Η πανδημία της μοναξιάς

Μέσα σε αυτήν τη μαύρη τρύπα που λέγεται TikTok βλέπω όλο και περισσότερα βιντεάκια που αφορούν μεγάλους ανθρώπους που είναι μόνοι τους. Τα παιδιά τους είτε τους παίρνουν ζωάκια για να τους κρατούν παρέα είτε κάνουν κάτι για να αισθάνονται λιγότερο μόνοι και ανεβάζουν τα βίντεο στην πλατφόρμα.

Πάντα αυτά τα βίντεο είναι τα πιο στενόχωρα. Δεν ξέρω, μου φαίνεται ότι είναι πάρα πολύ δύσκολο για τους ανθρώπους αυτούς, ειδικά αν στη ζωή τους είχαν συνηθίσει να είναι κοινωνικοί, να έχουν πολλούς φίλους, να κάνουν πράγματα και τώρα, για κάποιον λόγο, είναι μόνοι τους. Οι χρήστες πάντα ευαισθητοποιούνται, σε όποια ηλικία και αν είναι ο «πρωταγωνιστής». Έχουμε δει άλλωστε και περιπτώσεις που δεν πήγε κανένας καλεσμένος σε πάρτυ γενεθλίων και μέσω social media μαζεύτηκε η γειτονιά, η κοινότητα και έκαναν την ημέρα ξεχωριστή.

Μην πάτε πολύ μακριά. Έχετε πέσει πάνω σε αυτές τις εκπομπές τηλεμάρκετινγκ, που μπορείς να πάρεις τηλέφωνο και να μιλήσεις; Υπάρχουν άνθρωποι που παίρνουν τόσο συχνά τηλέφωνο που οι παρουσιαστές τους ξέρουν. Πόση μοναξιά μπορεί να νιώθει ένας άνθρωπος που για να βρει κάποιον να μιλήσει αναγκάζεται να πάρει τηλέφωνο σε τηλεμάρκετινγκ…

Δεν πρέπει να μπερδεύουμε τη μοναξιά με τη μοναχικότητα. Η μοναχικότητα είναι επιλογή, είναι στάση ζωής, όσοι την επιλέγουν ξέρουν πολύ καλά τι κάνουν. Η μοναξιά δεν είναι επιλογή, είναι καταναγκασμός. Είναι φυλακή.

Βάλτε τον εαυτό σας στη θέση ενός ανθρώπου, σχετικά μεγάλου σε ηλικία, που είναι συνεχώς σε ένα σπίτι κλεισμένος. Μπορεί να μην μπορεί να βγει έξω, δεν έχει κανέναν να μιλήσει, δεν περιμένει ποτέ κανέναν να του κάνει επίσκεψη. Όσες σχέσεις έχει μπορεί να έχουν τη διαμεσολάβηση των χρημάτων. Κάποιος να πηγαίνει να αφήνει λίγο φαγητό, να καθαρίζει, να τσεκάρει αν είναι ΟΚ αλλά τα κάνει αυτά γιατί κάποιος τον πληρώνει και όχι επειδή ενδιαφέρεται να δει τι κάνει.

Αυτές οι ιστορίες κρύβουν πόνο, κρύβουν στενοχώρια, δεν κρύβουν καμία ελπίδα. Και το χειρότερο είναι ότι μερικές -μην πω πολλές- φορές οι άνθρωποι αυτοί έχουν κάποιον δικό τους, δεν είναι μόνοι τους στον κόσμο. Απλά δεν ενδιαφέρεται κανείς να τους μιλήσει, να τους συμπεριλάβει, να τους συναναστραφεί.

Υπάρχουν διάφορες διαφημίσεις που παίζουν, ακόμα και στην τηλεόραση. Υπάρχει και το πρόγραμμα «Φιλία σε κάθε ηλικία», δείτε το αν θέλετε και αν δεν το ξέρετε. Υπάρχουν τρόποι να βοηθήσουμε. Αλλά νομίζω ότι η πρώτη πράξη μπορεί να γίνει στον μικρόκοσμό μας, στην καθημερινότητά μας.

Όλοι θα έχουμε στο περιβάλλον μας κάποιον άνθρωπο που είναι μόνος του, που υποφέρει από μοναξιά. Ας σηκώσουμε το τηλέφωνο να του μιλήσουμε. Ας πάμε να του κάνουμε μια επίσκεψη. Ας κάνουμε «υπομονή» στη φλυαρία του, ας καταλάβουμε ότι έχει μαζεμένα λογάκια να πει. Τα έχει συγκεντρώσει γιατί μπορεί να μην είχε κανέναν να τα πει. Ας μην τον κοροϊδέψουμε όταν παρατηρήσουμε ότι μιλάει μόνος του. Ας φάμε το γλυκό που θα μας δώσει, τον καφέ που θα μας φτιάξει. Ας κάνουμε ένα κομπλιμέντο που φόρεσε τα καλά του, το έκανε από τη χαρά του που θα δει έναν άνθρωπο, γι’ αυτόν είναι γιορτή. Δε χρειάζονται δώρα, φαγητά και λεφτά αυτοί οι άνθρωποι, παρέα θέλουν. Να πάτε ένα φαγάκι, ναι, αλλά να κάτσετε να το φάτε μαζί τους, να πείτε μια κουβέντα, να μοιραστείτε μερικές στιγμές μαζί. Ναι, μας παρασέρνει η καθημερινότητα, δεν προλαβαίνουμε.

Μπορεί κάποιες φορές να φεύγουμε στενοχωρημένοι, να φεύγουμε «ψυχοπλακωμένοι». Μπορεί να βαριόμαστε. Γι’ αυτούς όμως αυτά τα 30 λεπτά, η μία ώρα είναι το μεγαλύτερο δώρο που θα μπορούσαμε να τους κάνουμε.