Η καρδιά μου πονάει για τις γυναίκες...

Η καρδιά μου πονάει για τις γυναίκες. Για τις γυναίκες που μένουν σιωπηλές, για εκείνες που φοβούνται να μιλήσουν. Για τις γυναίκες που μιλούν και δέχονται την κατακραυγή του κόσμου. Για τις γυναίκες που κλείνουν την τηλεόραση όταν έχει ειδήσεις γιατί δεν αντέχουν να ακούν για άλλα εγκλήματα. Για άλλες δολοφονίες. Για άλλους βιασμούς. Για άλλες γυναικοκτονίες. Για άλλες κακοποιήσεις. Γιατί δεν αντέχουν να θυμούνται. Η καρδιά μου πονάει για την γυναίκα, που ακολουθεί τα «πρέπει» της κοινωνίας και αν δεν το κάνει είναι «πρόστυχη», «φλύαρη», «πολύ συντηρητική».

Πονάει για τη μάνα, για τη μητέρα, για τη μαμά, που μένει, που δεν αντιδρά, που δε φεύγει. Για το παιδί. Για να μην μεγαλώσει χωρίς πατέρα και ας υπομένει εκείνη τα πάντα. Πονάει η καρδιά μου για το κορίτσι, που μεγαλώνει και αρχίζει να νιώθει το σώμα της και θα βρεθεί ένας που θα το κάνει να θυμίζει πεδίο μάχης.

Πονάω για την γυναίκα. Πονάω για αυτήν. Πονάω μαζί της. Πονάω για την γυναίκα που την ρωτάμε αν σκοπεύει να κάνει παιδιά, χωρίς να σκεφτόμαστε πόσα έχει περάσει. Πονάω ως γυναίκα και πονάω ως άνθρωπος. Που τις απογοητεύουμε. Τις μανούλες, τις θείες, τις γιαγιάδες, τις ξαδέρφες, τις φίλες, τις συμμαθήτριες, τις συμφοιτήτριες. Τους χρωστάμε μια συγγνώμη και πολλά περισσότερα από αυτήν. Τους χρωστάμε μια ελεύθερη ζωή. Αυτήν που τους στερήσαμε. Αυτήν που δεν ήταν εύκολο να διεκδικήσουν. Μια ζωή χωρίς «γιατί» και «πρέπει». Χωρίς να απαιτούμε να λογοδοτούν για τις επιλογές τους αλλά να τις στηρίζουμε ακόμα και όταν δεν μας βρίσκουν σύμφωνους. Χρωστάμε και στους άντρες κάτι ωστόσο. Μια καλύτερη παιδεία με αρχές που δεν θα τους επιτρέψουν να σκοτώσουν, να βιάσουν, να χτυπήσουν. Και με αυτό, δε δικαιολογώ καμία πράξη τους. Δεν είναι θύματα, αλλά θύτες. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι οι ρόλοι δεν μπορούν να αντιστραφούν.

Πονάει η καρδιά μου και για τους άντρες. Τον κάθε άντρα. Που έχει παγιδευτεί. Που έχει χειραγωγηθεί από μία συμπλεγματική κοινωνία που τον θέλει ‘κύριο των πάντων’ και δεν τον αφήνει να αποδεχτεί την ευαίσθητη πλευρά του. Καλός και ο σκληρός άντρας, αλλά όχι ο καταπιεσμένος. Η κοινωνία ζητά πολλά και από αυτόν. Από όλους τους άντρες. Από όλες τις γυναίκες. Δεν θέλω να φέρω στον κόσμο ένα κορίτσι που θα μισεί τον κόσμο στον οποίο μεγαλώνει ή που δεν θα μάθει να αγαπάει. Δεν θέλω να φέρω στον κόσμο ένα αγόρι που θα ντρέπεται να δείξει ότι έχει συναισθήματα. Ας μην ζητάμε από τους ανθρώπους τόσα πολλά. Ας μην αφήνουμε τα χρόνια να περνάνε γιατί η κοινωνία σαπίζει μέρα με την μέρα. Και δεν αποβάλλει τα σκουπίδια της. Και μια μέρα θα πνιγούμε όλοι, μέσα σε αυτά που δημιουργούμε τόσα χρόνια. Ας μην ζητάμε τον λόγο στην γυναίκα που «Τώρα θυμήθηκε να μιλήσει». Ας μην κρίνουμε την γυναίκα που «Το έριξε για να ξεμπερδεύει». Τώρα μπόρεσε να μιλήσει. Τώρα βρήκε την δύναμη να μιλήσει. Όποτε και να το έκανε η σαπίλα μας δεν θα την άφηνε να ξεφύγει, να δικαιωθεί, να ξεχάσει. Έτσι θέλησε, αυτό επέλεξε να κάνει. Να το ρίξει. Από το δικό της σώμα. Για τις δικές τις επιθυμίες και ανάγκες.

Ας κλείσουμε τη γνωστή κασέτα των μεγαλύτερων, των κομπλεξικών, των νέων, των παγιδευμένων, των καταπιεσμένων και ας αφήσουμε τον κάθε άνθρωπο στην ησυχία του. Και ας επικεντρωθούμε σε αυτόν, σε αυτήν, που αφαιρεί ζωές λες και είναι παιχνίδι. Αυτόν που βιάζει λες και δεν του έμαθε κανείς πώς να κουμπώνει το παντελόνι του. Αυτόν ή αυτήν που παρενοχλεί και βγάζει την άλλη, τον άλλο υπερβολικό. Που χτυπάει, που κακοποιεί επειδή «θόλωσε το μυαλό του/της». Θέλω να φέρω στον κόσμο κορίτσι που δεν θα πονάει με την κατάντια μας. Θέλω να φέρω στον κόσμο αγόρι που δεν θα πονάει με την κατάντια μας.