Freddie Mercury: Για τον Φρέντι και τους Queen!

Γράφει η αναγνώστρια μας Μαρία Σκαμπαρδώνη.
Στείλε μας και εσύ το δικό σου κείμενο εδώ

Στα 14 μου άκουσα για πρώτη φορά ένα περίεργο ροκ κομμάτι το οποίο συνδύαζε αρμονικά την έκρηξη του ροκ εκείνης της εποχής με την όπερα. Ήταν μία πρωτόγνωρη αίσθηση, δεν είχα ακούσει ξανά κάτι παρόμοιο. Ψάχνοντας πληροφορίες για αυτό το κομμάτι, έμαθα ότι ανήκει σε ένα συγκρότημα που ονομαζόταν Queen και το είχε γράψει η φωνή του συγκροτήματος, Freddie Mercury. Και τότε μέσα μου, κάτι άλλαξε.

Για μέρες, μήνες ολόκληρους έψαχνα να βρω τα πάντα σχετικά με το συγκρότημα αυτό, αγόραζα από μπλούζες και βιβλία, μέχρι κονκάρδες. Και έκτοτε, έγινε η μεγάλη μου αγάπη, ότι αγάπησα και αγαπώ περισσότερο από οτιδήποτε άλλο στη Μουσική. Η σπαρακτική κραυγή για αγάπη στο Somebody to Love, η απίστευτη κατάθεση του ερωτικού συναισθήματος στο Love of my life, οι ύμνοι των γηπέδων We will rock you/We are the champions, το υπαρξιακό άγχος μπροστά στο φόβο του θανάτου στο Show Must Go on , ο άνδρας με το μουστάκι και τη φούστα που παίρνει πόζες κρατώντας μία σκούπα στο I want to break free, άφησαν σημάδι ανεξίτηλο στην ψυχή μου, προκαλώντας ρίγη και δέος που κανένας άλλος καλλιτέχνης δεν κατάφερε ποτέ να ξεπεράσει στην εφηβική μου ψυχή.

Έχω ερωτευτεί την τρέλα του Bon Scott, αγάπησα τον Dio, με συνεπήρε η επαναστατική ορμή του John Lennon, με συγκινούσε πάντα η άγρια και ασυμβίβαστη φύση του Jim Morrison , αλλά πίστευα ότι η απώλεια του Freddie Mercury ήταν ένα πλήγμα ανεπανάληπτο για το μουσικό στερέωμα. Ο Freddie δεν ήταν για μένα μόνο η ανεπανάληπτη φωνή που προκαλεί θαυμασμό, δεν ήταν μόνο τα τραγούδια και οι συνθέσεις, δεν ήταν μόνο το πολύπλευρο ταλέντο του ροκ θρύλου που με την ίδια άνεση κάθεται δίπλα στη Montserrat Caballé τραγουδώντας Barcelona. Ήταν ο άνθρωπος εκείνος που παραδέχτηκε την αλήθεια του , έζησε και πέθανε με αυτή δίνοντάς μου το μάθημα πως όταν αποδέχεσαι και πιστεύεις στον εαυτό σου και οι άλλοι θα σε αγαπήσουν αληθινά. Ήταν εκείνη η ψυχή που κάτω από το χαμόγελο και το κούνημα της μπέρτας στο Wembley στάδιο, έκρυβε μία βαθιά και αδιαπέραστη μοναξιά και μία ταυτόχρονα έμφυτη συστολή. Ήταν το πλάσμα εκείνο που έψαχνε στη ζωή του την αληθινή αγάπη, εκείνη που ούτε η δόξα αλλά ούτε και τα χρήματα όλου του κόσμου δεν μπορούν να αγοράσουν. Και ήταν εκείνη η φωνή που στο τέλος , γνωρίζοντας πια ότι το τέλος πλησιάζει, βρήκε τη δύναμη και ψιθύρισε: ‘’Ι still love you’’.

Η φωνή του Freddie, το παίξιμο του Brian May, το πανέξυπνο μπάσο του John Deacon , τα απίθανα drums του Roger Taylor, δε βγήκαν ποτέ από την καρδιά μου που δεν αγάπησε μουσικά κάτι περισσότερο. Γράφοντας αυτό το μικρό κείμενό για τον Freddie, ήθελα κάποια στιγμή να τον ευχαριστήσω γιατί σε αυτά τα 23 χρόνια της ζωής μου, επηρέασε τη ζωή , τη σκέψη, την έμπνευση και τη γραφή μου όσο κανείς.
Freddie , τραγούδα από εκεί ψηλά…Έγινες ένας ροκ μύθος, όπως έλεγες.