Καθαρά Δευτέρα 2024: Τι προσέχουμε και τι αποφεύγουμε όταν ψωνίζουμε στις ψαραγορές

Τηγανητά και γεμιστά καλαμάρια, χταπόδια ψητά ή γιουβέτσι, γαρίδες, καβούρια, όστρακα – στο καθαροδευτεριάτικο τραπέζι τα νόστιμα θαλασσινά έχουν περίοπτη θέση. Λίγο πριν την Καθαρά Δευτέρα 2024, και ιδιαίτερα την ίδια ημέρα, οι αγορές, κεντρικές και συνοικιακές, απλώνουν την πραμάτεια τους και μας προσελκύουν με μια ποικιλία από φημισμένα προϊόντα από κάθε τόπο της Ελλάδας. Οι δημοφιλείς κατηγορίες που ζητάμε την Καθαρά Δευτέρα είναι τα κεφαλόποδα (χταπόδια, καλαμάρια, θράψαλα, σουπιές), τα μαλακόστρακα (αστακοί, γαρίδες, καραβίδες, καβούρια κ.λπ.) και τα όστρακα (μύδια, αχηβάδες, κυδώνια, γυαλιστερές κ.ά.). Πόσο εύκολη είναι όμως η αγορά τους; Πώς ξέρουμε ότι προμηθευόμαστε ασφαλή, φρέσκα και ποιοτικά προϊόντα; Ρωτήσαμε τους γνώστες και συγκεντρώσαμε ενδιαφέρουσες πληροφορίες.

Από πού ψωνίζουμε την Καθαρά Δευτέρα 2024;

Μέγα κεφάλαιο της ασφάλειας και της ποιότητας είναι το σημείο αγοράς των θαλασσινών. Ισχύει ο γενικός και αλάθητος κανόνας ότι πρέπει, ως καταναλωτές, να αναζητούμε έμπιστο ψαρομανάβη, επώνυμο ιχθυοπωλείο της κεντρικής αγοράς ή αντίστοιχο συνοικιακό, που γνωρίζουμε καλά και για χρόνια και τηρεί αυστηρά πρότυπα ποιότητας και ασφάλειας. Η σχέση εμπιστοσύνης και ειλικρίνειας με τον ψαρομανάβη μας είναι βασικός παράγοντας. Κι αυτό γιατί σε ένα επώνυμο ιχθυοπωλείο, δεν θα διακινδυνεύσει εύκολα τη φήμη και την πελατεία του. Ιδιαίτερα μάλιστα καθώς το διάστημα πριν από την Καθαροδευτέρα οι αρμόδιοι μηχανισμοί εντείνουν και αυστηροποιούν τους ελέγχους στα κεντρικά σημεία διάθεσης (κεντρική ψαραγορά, ιχθυόσκαλες κ.λπ), πριν φτάσουν καν τα θαλασσινά στα σημεία λιανικής, αλλά και στα ψαρομανάβικα.

Πώς ψωνίζουμε για την Καθαρά Δευτέρα;

Ας πιάσουμε αναλυτικά τις τρεις κατηγορίες θαλασσινών, για να δούμε τι πρέπει να προσέχουμε όταν πάμε για ψώνια.

Α – Όστρακα

Τα όστρακα είναι από τα πλέον ευαλλοίωτα τρόφιμα και η νομοθεσία που διέπει τη διακίνησή τους είναι αυστηρότατη. Το ίδιο αυστηροί οφείλουμε να είμαστε κι εμείς οι καταναλωτές όταν τα αναζητούμε στις αγορές.

• Οι διαδικασίες αλίευσης, συντήρησης, καθαρισμού, επεξεργασίας, συσκευασίας και διακίνησης των οστράκων, από τα συσκευαστήρια μέχρι το ψαράδικο, είναι εξειδικευμένες και ολότελα διαφορετικές από των άλλων θαλασσινών. Τα συσκευαστήρια αυτά λειτουργούν με ειδικές άδειες και τηρούν εθνικά, ευρωπαϊκά και διεθνή υγειονομικά πρωτόκολλα.
• Αγοράζουμε όστρακα μόνο όταν διατίθενται στα ψαράδικα από επίσημα, αδειοδοτημένα συσκευαστήρια που ειδικεύονται αποκλειστικά σε αυτό τον τομέα. Αναζητάμε απαραιτήτως το ταμπελάκι με τα στοιχεία τους: Επωνυμία Συσκευαστηρίου, Ημερομηνία Αλίευσης, Αριθμός Έγκρισης, Ημερομηνία Λήξης.
• Τα όστρακα πωλούνται με δύο μορφές: είτε σε διχτάκια είτε χύμα, αλλά πάντα πρέπει να τα συνοδεύει το ανωτέρω ταμπελάκι. Όσο κι αν εμπιστευόμαστε τον ψαρομανάβη μας, του ζητάμε να μας το δείξει – ο ευσυνείδητος επαγγελματίας επιδιώκει να το επιδεικνύει, μάλιστα, γιατί «καθαρός ουρανός αστραπές δε φοβάται».
• Αγοράζουμε πάντα όστρακα κλειστά, σημάδι ότι είναι ακόμα ζωντανά και το μυϊκό σύστημα του ζώου κρατά κλειστό το όστρακο για προστασία. Οι ψαροπώλες αποφεύγουν να πωλούν ανοιχτά, είναι θέμα πρωτίστως επαγγελματικής αξιοπρέπειας, αλλά συχνά και φόβου, καθώς πολλά από τα όστρακα, όπως κυδώνια, φούσκες, γυαλιστερές, χτένια, καταναλώνονται ωμά. Ωστόσο, έχουμε πάντα το νου μας όταν γεμίζει τη σακούλα μας με όστρακα, τα ελέγχουμε ένα-ένα για να δούμε ότι μπαίνουν μόνο κλειστά.
• Κάποιοι πηγαίνουν στην αγορά για όστρακα με ένα λεπτό κοφτερό μαχαιράκι κι ένα κομμένο λεμόνι. Με το μαχαιράκι ανοίγουν ένα όστρακο από αυτά που θέλουν να αγοράσουν, κρατώντας το στη φούχτα οριζοντίως, ώστε να μη χυθεί το θαλασσινό νερό που περιέχει, και στάζουν μέσα 1-2 σταγόνες λεμόνι. Το ζωάκι αντιδρά αμέσως, μαζεύεται, συστέλλεται, άρα είναι ζωντανό και επομένως το όστρακο φρέσκο. Ωστόσο αυτή η τακτική δεν γίνεται πάντα δεκτή από τους ψαροπώλες γιατί πολύ απλά πάνε «χαμένα» αρκετά όστρακα.
• Ψαριές οστράκων από φίλους και γνωστούς μας ερασιτέχνες ψαράδες είναι καλό να τα αποφεύγουμε, όσο καλά κι αν γνωρίζουμε τον ψαρά. Μπορεί να είναι ολόφρεσκα, αλλά δεν γνωρίζουμε πάντα από ποια σημεία τα έχει αλιεύσει. Τα όστρακα «κολλάνε» σε πολλές επιφάνειες, κάποιες από τις οποίες μπορεί να είναι σκουριασμένα μέταλλα στον βυθό ή άλλα τοξικά απορρίμματα, γεγονός που τα καθιστά άκρως επικίνδυνα ακόμη και για τη ζωή μας αν καταναλωθούν.
• Τα μεταποιημένα όστρακα (π.χ. μύδια ψίχα, χτένια ψίχα κ.ά.) πρέπει να αγοράζονται μέσα σε θαλασσινό νερό από συσκευασία συνήθως vacuum ή αεροστεγή, η οποία οφείλει να αναγράφει τόπο και χρόνο αλίευσης, ημερομηνία συσκευασίας και ημερομηνία λήξης, τυπωμένα πάνω στο σακουλάκι και όχι σε αυτοκόλλητο χαρτάκι που μπορεί να τοποθετηθεί αυθαίρετα από οποιονδήποτε και οποτεδήποτε. Τα βρίσκουμε σε ψαράδικα, σούπερ μάρκετ και καταστήματα με κατεψυγμένα προϊόντα.
• Εννοείται πως συσκευασμένα μεταποιημένα θαλασσινά (καθαρισμένες γαρίδες, μύδια ψίχα κ.λπ.) με αλλοιωμένα στοιχεία, όπως σκισμένα ή σβησμένα (π.χ. από τον πάγο), δεν τα αγοράζουμε.
• Αποφεύγουμε κάθε μορφής ιδιοκατασκευή στη συσκευασία (π.χ. σακουλάκια/πακετάκια που φτιάχνει ο ψαρομανάβης), γιατί στερούνται όλων των παραπάνω στοιχείων και δεν μας διασφαλίζουν.

Μυστικό συντήρησης

Τα όστρακα συντηρούνται έως 24 ώρες στο ψυγείο του σπιτιού. Τα βάζουμε σε μπολ, στο πιο «ζεστό» σημείο του, με θερμοκρασία 6-8°C, γιατί σε χαμηλότερη πεθαίνουν. Για σιγουριά, τοποθετούμε στο μπολ ένα απλό θερμόμετρο μαγειρικής και ελέγχουμε τη θερμοκρασία. Αν τις ημέρες που τα αγοράζουμε κάνει κρύο, μπορούμε να τα αφήσουμε έξω σκεπασμένα, π.χ. στο μπαλκόνι, αρκεί η θερμοκρασία να κυμαίνεται στους 6-8°C. Σημαντικό: Τα τυλίγουμε σφιχτά με ένα καθαρό, νοτισμένο πανί, γιατί, προσπαθώντας αυτά να διαφύγουν, ανοίγουν, χάνουν το θαλασσινό τους νερό και πεθαίνουν.

Β – Κεφαλόποδα

Χταπόδια, καλαμάρια, σουπιές, μοσχοί, θράψαλα είναι τα βασικότερα κεφαλόποδα που θα βρούμε στην αγορά.

• Η οσμή τους πρέπει να είναι ευχάριστα θαλασσινή. Μπορεί να είναι έντονη, αλλά σε καμία περίπτωση δυσάρεστη όπως της αμμωνίας.
• Στην όψη τα φρέσκα κεφαλόποδα έχουν μόνο δύο χρώματα: άσπρο και τόνους του γκρίζου – με εξαίρεση το θράψαλο, που είναι ελαφρώς καφετί, και το καλαμάρι και το χταπόδι που μπορεί να έχουν απαλή ροζέ χροιά. Τυχόν άλλες αποχρώσεις (κοκκινωπές, μελανές, μαύρες, μοβ, καφέ, κιτρινωπές) είναι ενδείξεις αλλοιώσεων, ταλαιπωρίας, έλλειψης φρεσκάδας. Τα αποφεύγουμε.
• Το σχήμα τους πρέπει να είναι ακέραιο και «λογικό» – δηλαδή, σε ένα καλαμάρι ή θράψαλο πρέπει να βλέπουμε ξεκάθαρα το κεφάλι και τα πλοκάμια του –με αυτή τη σειρά– και όχι να είναι στραπατσαρισμένο, σπασμένο, κομμένο, κομματιασμένο, λιωμένο ή να λείπουν τμήματά του.
• Τα χταπόδια και τα ξαδέρφια τους, οι μοσχιοί, πρέπει απαραιτήτως να είναι παραγουλιασμένα, δηλαδή καλά χτυπημένα. Αυτό φαίνεται ξεκάθαρα όταν τα πλοκάμια μοιάζουν με σγουρές μπούκλες. Η όψη αυτή είναι ένδειξη ότι το χταπόδι έχει μπει σε «παραγουλιαστήρια», στα οποία καταπονείται μυϊκά, κοπανιέται με άλλα λόγια, για να αποβάλλει τη γλίτσα, τον αφρό, να διογκωθούν οι μύες του και να μαλακώσει. Αν δεν έχουν περάσει από αυτή τη διαδικασία, όταν μαγειρευτούν θα συρρικνωθούν, θα είναι άγευστα και πολύ σκληρά.
• Σε κάθε ένα από τα οκτώ πλοκάμια τους τα χταπόδια έχουν και μια διπλή σειρά από βεντούζες. Αν πετύχουμε κάποιο με μονή σειρά δεν το αγοράζουμε γιατί δεν είναι χταπόδι αλλά ένα πανομοιότυπο είδος ονόματι μελιδόνα, το οποίο δεν είναι εύγευστο.
• Οι ειδικοί προτείνουν να προτιμάμε τα αρσενικά χταπόδια. Καθώς δεν έχουν υποστεί την ταλαιπωρία της γέννας και της προστασίας των αυγών του όπως τα θηλυκά, είναι μεγαλύτερα, με πιο ανεπτυγμένο μυϊκό σύστημα και πιο γευστικά από τα τελευταία. Ξεχωρίζουν επειδή σε κάθε πλοκάμι έχουν δύο βεντούζες μεγαλύτερες από τις υπόλοιπες.
• Το πρόβλημα της υπεραλίευσης είναι πολύ έντονο στα χταπόδια. Προσέχουμε λοιπόν και δεν αγοράζουμε χταπόδια που ζυγίζουν λιγότερο από μισό κιλό καθώς θεωρούνται γόνοι και η εμπορία τους απαγορεύεται. Υπολογίστε ότι κάθε ένα πρέπει να είναι μεγαλύτερο από την ανοιχτή παλάμη ενός ενήλικα.
• Αν θέλουμε να ψήσουμε χταπόδι στη σχάρα, χρειάζεται μια απλή προετοιμασία, γνωστή ως λιάσιμο: αν μένουμε σε καθαρό περιβάλλον, το κρεμάμε από καθαρό σχοινί σε εξωτερικό χώρο, όχι απαραίτητα απευθείας στο ηλιακό φως, αλλά σίγουρα σε καλά αεριζόμενο σημείο, τυλιγμένο σε τουλπάνι για να μην το αγγίζουν μύγες, σφήκες ή γάτες, για 3-4 ώρες. Αν μένουμε σε πόλη, το κρεμάμε σε εσωτερικό χώρο και το φυσάμε με το σεσουάρ για τα μαλλιά, στον κρύο αέρα, για 10-15 λεπτά. Με τους δύο αυτούς τρόπους κλείνουν οι πόροι του, εγκλωβίζεται μέσα το θαλασσινό νερό κι έτσι στο ψήσιμο το χταποδάκι γίνεται ζουμερό, τρυφερό, με θαυμάσια θαλασσινή ευωδιά.
• Τα καλαμάρια έχουν και εκείνα οκτώ πλοκάμια, δύο εκ των οποίων μακρύτερα από τα υπόλοιπα. Τα πτερύγιά τους ξεκινούν από τη μέση του σώματός τους. Αν εντοπίσουμε κάποιο με πτερύγια στο κατώτερο μέρος, με σχήμα δηλαδή που θυμίζει τορπίλη, θα πρέπει να γνωρίζουμε ότι δεν πρόκειται για καλαμάρι αλλά για άλλο είδος – συνήθως για θράψαλο. Έχουμε τον νου μας λοιπόν για θράψαλα που «βαφτίζονται» καλαμάρια και τιμολογούνται αντίστοιχα.
• Η αγορά είναι γεμάτη με πάρα πολλά καλαμάρια εισαγωγής. Τα ελληνικά συνήθως δεν είναι πολύ μεγάλα και έχουν μέγιστο βάρος κοντά στο μισό κιλό.
• Τα θράψαλα είναι ένα κατώτερο είδος καλαμαριού, οι μοσχιοί ένα κατώτερο είδος χταποδιού. Είναι πιο οικονομικά, λίγο κατώτερα σε γεύση, αλλά ωραιότατα για πολλές συνταγές. Δεν τα υποτιμούμε, απλώς ισχύουν και γι’ αυτά όσα για τα ανώτερα ξαδέρφια τους, σε ό,τι αφορά όψη, οσμή και επεξεργασία.
• Όταν ψωνίζουμε σουπιές δίνουμε προσοχή στην αρτιότητα του δέρματος. Η σουπιά έχει μια «πέτσα» η ταλαιπωρημένη όψη της οποίας, όπως και η αφαίρεσή της, δεν είναι καλές ενδείξεις για την φρεσκάδα της.
• Ελέγχουμε τη συσκευασία των κατεψυγμένων προϊόντων για την ποσότητα επίπαγου που περιέχει. Η υπερβολική ποσότητα αφενός υπολογίζεται στο βάρος και άρα στην τιμή του προϊόντος και αφετέρου όταν λιώσει με το ξεπάγωμα θα μας αφήσει με πολύ μικρή «καθαρή» ποσότητα θαλασσινού.

Γ – Μαλακόστρακα

• Όλα τα μαλακόστρακα πρέπει να μυρίζουν ευχάριστα ιώδιο, θάλασσα και όχι οτιδήποτε άλλο δυσάρεστο.
• Οι αστακοί και τα καβούρια παραμένουν πολλές ώρες ζωντανά μετά την αλίευσή τους και μπορεί να μην έχουν τη συνήθη ζωηράδα τους αλλά κινούνται στοιχειωδώς. Επομένως, τα αγοράζουμε πάντα ζωντανά και αν το αντέχει η καρδιά μας τα μαγειρεύουμε και ζωντανά.
• Τα βασικά είδη γαρίδας που έχουμε στις ελληνικές θάλασσες είναι:
  Η μεγαλόσωμη, τιγρέ (γκριζωπή με μαύρες ραβδώσεις) γάμπαρη που βρίσκεται στον Αμβρακικό, τον Θερμαϊκό και το Βόρειο Αιγαίο. Φτάνει μέχρι και τα 15 εκ. Θεωρείται ανώτερη τόσο λόγω μεγέθους όσο και γεύσης.
  Η γαρίδα περιοχής Ιονίου, γνωστή και ως κόκκινη γαρίδα Κοιλάδος, έχει έντονο κόκκινο χρώμα και προέρχεται από την Κοιλάδα Αργολίδας, την Καλαμάτα, την Πύλο και το Ιόνιο πέλαγος. Πλησιάζει σε μέγεθος τη γάμπαρη, φτάνοντας τα 13 εκ.
  Η γνωστή ως κόκκινη γαρίδα, έχει στην πραγματικότητα ροζ-σομόν χρώμα, φτάνει τα 7-8 εκ. και αλιεύεται σε όλη την Ελλάδα (περισσότερο στο βόρειο Αιγαίο).
  Υπάρχει και το συμιακό γαριδάκι που φτάνει περίπου τα 3-4 εκ. Το συναντάμε πολύ σπάνια στην αγορά.
• Σε καμία περίπτωση οι γαρίδες δεν πρέπει να έχουν μαύρα στίγματα ή κατά τόπους μαύρους χρωματισμούς – σημάδι αλλοίωσης. Πρέπει επίσης πάντα να είναι ολόκληρες (ενωμένο το σώμα με το κεφάλι). Επίσης δεν πρέπει ποτέ να έχουν μαυριδερό κεφάλι, βέβαιο σημάδι αλλοίωσης.
• Βλέποντας μεγάλη γαρίδα να πουλιέται ως ελληνική, την προσπερνάμε· δεν υπάρχει μεγάλη ελληνική γαρίδα. Οι ελληνικές, στην καλύτερη περίπτωση, δεν ξεπερνούν τα 15 εκ.

Εποχικότητα και απαγορεύσεις

• Τα κλασικά καθαροδευτεριάτικα θαλασσινά είναι σχεδόν όλα στην εποχή τους αυτό το διάστημα. Η ζήτηση οφείλεται στην εποχικότητά τους και όχι το αντίστροφο. Η νηστεία δεν έχει καθιερωθεί τυχαία αυτή την εποχή, ακολουθεί τη σοφία και την παρατήρηση αιώνων. Με εξαίρεση όσα είδη είναι υπό εξαφάνιση ή κινδυνεύουν, όλα τα υπόλοιπα είναι εποχικά, ιδιαίτερα τα κεφαλόποδα και τα μαλακόστρακα. Για τα μύδια πάντως, υπάρχει ένας παιχνιδιάρικος τρόπος να γνωρίζουμε την εποχικότητά τους, που τον σκέφτηκαν οι Ιταλοί και ισχύει και για τα δικά μας νερά: λένε ότι τα μύδια είναι νοστιμότερα και ψωμωμένα τους μήνες που δεν έχουν «Ρ», δηλαδή Μάιο, Ιούνιο, Ιούλιο και Αύγουστο. Τον υπόλοιπο χρόνο η συντριπτική πλειοψηφία (νόστιμων και πολύ καλής ποιότητας) μυδιών προέρχεται από τον Ατλαντικό.
• Οι πετροσωλήνες (αλλιώς και λιθοδόμος), ένα πολύ μακρόστενο όστρακο που έχει εμφανιστεί στη Γη εδώ και πάνω από 350.000.000 χρόνια, έχει σημαντική μείωση πληθυσμού, ενώ παράλληλα ο τρόπος αλίευσης του είναι ιδιαίτερα αντιοικολογικός, καθώς χρησιμοποιείται κομπρεσέρ για το σπάσιμο των βράχων πάνω στους οποίους προσκολλάται. Στην Ελλάδα απαγορεύεται η συλλογή τους. Εισάγονται από ΗΠΑ και Σκωτία.
• Οι επιτρεπόμενες ποσότητες συλλογής αχινών είναι αμελητέες, σε βαθμό που θεωρείται και γι’ αυτούς απαγορευμένη η αλιεία.
• Καλό είναι μια-δυο μέρες πριν την Καθαροδευτέρα να επισκεφτούμε τις ιστοσελίδες του ΕΦΕΤ (www.efet.gr), της WWF Hellas (www.wwf.gr) ή του Υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης & Tροφίμων (www.minagric.gr), όπου αναρτάται ο σχετικός κατάλογος απαγορεύσεων, γενικών, εποχικών και τοπικών, καθώς κάθε χρόνο και ανά περιοχή αυτές διαφοροποιούνται, ανάλογα με την κατάσταση των θαλάσσιων πληθυσμών.
• Ορισμένες φορές η απαγόρευση αλίευσης ενός θαλασσινού ισχύει όλο το χρόνο, με εξαίρεση ακριβώς την παραμονή και ανήμερα της Καθαρής Δευτέρας. Έτσι, πάμε στην αγορά ως ενήμεροι, υπεύθυνοι και συνειδητοποιημένοι καταναλωτές.

Εισαγωγές και «ελληνοποιήσεις»

Ένας αριθμός θαλασσινών έρχονται από το εξωτερικό, όπως μύδια και μεγάλου μεγέθους (jumbo) γαρίδες από τον Ατλαντικό ή τα φημισμένα στρείδια, αστακοί και καβούρια από τη Σκωτία – τα τελευταία θεωρούνται κορυφαίας ποιότητας, αλλά η τιμή τους είναι τσουχτερή. Τα αναζητάμε κυρίως σε ντέλι. Το φαινόμενο των «ελληνοποιήσεων» θαλασσινών δεν είναι ιδιαίτερα συχνό, περισσότερο προβληματισμό προκαλεί η πώληση κατεψυγμένων θαλασσινών (ελληνικών ή εισαγόμενων) που διατίθενται στην αγορά ως νωπά. Ο κίνδυνος σε αυτή την περίπτωση είναι να αγοράσουμε ένα τέτοιο προϊόν και να το βάλουμε στην κατάψυξη για μελλοντική χρήση, δίχως να γνωρίζουμε ότι ήταν ήδη κατεψυγμένο και αποψυγμένο, με σοβαρό κίνδυνο για την υγεία μας. Το μόνο που μας διασφαλίζει είναι η εμπιστοσύνη στον ψαρομανάβη μας και η εμπειρία μας στην αγορά. Τίποτα άλλο.

Ο ενδεδειγμένος τρόπος πώλησης ενός αποψυγμένου θαλασσινού είναι να αναγράφεται ευδιάκριτα ότι πρόκειται για Προϊόν Ημερήσιας Απόψυξης, μαζί με την Προέλευση (π.χ. γαρίδα Ατλαντικού) και οπωσδήποτε η ένδειξη Συσκευαστηρίου Απόψυξης. Θα πρέπει να γνωρίζουμε ότι η απόψυξη δεν γίνεται σε ιχθυοπωλείο, παρά αυστηρά και μόνο σε ειδικευμένα εργαστήρια. Το διάστημα γύρω από την Καθαροδευτέρα αυτά πραγματοποιούν την ενδεδειγμένη και ασφαλή διαδικασία απόψυξης. Ο σωστός ψαρομανάβης δεν διακινδυνεύει να την πραγματοποιήσει ο ίδιος, αφενός για να μην κινδυνεύσει η φήμη του αν συμβεί το παραμικρό σε πελάτη, αλλά και γιατί οι έλεγχοι το διάστημα αυτό είναι αυστηρότατοι και εντατικοποιούνται. Για άλλη μια φορά η σχέση εμπιστοσύνης πελάτη-πωλητή είναι ουσιώδης.

Πηγή: gastronomos.gr
Πηγή φωτογραφιών & cover photo: Intime

Διάβασε ακόμα:

• Καθαρά Δευτέρα: 10 συνταγές για την αγαπημένη Δευτέρα του χρόνου
• Τι καιρό θα κάνει το τριήμερο της Καθαράς Δευτέρας 2024 – Η πρόγνωση από την ΕΜΥ