Εσύ θα μπορούσες να γίνεις νοσηλευτής ή γιατρός;

Υπάρχουν και άλλα, προφανώς, αλλά τώρα θα αναφερθώ σε αυτά τα δύο, με πρώτον τον νοσηλευτή κι όχι τον γιατρό. Γιατί ένα τσακ περισσότερο δύσκολο το θεωρώ είναι η αλήθεια μου.

Το Σάββατο τα έφερε πάλι έτσι η τύχη που χρειάστηκε να περάσω από ένα νοσοκομείο για λίγο (τίποτα σοβαρό, μην ανησυχείτε!). Και πραγματικά γέμισα με θαυμασμό γι’αυτούς τους ανθρώπους που κάνουν τη δουλειά αυτή.

Με τι να ξεκινήσω; Με το χαμόγελο και την ευγένεια; Με την προθυμία τους να σε βοηθήσουν; Και μην το θεωρείτε αυτονόητο αυτό, δεν είναι η «δουλειά» τους. Και αν καθίσετε να αναλογιστείτε τι περιστατικά αντιμετωπίζουν και σε τι συνθήκες εργάζονται, τότε ο σεβασμός απέναντί τους θα πρέπει να μεγαλώσει κι άλλο.

Επαγγέλματα απαραίτητα, επαγγέλματα που κυριολεκτικά σώζουν ζωές, επαγγέλματα που θέλουν πολύ κόπο για να τα κάνει κάποιος. Κι από πλευράς διαβάσματος, αλλά κι από πλευράς ψυχικού σθένους. Δε ντρέπομαι να πω ότι δε θα μπορούσα να το κάνω ποτέ, δε θα είχα τα κότσια και τα κουράγια.

Αν υπάρχουν κάποια παραδείγματα που αμαυρώνουν αυτούς τους επαγγελματίες και «μειώνουν» την προσφορά τους, δε θα πρέπει να τα αφήνουμε να κυριαρχούν. Οι περισσότεροι νοσηλευτές και γιατροί είναι τρομερά αξιόλογοι, με μεγάλη θέληση να σε βοηθήσουν και με τρομερές γνώσεις. Κι αν κάποια μέρα οι άνθρωποι αυτοί δεν είναι κεφάτοι, δεν είναι με το χαμόγελο στα χείλη, μπορεί απλά να είναι μετά από 12ωρη βάρδια ή να μην έχουν κοιμηθεί καλά. Μην τους κατηγορήσουμε ή τους βάλουμε ταμπέλα αμέσως. Έχουν και αυτοί δικαίωμα να είναι κουρασμένοι και κακόκεφοι.

Το Σάββατο εγώ πέτυχα τους ανθρώπους που δούλευαν βράδυ, είχαν ακόμα μία ώρα να σχολάσουν. Κι όταν ρώτησα αν η βραδιά ήταν ήσυχη, μου είπαν ότι είχαν κάμποσα περιστατικά. Και το βράδυ για να πας σε ένα νοσοκομείο, δεν είναι για κάτι ευχάριστο στην πλειοψηφία των περιπτώσεων. Μου έλεγε η νοσηλεύτρια που με είχε αναλάβει ότι μετά από 2-3 απανωτά περιστατικά που την συγκλόνισαν, στα δέκα χρόνια που δουλεύει, αποφάσισε να μην συζητάει τίποτα στο σπίτι της που είναι σχετικό με τη δουλειά γιατί αλλιώς δεν αντέχει.

Χωρίς να θέλω να υποβαθμίσω κανένα επάγγελμα, βάζω απλά το σωστό «κάδρο» για να καταλάβουμε τι κάνουν αυτοί οι άνθρωποι: Εμένα η «κακή μου» μέρα στη δουλειά είναι όταν δεν μπορώ να συνεννοηθώ με το εξωτερικό ή όταν οι φοιτητές μου δε με ακούν. Γι’ αυτούς μια κακή μέρα είναι όταν χάνεται ένας άνθρωπος ή όταν βλέπουν κάποιον ετοιμοθάνατο (που μπορεί να είναι και χειρότερο από τον θάνατο).

Θα μου πείτε είναι επιλογή τους να κάνουν αυτό το επάγγελμα. Φυσικά, ισχύει. Αλλά αυτό δε μειώνει την αξία τους και τη δυσκολία αυτού που κάνουν. Άρα καλό θα είναι να μην το ξεχνάμε και εμείς, γιατί πάντα τη βοήθειά τους θα ζητάμε.