Η αξία του απλού σε μια περίπλοκη ζωή

Διαβάζω αυτές τις ημέρες, ή προσπαθώ τουλάχιστον, σχετικά με τα χρωματάκια της ΔΕΗ και το πώς πρέπει να επιλέξουμε, και τι σημαίνουν και γενικά κινέζικα μου φαίνονται, σε συνδυασμό με μαθηματικά και χημεία. Δεν καταλαβαίνω Χριστό. 

Η ζωή, όπως προχωρά, παρέα με την κοινωνία και την τεχνολογία και γενικά τον κόσμο, έχει φτάσει σε ένα επίπεδο πολυπλοκότητας που τείνει να γίνει αβάσταχτο. Από τα πιο απλά και καθημερινά πράγματα μέχρι σημαντικές αποφάσεις που πρέπει να ληφθούν και χρειάζεσαι σοβαρές και εξειδικευμένες πληροφορίες. 

Κάποια στιγμή, πριν από πολλά χρόνια, εκεί στο 2006-7 που ξεκινούσαμε να μελετάμε τα social media ακαδημαϊκά, εναποθέσαμε πάνω τους πολλές ελπίδες. Μία από τις πολλές ήταν η ελπίδα για απλοποίηση διαδικασιών: επικοινωνία, συμμετοχή, συζήτηση, απόφαση μερικές μόνο από τις καταστάσεις που λέγαμε ότι θα κάνουν πιο απλές οι διάφορες νέες τεχνολογίες. Φυσικά δεν ξέραμε τότε ότι βάζαμε τους εαυτούς μας σε μια πορεία απογοήτευσης. Όχι απλά δε βοήθησαν αλλά, ίσα ίσα, δυσκόλεψαν την κατάσταση βάζοντας στο παιχνίδι παράγοντες και δυσκολίες που ούτε καν είχαμε φανταστεί. Και επειδή δεν τα είχαμε φανταστεί, δεν είχαμε καν σκεφτεί και τις αντίστοιχες λύσεις. 

Αυτό είναι ένα κομμάτι πλέον. Όσο προχωράμε και έχουμε (σχεδόν) τα πάντα στην άκρη του χεριού μας, τόσο πιο δύσκολη γίνεται η απόφαση. Τόσο πιο δύσκολη γίνεται η διαχείριση. Τόσο πιο δύσκολη γίνεται η επιχειρηματολογία, η συζήτηση, η εμπιστοσύνη. Τα πάντα όλα. 

Το πιο απλό: παλιότερα δίναμε ένα ραντεβού την τάδε ώρα, στο τάδε μέρος και end of story. Τώρα; Έχουμε 100 μέρη για να αποφασίσουμε, με τα κινητά ακόμα και πέντε λεπτά πριν ακυρώνουμε ή καθυστερούμε, και τελικά όταν βρισκόμαστε, δεν κάνουμε σχεδόν ποτέ αυτό που λέγαμε αφού μια στενόχωρη πλειοψηφία ασχολείται με άλλα πράγματα. 

Κάτι πιο δύσκολο; Ακόμα και το τι λέμε περνάει από 1000 φίλτρα. Ναι, αυτό δεν είναι κακό, ίσα ίσα κάποια στιγμή έπρεπε να σταματήσουμε να ανοίγουμε το στόμα μας και να φεύγουν ρουκέτες, αλλά ξαφνικά πήγαμε από το 0 στο 100 και φτάσαμε στο άλλο άκρο. Πριν μιλήσουμε πλέον, αυτό-λογοκρινόμαστε σε ποσοστό που δεν είναι υγιές, που παύει πλέον να είναι για την προστασία των άλλων και καταλήγει να είναι για την καταπίεση τη δικιά μας. 

Οι λίγο πιο παλιοί φανταζόμασταν ένα μέλλον που με την τεχνολογία και όλες τις άλλες εξελίξεις η ζωή μας θα έχει απλοποιηθεί πολύ και θα είχαμε πολύ μεγαλύτερη άνεση και δυνατότητα να κάνουμε πράγματα ευκολότερα και με καλύτερα αποτελέσματα. Και φτάσαμε σε μία φάση που η ζωή μας έχει γίνει τόσο περίπλοκη που πνιγόμαστε. Πνιγόμαστε από κάτι που υποτίθεται ότι θα μας απελευθέρωνε. 

Δεν ξέρω ποιος είναι ο πιο αποδοτικός τρόπος για «αντίδραση», για αντιμετώπιση αυτού του φαινομένου. Δεν ξέρω καν αν όλοι μπορούμε να αντιδράσουμε με τον ίδιο τρόπο. Αυτό που όμως καταλαβαίνω, νιώθω ίσως, είναι ότι πρέπει να δώσουμε βάση στο απλό. Να το επιδιώκουμε σε κάποιες περιπτώσεις. Να επιδιώκουμε να έχουμε στη ζωή μας, ή να κάνουμε, απλά πράγματα που δεν έχουν γκρίζο αλλά είναι άσπρο-μαύρο. Που δε χρειάζονται σκέψη, που δεν έχουμε δεκάδες επιχειρήματα υπέρ και κατά.

Που λαμβάνουμε μια απόφαση άνετα και αισθανόμαστε ο εαυτός μας. 

Ίσως θα πρέπει να επιδιώκουμε και αντίστοιχες σχέσεις που μας «αφήνουν» να είμαστε ο εαυτός μας (disclaimer: προφανώς αν δε βλάπτουμε κανέναν, μη λέμε τα αυτονόητα). Σχέσεις που μπορούμε να κάτσουμε στη σιωπή, σχέσεις που δε χρειάζεται να συζητήσουμε για τα πάντα λες και αναλύουμε (και λύνουμε) το Κυπριακό.

Πρέπει να βρίσκουμε ώρες, μέρες, μέρη, ανθρώπους που μας κάνουν τη ζωή μας (και αντίστοιχα εμείς τη δική τους) απλή. Ξεκούραση. Αβίαστη. 

Σε μια ζωή που τα πάντα θέλουν ανάλυση, πρέπει να βρούμε αυτό που θα μας κάνει να αισθανθούμε ότι είναι το αυτονόητο. Απλό. Χωρίς ναι, μεν, αλλά. 

Διαβάστε ακόμα:

• Με λένε Ελένη (και Ρεβέκκα) και είμαι καλά- όσο μπορώ
• Τι είναι αυτό για το οποίο κανείς δεν μιλά εύκολα;
• Οδηγίες Επιβίωσης για το Φοιτητικό Άγχος: Με Διάθεση και Χιούμορ