Με λένε Ελένη (και Ρεβέκκα) και είμαι καλά- όσο μπορώ

Όλοι οι άνθρωποι δικαιολογούνται σε κάποιες φάσεις να μην είναι καλά. Δικαιολογούνται να μην έχουν όρεξη, δικαιολογούνται να μη θέλουν να κάνουν πράγματα, δικαιολογούνται να έχουν νεύρα και να είναι ξενερωμένοι.

Όχι, δεν είμαι εγώ έτσι (στην παρούσα φάση τουλάχιστον, για το μέλλον δεν εγγυώμαι) αλλά παρατηρώ τόσο κόσμο γύρω μου να παλεύει να είναι καλά, να δείχνει καλά, να πιστέψει ο ίδιος ότι είναι καλά.

Και δεν είναι δύσκολο να μπεις σε αυτό το κακό τρυπάκι να προσπαθείς αιώνια να είσαι καλά και αν δεν είσαι καλά, να το καταπίνεις για να φαίνεσαι ότι είσαι καλά. Όπου και αν κοιτάξεις, βλέπεις γύρω σου ευτυχισμένα πρόσωπα. Μόνο που κάποιες φορές υπάρχουν και κάποια εισαγωγικά σε αυτήν την πρόταση και η ευτυχία είναι τόσο αληθινή όσο τα φίλτρα του Instagram.

Οι πάντες γύρω μας, πέρα από την ευτυχία στο τσεπάκι, «έχουν» και τη λύση για εσένα αν δεν έχεις τσέπες να τη βάλεις. Ποια είναι η λύση; Σε στέλνουν στον «ειδικό», σε ωθούν να πατήσεις πόδι, να βρεις τον εαυτό σου, να κάνεις ό,τι θέλεις. Τι αστείο. Πώς θα ήταν άραγε η ζωή μας αν ήταν όλα τόσο εύκολα, να λέγαμε «χαλάρωσε» στον άλλον και αυτός να χαλάρωνε ως διά μαγείας; Ψεύτικη προφανώς γιατί δε γίνεται ένα τέτοιο πράγμα.

Όλοι παλεύουμε να βρούμε τη θέση μας στον κόσμο. Σε έναν κόσμο που θέτει υψηλά standards να πιάσουμε, κάτι που λίγοι καταφέρνουν. Ακόμα και αυτό, το να θέλουμε να πιάσουμε αυτά τα standards, παύει μετά από λίγο να είναι υγιές αν γίνεται αυτοσκοπός. Στην τελική λίγη σημασία έχει αν καταφέρουμε να τα πιάσουμε, κανείς δεν υπογράφει συμβόλαιο ότι αυτό θα μας κάνει ευτυχισμένους ή έστω επιτυχημένους.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο καιρός περνάει εξωφρενικά γρήγορα και εμείς απομένουμε να κοιτάμε σαν χάνοι πότε φτάσαμε σχεδόν Χριστούγεννα. Προχτές συζητούσαμε ότι ανοιγοκλείσαμε τα μάτια και φτάσαμε στη μέση του εξαμήνου και δεν πήγαμε χαμπάρι από το τρέξιμο, τις δουλειές και τα άγχη. Τελικά, είμαστε καλά;

Ποτέ δεν είναι αργά να συνειδητοποιήσουμε ότι το να είμαστε καλά δεν εξαρτάται από ένα «μεγάλο» γεγονός, για το οποίο τα δίνουμε όλα και όταν συμβαίνει δεν μας απομένει τίποτα, γιατί έχουμε εξουθενωθεί από την προσπάθεια. Το να είμαστε καλά είναι μια σύνθεση από πολλά μικρά και άσχετα μεταξύ τους πράγματα που μας κάνουν να αισθανόμαστε καλά, να αισθανόμαστε δυνατοί, να αισθανόμαστε αγάπη, να αισθανόμαστε χρήσιμοι και ό,τι άλλο αποζητά ο καθένας.

Για μένα, κάτι τέτοιο μικρό είναι να γελάω στη γυμναστική με βλακείες που λέμε, να κολλάω αυτοκόλλητα με memes στους φοιτητές μου και να τους βάζω να βλέπουν Voice για να μαθαίνουμε άλλες κουλτούρες. Είναι να περπατάω με το σκυλί, είναι να βοηθάω όπου μπορώ, να ψωνίσω δώρα για τους άλλους αλλά και για μένα, και πολλά άλλα. Πεζά, καθημερινά πράγματα που όμως διαφοροποιούν τις ημέρες, δίνουν αξία, δημιουργούν χαμόγελα σε μένα και στους άλλους.

Είμαι τέλεια; Νιώθω τέλεια; Προφανώς και όχι, δεν είμαι τρελή. Αλλά αυτό έχω επιλέξει ως coping mechanism που λένε και οι φίλοι μας οι Αμερικάνοι (ή όποιοι το λένε) και νιώθω καλά με τον εαυτό μου. Στοχεύω στα μικρά, στα απλά, που γίνονται και πιο εύκολα στην τελική.
Όσο μπορούμε παιδιά, όσο μπορούμε και ό,τι μπορούμε. Και είναι ΟΚ να μην μπορούμε πάντα.

Διαβάστε ακόμη:

• Κακοποίηση σε ζωντανή μετάδοση
• Το αστείο που βγαίνει ξινό
• Η χωρίς τέλος διαδρομή προς την τελειότητα
• Ο «Τσάντλερ», ο Μάθιου και τα «Φιλαράκια»