Αποχαιρετισμός, κι έπειτα... Κάθαρσις (;)

Όλα ξεκίνησαν μακριά και πολύ βαθιά, εκεί που παγιώνονται απόψεις, συναισθήματα, αξίες. Αλλά και η πλήμνη όλων, η αυτοεικόνα μας. Περίεργο όμως που αυτά θα συνδεθούν με έναν αποχαιρετισμό που θα έρθει αίφνης στη ζωή μας και θα μας ταράξει.

Αυτός, λοιπόν, μεταμφιεσμένος σε περίεργο καβαλιέρο, μας προσκαλεί σε χορό, αλλά τις περισσότερες φορές, βίαια κι αυθαίρετα μας αρπάζει. Εμείς, είτε έχουμε χορέψει ξανά μαζί του, είτε όχι, νιώθουμε κάθε φορά πρωτόγνωρα.

Κάθε ψυχή αυτού του πλανήτη που καλείσαι να αποχαιρετίσεις, σε χρωματίζει διαφορετικά και μοναδικά. Μπορείς να βρεις ομοιότητες; Τι γίνεται με τις διαφορές;

Το ίδιο ισχύει και με τις καταστάσεις που εμφανίζονται σε περιόδους και φάσεις ζωής. Κι εδώ παρατηρούμε ασκαρδαμυκτί τη Συνήθεια να μας εμποδίζει να αποχαιρετίσουμε. Ε, θα έχει κι αυτή τους λόγους της…Τη δουλειά της κάνει άλλωστε! Ας μην την κατακεραυνώσουμε (τουλάχιστον όχι στην αρχή).

Έρχεται η στιγμή που καλείσαι να αποχαιρετίσεις τον άνθρωπο και το ζώο που αγαπάς. Δε θα ξεχάσεις ποτέ. Θα σε γδέρνει πάντα η πληγή. Πόσο δε μάλλον όταν αισθάνεσαι πως δεν έμαθε όσα ήθελες να ξέρει, δε ζήσατε μαζί όσα ήθελες (ιδανικά, θέλατε). Πονάει, έφυγαν ενώ δεν έπρεπε!

Τι γίνεται όμως με τους αποχαιρετισμούς που εκούσια επιλέγεις; Συνειδητά αποχωρίζεσαι. Μπορεί να τιτανο-προσπάθησες να το αποτρέψεις, αλλά αυτός εν τέλει να ήταν η μόνη λύση. Όταν προδίδεσαι, χάνεσαι κι εν τέλει απορείς…Όταν προσπαθείς να καθαρίσεις, αλλά επιμένουν να ρίχνουν απορρίματα…

Εκεί, ο αποχαιρετισμός μπορεί να βοηθήσει στο να δεις καθαρά, τι αξίζει και τι όχι, ποιος είναι αληθινά Εκεί και ποιος όχι. Στην Κάθαρση.

Αποχαιρέτα λοιπόν την Αλεξάνδρεια που φεύγει, όπως είπε ο σπουδαίος Καβάφης στο έργο του “Απολείπειν ο θεός Αντώνιον”. Και ετοιμάσου για την Κάθαρση που έρχεται, θα προσθέσω εγώ!