγραμματίσει.

Και αν μέχρι την προηγούμενη βδομάδα θεωρούσα σύμπτωση την (όποια) ταύτιση της άποψής μου, με κάποιον συνομιλητή μου για τις μέρες που περνάμε, πλέον είμαι σίγουρος. Μεταφοιτητική κρίση. Δεν ξέρω αν υπάρχει επιστημονικός όρος, αλλά είναι σίγουρα κάτι σαν εφηβεία και κλιμακτήριο. Σας το περιγράφω, να μου πείτε αν έχω πέσει τόσο έξω.

Πρόκειται για εμάς, που μετά το καλοκαίρι, ζούμε αυτό το (αέναο, θα το έλεγε ο ποιητής) επαναλαμβανόμενο τίποτα, μία (το λέω εγώ) συνεχόμενη μεσημεριανή ντάγκλα, μία πορεία ζαμπονοποίησης. Περιμένεις, χωρίς να ξέρεις τί περιμένεις, αυτοί που δουλεύουν δεν την παλεύουν άλλο, αυτοί που ψάχνουν δουλειά κουράστηκαν να μην βρίσκουν, αυτοί που κανονικά ορκίζονταν περιμένουν τι θα γίνει με τη σχολή για να κοιτάξουν για μεταπτυχιακά, οι τελειόφοιτοι ετοιμάζονταν για μία εξεταστική που θα τα έπαιζαν όλα και τελικά απλά… κάθονται (δεν μιλάω για αυτούς που διαφωνούν με το νέο νόμο και ασχολούνται με τις καταλήψεις).

Οι ίδιοι άνθρωποι, ανεξάρτητα με ποιον τρόπο συνήθιζαν να διασκεδάζουν αυτά τα χρόνια, πλέον έχουν βαρεθεί σχεδόν τα πάντα και στην ερώτηση “πώς πέρασες” η απάντηση είναι συνήθως “ντααάξει” (συνοδευόμενη με ελαφριά κίνηση των ώμων προς τα εμπρός και με γυρισμένο κεφάλι προς τα πλάγια με ελαφριά κλειστά μάτια). Στην καλύτερη θα σου πουν “καλά”.

Τέλος όλο αυτό συνοδεύεται με την παντελή έλλειψη χρημάτων. Ακόμα και άτομα που δεν δούλεψαν ποτέ και δυσκολευόμουν να ακολουθήσω το πρόγραμμά τους (ενώ μόνο για 6 μήνες δεν δούλεψα τα τελευταία 5 χρόνια), πλέον δεν έχουν χρήματα.

Επίλογος. Δεν είναι απογοήτευση, δεν είναι βαρεμάρα, ίσως είναι μία απότομη συνειδητοποίηση της πραγματικότητας, σίγουρα είναι μία ψυχική φθορά, αφού βλέπεις πως τα 4 χρόνια ξεγνοιασιάς πέρασαν ανεπιστρεπτί και η συνέχεια προμηνύεται πολύ πιο δύσκολη από ότι ίσως να είχες φανταστεί ποτέ.

Αγωνιστικούς χαιρετισμούς λοιπόν, το κεφάλι ψηλά και όλα θα πάνε καλά! Δεν το εγγυώμαι, αλλά το εύχομαι και το προσπαθώ. Το ίδιο να κάνετε και εσείς! Μόνο έτσι…