Η απότομη προσγείωση του μάγκα

Κάποια είναι πολύ αστεία. Κάποια είναι και ρομαντικά. Κάποια δείχνουν την καταπίεση που δέχονταν κάποια παιδιά που, πολύ φανερά, είχαν περισσότερες δυνατότητες ακόμα και από τους καθηγητές τους ή που είχαν διαφορετικές δεξιότητες από αυτό που αναμενόταν. Κάποια φυσικά δείχνουν και τις υπερβολές ή την μηδενική επαφή των εκπαιδευτικών με την πραγματικότητα.

Τα περισσότερα είναι ωραίες αναμνήσεις, είναι όπως πρέπει να είναι οι αναμνήσεις από το σχολείο ή από τα φοιτητικά χρόνια, που στην ουσία είναι τα τελευταία χρόνια που ίσως είσαι λίγο ακόμα προστατευμένος από τους κακούς λύκους της πραγματικότητας και της κοινωνίας.

Η μετάβαση από το σχολείο στο πανεπιστήμιο είναι μεγάλη δοκιμασία. Οι μάγκες του σχολείου, άλλοι μεγαλύτεροι άλλοι πιο μετριοπαθείς, συνήθως είναι μάγκες στις «λίμνες» της σχολικής κοινότητας. Λίγα και γνωστά τα ψάρια, γνωρίζουν τις δυνάμεις τους, κυριαρχούν. Όταν όμως έρχονται αντιμέτωποι με τη θάλασσα, τον ωκεανό του πανεπιστήμιου τότε συνειδητοποιούν ότι είναι απλά μαρίδες, κανείς δεν τους «χρωστάει» σεβασμό, θα τους φάνε ζωντανούς.

Αυτός είναι ένας από τους λόγους που στα πανεπιστήμια δεν συναντάμε τόσο μεγάλο ποσοστό φοιτητών να κάνουν μαγκιές. Όσοι παραμένουν σε αυτό το mode, είναι συγκεκριμένοι, ανήκουν σε συγκεκριμένους χώρους και μετά από κάποια στιγμή απλά δεν ενδιαφέρονται να εμφανιστούν και να συμμετάσχουν. Ένας άλλος λόγος είναι φυσικά ότι τα παιδιά που είναι πολύ βαθιά σε αυτές τις καταστάσεις δεν φτάνουν ποτέ στα πανεπιστήμια, στα κολλέγια ή/και στα ΙΕΚ. Μένουν στάσιμοι, στη συμπεριφορά, στη ζωή, στην κοινωνία, στο μυαλό.

Το θέμα είναι ότι πέρα από την πλάκα, το γέλιο και τον χαβαλέ, η κουλτούρα της μαγκιάς που ευδοκιμεί στη χώρα μας (μπορεί και σε άλλες και απλά δεν το ξέρω) είναι κάτι παραπάνω από επίκαιρη. Πολλοί θεωρούν παράσημο να είναι μάγκες, αλλά με την κακή έννοια, τη μαγκιά που φοβίζει και όχι που υπερασπίζει, που είναι ντόμπρα και καθαρή. Αυτό σε κάποιους δεν φεύγει με το πέρασμα των χρόνων, δεν ηρεμεί. Αντίθετα το κάνουν και επάγγελμα, σε πολλούς χώρους, από πιο «κρυφούς» μέχρι 100% στα φώτα της δημοσιότητας και έχουν και πάρα πολλούς και θερμούς υποστηρικτές.

Κάποιοι τη βρίσκουν να τους σέβονται γιατί τους φοβούνται. Θεωρούν ότι αυτή η κυριαρχία μπορεί να διατηρηθεί για πάντα και τραμπουκίζουν για να συνεχίσουν να την έχουν. Έρχεται όμως κάποια στιγμή που η πραγματικότητα έρχεται και τους προσγειώνει και η προσγείωση αυτή κάθε άλλο παρά ομαλή είναι. Το πιο απλό που μπορεί να σκεφτεί κανείς, είναι ότι έρχεται ένας πιο δυνατός και τον ρίχνει στα τάρταρα. Ένα μεγαλύτερο ψάρι. Ένας καρχαρίας.

Έρχεται όμως και η πραγματικότητα, η καθημερινότητα, που μερικές φορές είναι πολύ πιο σκληρή και από το μεγαλύτερο ξύλο που μπορεί να φας. Γιατί; Γιατί η πραγματικότητα δεν συγχωράει μαγκιές. Η πραγματικότητα προχωρά με γρήγορο ρυθμό και αν δεν ακολουθήσεις θα σε αφήσει πίσω. Αν εσύ πιστεύεις ότι με μαγκιές θα πας μπροστά, χωρίς να κάνεις τίποτα άλλο, θα γελαστείς πικρά. Θα σε μασήσει και θα σε πετάξει.

Σας ακούγεται ίσως αστείο αυτό που λέω; Πολύ «υπεράνω»; Μπορεί. Αλλά είναι μια αλήθεια. Και πώς το ξέρω; Αν εγώ, που μόλις 15 χρόνια μπαίνω σε αίθουσες της τριτοβάθμιας, μπορώ και βλέπω πώς οι «μάγκες» απομονώνονται με συνοπτικές διαδικασίες, φανταστείτε τι μπορούν να σας πουν άνθρωποι που είναι 20 και 30 χρόνια σε αυτό το επάγγελμα. Και το κρίνω και από μένα. Πέρα από τους φοιτητές που τους απομονώνουν, και η ίδια η εκπαιδευτική διαδικασία το κάνει. Δεν ενδιαφέρεσαι άνθρωπέ μου να μάθεις; Δεν θες να σε βοηθήσω; Η πόρτα είναι ανοιχτή και τα σκυλιά δεμένα, καθώς υποτίθεται ότι ΘΕΣ να είσαι εδώ μαζί μας. Αν δε θες, δε σε αναγκάζει κανείς. Γεια σου.

Μην σιγοντάρετε την κακή μαγκιά, μην την «ταΐζετε», γιατί σάς περιμένει μια πολύ πικρή έκπληξη στο μέλλον. Και δεν είστε έτοιμοι.