Μανία καταδίωξης

Διάβαζα σε ένα από τα γυναικεία περιοδικά, τα οποία απολαμβάνω σε μεγάλο βαθμό, ένα από τα άρθρα που συχνά πυκνά έχουν με προσωπικές ιστορίες, απόψεις κοκ. Σε ένα από αυτά έλεγε λοιπόν ότι τα κοριτσάκια μαθαίνουν μπαλέτο για να είναι όμορφα και να προσφέρουν ευχάριστο θέαμα (!!) και τα αγοράκια κάνουν ποδόσφαιρο και βάζουν γκολ για να εκτονώνονται. Ήταν στο πλαίσιο της κουλτούρας του «people pleasing» (έτσι το έγραφε, δεν θα πω περισσότερα) κλπ. Με το άρθρο, αν και δεν μπορούσα να ταυτιστώ, συμφωνούσα γενικά, νιώθω ότι είχε δίκιο. Αλλά αυτό ήταν το κάτι άλλο.

Δεν ξέρω αλλά εξοργίστηκα. Εξοργίστηκα γιατί αυτός είναι ένας σχεδόν άρρωστος τρόπος να δεις μια κατάσταση. Και δεν είναι άρρωστη η κατάσταση. Είναι άρρωστος ο τρόπος που το βλέπεις, που σημαίνει ότι μάλλον ο «εχθρός» είναι μέσα σου και όχι εκεί έξω που τον ψάχνεις ώστε να του ρίξεις την ευθύνη.

Ξεκινώντας από τα πολύ βασικά, να πούμε πολύ απλά ότι και μπαλέτο και ποδόσφαιρο πάνε και αγοράκια και κοριτσάκια. Χρόνια τώρα, εκτός αν ζεις στο 1970 ξέρω ‘γω.

Επίσης, η πίεση που τρώνε τα αγοράκια ΚΑΙ από τους ΔΥΟ γονείς, να γίνουν ΠΟΛΥ ΚΑΛΟΙ στο ποδόσφαιρο είναι αφόρητη. Τόσο αφόρητη που όχι μόνο δεν εκτονώνονται αλλά συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Τέλος, αν νομίζεις ότι στο μπαλέτο είσαι γλαστρούλα που κάνεις τους άλλους να αισθάνονται όμορφα και να διασκεδάζουν, τότε τι να πω… Δεν ξέρω καν πώς να το διαχειριστώ.

Η εύκολη λύση είναι να πεις ότι η κοινωνία σε έχει κάνει να αισθάνεσαι έτσι. Αυτό έλεγε και το άρθρο, σε ένα μεγαλύτερο πλαίσιο. Και αυτή είναι η αιτιολογία των πάντων, φταίνε οι άλλοι, δεν φταίω εγώ που είμαι μαλάκας, φταίει η άτιμη η κενωνία που άλλους τους ανεβάζει και άλλους τους ρίχνει στα ξένα χέρια, φταίει η πατριαρχία, φταίει ο καπιταλισμός, φταίει η θρησκεία και η λίστα μπορεί να μην τελειώνει ποτέ. Πάντως δεν φταίμε εμείς που έχουμε γίνει έτσι, «έτσι μάθαμε».

Εδώ να θυμίσουμε ότι παράλληλα γεννιόμαστε, μεγαλώνουμε και ζούμε πάρα πολύ άνθρωποι. Αν «έτσι μαθαίναμε», θα ήμασταν όλοι το ίδιο σκατά. Όμως δεν είμαστε και αυτό από μόνο του αποδεικνύει ότι ο καθένας ορίζει την πορεία του, κι ας έχουμε όλοι την ίδια εκκίνηση. Όλοι στην ίδια κοινωνία ήρθαμε και κυκλοφορούμε. Επιλέγουμε όμως τι ακούμε, επιλέγουμε τι κρατάμε, τι πετάμε και τι ψάχνουμε. Αυτά που μας μολύνουν, τα αφήνουμε πίσω. Αυτά που βλέπουμε ότι δεν μας ταιριάζουν, προσπαθούμε να τα αλλάξουμε. Δεν μένουμε κολλημένοι σε αυτά που μας «φοράνε» καπέλο κάποιοι. Εκτός αν μας βολεύουν. Μας βολεύουν και τελικά μας βολεύει να τα ρίχνουμε αλλού. Αλλά είναι στην τελική δική μας επιλογή να τα κρατάμε.

Είναι άλλωστε μεγάλη ειρωνεία να διαβάζουμε κάτι τέτοιο και στην πίσω σελίδα να βλέπουμε μόδα, μόδα που μπορεί να σε καθιστά «γλάστρα», να σε βλέπουν άλλοι και ίσως να σου λένε «χρυσή μου, εξαιρετικό το συνολάκι που φοράς, σου πάει τρέλα». Μια τρέλα, αυτό ακριβώς.

Ναι, προφανώς η κοινωνία, το κατεστημένο και όλα τα συναφή μας βάζουν ιδέες. Πλέον όμως δεν μας αναγκάζουν να κάνουμε τίποτα. Και είναι σημαντικό το πλέον που έβαλα. Γιατί πλέον μπορούμε να ορίσουμε τη δική μας ύπαρξη, από τα πιο απλά (τι άθλημα θα κάνουμε ή τι θα φορέσουμε) μέχρι τα πιο περίπλοκα (τι φύλο θέλουμε να θεωρούμαστε). Αν επιλέγουμε στο μυαλό μας να κρατάμε στεγανά, γιατί μας βολεύει ώστε εκεί να ρίχνουμε τις ευθύνες, τότε παύει να είναι θέμα της κοινωνίας και είναι θέμα δικό μας.

Και αυτή η μανία καταδίωξης, ότι όλοι είναι εναντίον μας και δεν μάς αφήνουν να ανθίσουμε (ή και το άνθος πάει στην κατηγορία γλάστρα και προσβάλλει…; ), είναι ένδειξη ότι κάτι δεν πάει καλά μέσα μας. Συνήθως, το πιο μεγάλο βαρίδι μας είμαστε εμείς οι ίδιοι. Ιδέες και συνήθειες που ξέρουμε ότι πλέον δεν είμαστε αναγκασμένοι να ακολουθούμε αλλά δεν μπορούμε να τις βγάλουμε από το μυαλό μας. Εμείς όμως δεν μπορούμε, εμείς.

Μην ψάχνετε εχθρούς εκεί που δεν υπάρχουν. Έχουμε αρκετούς που όντως υφίστανται, μην προσθέτουμε κι άλλους, φανταστικούς.