ΑΠΘ: Έσβησαν το graffiti με προσωπογραφία του Θεόδωρου Αγγελόπουλου

Πριν από περίπου ένα μήνα ένας καλλιτέχνης είχε ζωγραφίσει γκράφιτι με προσωπογραφία του σκηνοθέτη Θεόδωρου Αγγελόπουλου σε τοίχο στο ΑΠΘ, η οποία προσωπογραφία κοσμούσε τον χώρο. Ωστόσο, το πανεπιστήμιο αποφάσισε την αφαίρεσή της, με αποτέλεσμα να σβηστεί η προσωπογραφία και να αντικατασταθεί με απλή βαφή.

Η συγκεκριμένη κίνηση προκάλεσε την αντίδραση του καλλιτέχνη που ζωγράφισε την προσωπογραφία. Σε ανάρτησή του ο καλλιτέχνης παραδέχεται πως ήταν μεν «παράτυπος» όταν έφτιαξε το γκράφιτι, η απόφαση του πανεπιστημίου να σβηστεί η δημιουργία του.

Στην ανάρτησή του στο Facebook ο Γιώργος Κόφτης παραδέχεται μεν ότι ήταν «παράτυπος» όταν έκανε το γκραφίτι και ότι είναι «αυτονόητο είναι το να μην επιτραπεί να γίνει το πανεπιστήμιο χάος», αλλά επισημαίνει ότι για τον ίδιο «το ζήτημα για μένα είναι οι αποφάσεις ποια επιλέγεις να κρατήσεις και ποια όχι».

Η ανάρτησή του στο Facebook:

Σήμερα έσβησαν στο ΑΠΘ μια προσωπογραφία του Αγγελόπουλου που είχα κάνει πριν κάνα μήνα. Προφανώς και τέτοιου είδους επεμβάσεις είναι παράτυπες. Επίσης αυτονόητο είναι το να μην επιτραπεί να γίνει το πανεπιστήμιο χάος. Παρόλαυτα, το ζήτημα για μένα είναι οι αποφάσεις. Ποια επιλέγεις να κρατήσεις και ποια όχι. Τι σημαίνει πανεπιστήμιο. Τι σημαίνει αισθητική , τι σημαίνει ιδέα, πρωτοβουλια και πως όλα αυτά έρχονται σε άμεση σύγκρουση με την τυπολατρία ,την μίζερη και άνευ κριτικής τήρηση κανόνων.

Πως στο κάτω κάτω ένας οργανισμός που θα μπορούσε να αποθεώνει την ελευθερία του νου, την μελέτη, την ανάγκη για διερεύνηση του κόσμου αλλά και του εαυτού μας καταλήγει ένα μίζερο ίδρυμα που δεν διαφέρει και πολύ από την αισθητική της χουντας. Μου δίνει ιδιαίτερη χαρά που αποφάσισε το ίδιο το ίδρυμα να σβήσει τον Θεόδωρο Αγγελόπουλο από την αίθουσα τελετών. Ήρθε άθελά του και ολοκλήρωσε με αυτήν του την κίνηση την ίδια την απόπειρά μου να θυμίσω το βλέμμα του μεγάλου σκηνοθέτη. Του ανθρώπου που διάβασε την ιστορία της χωρας με το βάθος και την ακρίβεια που της αξίζει. Κρίμα που δεν ήμουν εκεί της στιγμή του αφανισμού . Ήθελα να δω τον υπάλληλο που με την νωχελια του πήρε την μπογιά και τον εξαφανισε.

Με τις βουρτσιές του να ανακουφίζει το ΑΠΘ από το επιμονο βλέμμα του μεγάλου Τεό. Το έργο πέτυχε τον σκοπό του λοιπόν. Δεν είναι η πρώτη φορά που σβήνουν έργα αξίας (δεν μιλώ για το δικό μου). Έσβησαν μια εξαιρετική γκουερνικα πριν δύο χρόνια μιας αγαπημένης μου πρώην μαθήτριας όπου ένιωθα τόσο μεγάλο καμάρι για την πρόοδο της, αλλά και αυτή ήρθε αντιμέτωπη με το ίδρυμα. Ένα ίδρυμα που επιτελεί σχεδόν το αντίθετο από ότι θα’πρεπε.

Αντί να προάγει και να εμψυχώνει την ιδέα και την σκέψη, κάνει ο,τι περνάει από το χέρι του για να την χαντακωνει. Κλείνοντας,το μόνο που θα κάνω και θα ευχηθώ είναι να δώσει πείσμα αυτό στους απανταχού καλλιτέχνες της πόλης αλλά και της χώρας να αγνοήσουν με πείσμα αυτόν τον ζοφο και να πέσουν με τα μούτρα στην δουλειά, στην όρεξη, στο φως. 

Διαβάστε ακόμη:

• Κάμπινγκ ΑΠΘ: Ανοίγει την Παρασκευή για ένα ακόμα καλοκαίρι
• Οι ευρωπαϊκές προκλήσεις για τα ελληνικά ΑΕΙ στην 103η Σύνοδο Πρυτάνεων

Πηγή εικόνας: Intime