Οι ευχές να πιάσουν τόπο...

Θυμάμαι κι εγώ την εποχή που έγραφα ευχές. Που έστελνα κι εγώ. Τώρα έχουν περιοριστεί σε 3-4 μηνύματα και 2-3 βασικά τηλέφωνα, ευχές που εννοώ και όντως…εύχομαι.

Έχουν αλλάξει όμως και οι ευχές. Χρόνια πολλά εύχομαι, με υγεία πάνω από όλα και χαμόγελα. Με τους ανθρώπους που αγαπάμε και μας αγαπούν. Τι άλλο χρειάζεται άλλωστε;

Κάθε χρόνια, τέτοιες μέρες, λίγο τσαντίζομαι γιατί λέμε αβέρτα ευχές που ελάχιστοι εννοούμε. Θα μου πεις, ευχές είναι, ας τις πούμε και ας πέσουν κάτω. Είναι όμως ρε παιδιά σαν το συγγνώμη. Που το λέμε αβέρτα και όταν το εννοούμε, το έχουμε τόσο πολυφορέσει, που έχει χάσει την αξία του. Έτσι το βλέπω και το αισθάνομαι τα τελευταία χρόνια (ίσως φταίει και η ηλικία!) και προσπαθώ να βάλω ένα φρένο.

Προσπαθώ να δώσω ευχές που εννοώ με όλη μου την καρδιά, ευχές που θα ήθελα και εμένα να μου πουν, να έχουν ένα νόημα, να είναι σημαντικές, να κάνουν διαφορά. Ευχές που θα έκανα κάθε μέρα, ανεξαρτήτως Πάσχα/Χριστουγέννων/γενεθλίων. Μόνο όταν είναι το «έθιμο» λέμε ευχές; Όχι βέβαια!

Αλλά σαν να τις έχουμε τυποποιήσει και αυτές. Σαν να τις κάνουμε μόνο για να φανούμε στο Facebook. Τις γράφουμε και με ωραία λογάκια (που έχουν γράψει και άλλοι χίλιοι) και τις ανεβάζουμε να τις δουν οι εκατοντάδες φίλοι μας. Τα ίδια και τα ίδια. Και έτσι, κάτι το ιδιαίτερο χάνει την αξία του.

Αν πάλι εσείς αισθάνεστε ότι όλες τις ευχές που λέτε, τις λέτε με την ίδια δύναμη για όλους, τότε σας θαυμάζω που έχετε τόση θετική δύναμη να στείλετε! Εγώ από την άλλη κρατάω μια πισινή για μένα, οπότε περιορίζω τους παραλήπτες και περιορίζομαι σε συγκεκριμένες ευχές! Έτσι και αλλιώς, είναι γεγονός, ότι αν δεν σε θέλει, δεν γίνεται τίποτα! Δεν πας να κάνεις τάματα, δεν πας να κάνεις βουντού, αν δεν είναι να γίνει, δεν θα γίνει με τίποτα, όσο και αν το πιέσεις, όσο και αν το προσπαθήσεις.

Είναι γεγονός άλλωστε ότι «η γη ανθίζει εκεί που θέλει…».

Να είμαστε καλά, πάνω από όλα. Γεροί, δυνατοί και αγαπημένοι.