Τέσσερα ποιήματα για να υποδεχτούμε το Νοέμβριο

Ο Νοέμβριος έκανε «ποδαρικό» με μία βροχοπτώσεις και νέα κακοκαιρία. Ξαφνικά από εκεί που το τοπίο έμοιαζε με καλοκαιρινό, αν και είχαμε Φθινόπωρο, ο Νοέμβριος μπήκα δυναμικά για να μας υπενθυμίσει πως φτο φθινόπωρο ισούται με βροχές, πεσμένα φύλλα και νοσταλγία.

Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο εμείς συγκεντρώσαμε 5 ελληνικά ποιήματα που εκπέμπουν αυτό που λέμε «φθινοπωρινή αύρα», η οποία συνίσταται από καλοκαιρινές αναμνήσεις, αναπολήσεις που φέρνουν οι σταγόνες της βροχής και πολλή νοσταλγία.

1. Άνεμος του Νοεμβρίου, Τάσος Λειβαδίτης

Τώρα όμως βράδιασε. Ας κλείσουμε την πόρτα κι ας
κατεβάσουμε τις κουρτίνες γιατί ήρθε ο καιρός των
απολογισμών. Τι κάναμε στη ζωή μας; Ποιοι είμαστε; Γιατί
εσύ κι όχι εγώ; Καιρό τώρα δε χτύπησε κανείς την πόρτα
μας κι ο ταχυδρόμος έχει αιώνες να φανεί. Α, πόσα
γράμματα, πόσα ποιήματα που τα πήρε ο άνεμος του
Νοεμβρίου. Κι αν έχασα τη ζωή μου την έχασα για
πράγματα ασήμαντα.

2. Φθινόπωρο, του Μίλτου Σαχτούρη

Τι γυρεύει το κορίτσι
Στο σκοτάδι της καρέκλας;
Γρήγορα
Καθώς νυχτώνει το φθινόπωρο
Γδύνεται
Με σύννεφα μπροστά στα μάτια
Με τη βροχή μέσ’ στο κεφάλι
Με τη βελόνα στην καρδιά
Βγάζει τις κάλτσες
Βγάζει τα λουλούδια
Πετάει το φωτοστέφανο
Έξω τα φύλλα του καιρού
Βάφονται μέσα στο αίμα.

3. Θα πεθάνω ένα πένθιμο…, Κώστας Ουράνης

Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλι
μεσ’ στην κρύα μου κάμαρα, όπως έζησα μόνος
στη στερνή αγωνία μου τη βροχή θε ν’ ακούω
και τον κούφιο τον θόρυβο που ανεβάζει ο δρόμος

Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλι
μέσα σ’ έπιπλα ξένα και σε σκόρπια βιβλία,
θα με βρουν στο κρεβάτι μου. Θε ναρθεί ο αστυνόμος
θα με θάψουν σαν άνθρωπο που δεν είχε ιστορία.

Απ’ τους φίλους που παίζαμε πότε-πότε χαρτιά
θα ρωτήσει κανένας τους έτσι απλά: «–Τον Ουράνη
μην τον είδε κανείς; Έχει μέρες που χάθηκε!…»
Θ’ απαντήσει άλλος παίζοντας: «–Μ’ αυτός έχει πεθάνει».

Μια στιγμή θα κοιτάξουνε ο καθένας τον άλλον,
θα κουνήσουν περίλυπα και σιγά το κεφάλι,
θε να πουν: «Τ’ είν’ ο άνθρωπος!… Χτες ακόμα ζούσε!»
Και βουβά το παιγνίδι τους θ’ αρχινήσουνε πάλι.

Κάποιος θάναι συνάδελφος στα «ψιλά» που θα γράψει
πως «προώρως απέθανεν ο Ουράνης στην ξένη,
νέος γνωστός εις τους κύκλους μας, πούχε κάποτ’ εκδώσει
συλλογήν με ποιήματα πολλά υποσχομένην».

Κι αυτός θάναι ο στερνός της ζωής μου επιτάφιος.
Θα με κλάψουνε βέβαια μόνο οι γέροι γονιοί μου
και θα κάνουν μνημόσυνο με περίσιους παπάδες
όπου θάναι όλοι οι φίλοι μου κι ίσως-ίσως οι οχτροί μου.

Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλι
σε μια κάμαρα ξένη στο πολύβοο Παρίσι,
και μια Κίττυ θαρρώντας πως την ξέχασα γι’ άλλην
θα μου γράψει ένα γράμμα – και νεκρό θα με βρίσει.

4. Προφυλάξεις, Κική Δημουλά

Όταν βρέχει δεν παίρνω ομπρέλα.
To θεωρώ δειλία να προφυλάσσομαι από το ξεκάθαρο.
Όταν δε βρέχει, όσο και αν ευτυχεί ο ουρανός όσο κι αν τον πιστεύω
ανοίγω την ομπρέλα μου δεν είναι ξεκάθαρη καιρική συνθήκη η ευτυχία.

Διαβάστε ακόμη:

• Εννέα σειρές για να υποδεχτείς το Φθινόπωρο
• Δέκα ταινίες για να μπεις σε φθινοπωρινό mood
• Οκτώ μελαγχολικά ποιήματα για να υποδεχτούμε το Φθινόπωρο