You are still in my eyes

(Τα τραγούδια που συμπληρώνουν την συγκεκριμένη ιστορία για μένα είναι: το Snap – Rosa Lin, Δεν είμαι άλλος – Χρήστος Θηβαίος, Είναι που δεν μπορώ – Μαρίζα Ρίζου)

Αφήγηση: Είναι 04:30 το πρωί

Σιγοψιθυρίζει στο μυαλό του «7 secs», πλησιάζει και σκύβει.

Κ: Κοιμάσαι;
Μ: (Ανοίγει τα μάτια της πολύ αργά και γλυκά) Λίγο
Κ: Σε πειράζει να σε ξυπνήσω λίγο; Θέλω να διαβάσεις κάτι. Είναι μια εκδοχή της ιστορίας μας και ότι και να γίνει αυτό που θα διαβάσεις θα είναι πάντοτε πιο ωραίο, γιατί δεν έχει συμβεί. Είμαστε στο πριν.
Μ: (Χαμογελάει) Μου αρέσουν οι ιστορίες. Αλλά οι ιστορίες δε λένε τίποτα αν δεν μπορείς να τις μοιραστείς
Κ: Για αυτό σε ξύπνησα. Όλα όσα σκέφτομαι είναι μέσα σε αυτήν την ιστορία και ξεκινάνε από αυτό You are still in my eyes, 18 Αυγούστου 2022

Αφήγηση: Κάθε σπουδαία ιστορία για να ξεκινήσει χρειάζεται λίγο θάρρος, λίγο θράσος…
Ο κόσμος μπορεί να γίνει ένα πολύ όμορφο μέρος. Απλώς εμείς κυνηγάμε το τέλειο.

Μ: Δεν υπάρχει το τέλειο

Αφήγηση: Πρέπει να δεχθούμε τα λάθη και τις ατέλειες και να συνεχίζουμε

Κ: Αν μπορούσες να νιώσεις από την πρώτη στιγμή τους ανθρώπους που θα αλλάξουν την ζωή σου, θα συγχωρούσες τα λάθη τους;
Μ: Μπορεί. Γενικά έχω ένα μειονέκτημα πολλές φορές πάω από το 0 στο 100 και ανάποδα.

Αφήγηση: Το πιο γρήγορο αυτοκίνητο μπορεί να κάνει το 0-100 σε 2,1 δευτερόλεπτα. Είναι αρκετά 2 δευτερόλεπτα για να αποφασίσεις?
ΗΣΥΧΙΑ

Ξαφνικά ακούγεται ένας θόρυβος που δημιουργήθηκε από την επαφή τριών δαχτύλων. (SNAP)

Βρισκόμαστε στο έτος 2112. Πέρασαν περίπου 33.000 όνειρα από το σήμερα. Μια παρέα παιδιών αποφασίζει να διοργανώσει το πρώτο πανηγύρι στην Ικαρία μετά από 90 χρόνια. Τα πανηγύρια απαγορεύτηκαν τον Ιούνιο του 2023 από την κυβέρνηση ως ένα μέτρο αποφυγής της διασποράς ενός νέου θανατηφόρου ιού. Το 2100 επετράπησαν ξανά, αλλά πέρασαν 12 χρόνια για να ξεπεραστεί ο φόβος για την ευθύνη της διοργάνωσης.

Τόπος: Καρυδιές Ικαρίας 12 Αυγούστου, 2112

Ώρα 23:59. Ο χώρος είναι γεμάτος από άντρες και γυναίκες. Μια ορχήστρα, 20 τραγούδια, άφθονο κρασί και μια αίσθηση σαν να έπρεπε να είσαι εκεί. Μια μοναδική αίσθηση ελευθερίας και προσμονής πως δε γίνεται να μην περάσεις όμορφα. Απλώς μπες στον χορό. Πολλές φορές χρειάζονται 7 δευτερόλεπτα θάρρους. Αυτό αρκεί για να επικοινωνήσεις την πιο τρελή σου επιθυμία. 7 Δευτερόλεπτα. Ο επιμένων νικά όπως φωνάζει και μια φίλη για να πάρει περισσότερη δύναμη. Και ξαφνικά γυρνάς και στέκεται μπροστά σου

Χ: Γιατί δε χορεύεις;
Φ: Συγνώμη; Σε ξέρω;
Χ: Εγώ σε ρώτησα πρώτη
Φ: Εμ, δεν έχω πιει ακόμα
Χ: Ok
Φ: Σε ξέρω όμως από κάπου;
Χ: Δεν μπορούν 2 ξένοι να χορέψουν; Έχω ακούσει ιστορίες πως παλιά γινόταν συνέχεια αυτό
Φ: Πάμε

Αφήγηση: Πόσο μακριά άραγε να μπορούν να πάνε;

Μετά το χορό τους η μουσική είναι πιο δυνατή και απομακρύνονται.

Αλλά υπάρχει μια τεράστια ησυχία που επιτρέπει σκέψεις. Σκέψεις που θα ειπωθούν ή θα χαθούν. Είπαμε πως χρειάζονται μόλις 7 Δευτερόλεπτα θάρρους αλλά κάποιες φορές αφήνουμε την μουσική να ταξιδεύει χωρίς να γυρέψουμε αυτό που θέλουμε σε αυτό τον κόσμο. Δε ξέρω γιατί. Έχουμε προγραμματιστεί να ανήκουμε με τους πολλούς, να μην πηγαίνουμε κόντρα στο ρεύμα, να μην ξεχωρίζουμε και να καταπιέζουμε τις εσωτερικές φωνές μας με την δικαιολογία πως ο κόσμος δεν αλλάζει, παραμένουμε απαθείς σε ένα σωρό αδικίες και ξεχνάμε.

Σκέψεις: Η ψυχή μπορεί να έχει μνήμη και να αναγνωρίζει τη δίδυμη της όταν την βρει

Δεύτερες Σκέψεις: Δεν ξέρω

Σκέψεις: Με βοηθάει να σκέφτομαι έτσι. Μπορώ να αντέξω καλύτερα αυτό τον κόσμο με αυτή τη σκέψη.
Ρε γαμώτο δεν μπορώ να ξεχάσω αυτό το εκφραστικό της βλέμμα

Αφήγηση: Και μέσα στο χαμό είναι και πάλι μπροστά σου

Φ: Μπορώ να σου μιλήσω? (Λέει κάπως απότομα) Ε, Εννοώ πως θέλω να σου μιλήσω εδώ και ώρα
Χ: Ναι αλλά δεν το έκανες (και χαμογελάει)

Αφήγηση: Τα μάτια τους συναντιούνται.

Το πανηγύρι κοντεύει να τελειώσει, βγαίνουν οι ζώνες.
Παίρνει μια βαθιά ανάσα, σιγοψιθυρίζει στο μυαλό της 7 secs, 7 secs.

Χ: Θα σου πω το τηλέφωνο μου ελπίζω να το θυμάσαι

Αφήγηση: Ήξερε πως δε θα το ξεχάσει

Πέρασαν τρεις ημέρες (4Χ21) και το πρώτο μήνυμα ήταν το εξής:

Φ: «Θα ήθελα να μου αφιερώσεις μια μέρα, μπορεί να αρκεί»
Χ: Να αρκεί?
Φ: Σίγουρα κάποια μέρα δεν θα αρκεί

Αφήγηση: Τέλεια

Δεν υπάρχει το τέλειο για αυτό γυρνάμε στο άψογα
Σκέψεις, Φαντασιώσεις, Όνειρα στα Μεσάνυχτα. Τα μεσάνυχτα είναι η ώρα που δίνουμε στον εαυτό μας τις πιο ωραίες σκέψεις μας. Τον πιο δικό μας χρόνο σε ένα μπερδεμένο κόσμο. Ίσως η πιο «ελεύθερη» ζωή μας, ακόμα και μέσα σε ένα γεμάτο πλοίο με μάσκες που όλοι κοιμούνται.

Σε βλέπω στα μάτια μου, σαν πολύ σύντομα βίντεο:

Το πρώτο σου χαμόγελο, όταν με είδες στο πλάι της πίστας. Την έκφρασή σου, όταν σου είπα πόσο μου έλειψες στο κέντρο. Τις αμήχανες κινήσεις που κάνεις, όταν καταλαβαίνεις πως ο χρόνος τελειώνει και έχει νυχτώσει και πιστεύω πως μπορώ να θυμηθώ όλο το σκηνικό με εσένα να λες «Μην φύγεις από δω, έρχομαι».

Without blinking I can see them all still in my eyes

Είναι τόσο άδικο που δεν μπορώ να επιλέξω να διαφυλάξω τα παραπάνω, ο χρόνος θα περάσει και ίσως το μυαλό μου να τα ξεχάσει, Δεν θέλω να τα ξεχάσω, Άραγε πόσες φορές πρέπει να τα ξαναδώ για να μην τα ξεχάσω; Κάθε φορά που σε βλέπω είναι σαν να τους δίνω λίγο χρόνο ακόμα στο μυαλό μου. Το τραγούδι κοντεύει να τελειώσει.

Χ: Τι σκέφτεσαι τώρα?
Φ: Θα ήθελα να παγώσει ο χρόνος
Χ: Δεν μπορείς να κάνεις κάτι για το χρόνο παρά να τον ξοδέψεις όσο καλύτερα μπορείς
Πες μου κάτι για σένα, θέλω να σε μάθω καλύτερα
Φ: Τρελαίνομαι να δημιουργώ νέα πράγματα
Χ: Ας ξεκινήσουμε καλύτερα με δύο μειονεκτήματα σου
Φ: Μεγαλώνω και συμβιβάζομαι. Ενημερώνομαι για τον κόσμο μας με μια διάθεση απάθειας. Υπάρχουν φορές που προσπαθώ να επαναστατήσω (προσωπικά και επαγγελματικά) και απλώς δεν τα καταφέρνω. Πιάνω τον εαυτό μου συχνά να διαχωρίζει τις εποχές σύμφωνα με την ευτυχία.

Το δεύτερο είναι πως πιστεύω στην στιγμιαία τελειότητα και την κυνηγάω. Θεωρώ πως το τέλειο δεν υπάρχει λόγω χρόνου. Αλλά υπάρχει και θα πρέπει να την ζήσω έστω και στιγμιαία. Οι στιγμές και τα γεγονότα δεν είναι τέλεια επειδή κάτι καλύτερο ακολουθεί, εξελίσσεται ή επειδή αλλοιώνονται στον χρόνο παραμένοντας όμως στιγμιαία τέλεια.

Το βάρυνα το κλίμα για αυτό θα σου πω, πως σιχαίνομαι τις κλισέ ερωτήσεις σαν και αυτή. Γέλια.
Χ: οκ

Αφήγηση: Το τραγούδι τελείωσε, ο κόσμος αποχωρεί. Τα πανηγύρια επέστρεψαν!

Χ: και τώρα τι??
Φ: Τι εννοείς τι? Τι κάνουμε?
Χ: Ναι
Φ: Ποιος ξέρει…

Οι ζωές μας είναι γεμάτες επιλογές, μοιραία κάποιες θα είναι λάθος, σε κάποιες θα μάθουμε, άλλες θα τις ξανακάνουμε όμως είναι κάποιες που δεν θα τις ξεχάσουμε ποτέ. Είναι κάποιες που θα τις κουβαλάμε δίπλα μας. Πάντοτε. Άλλωστε οι ζωές μας είναι απλώς στιγμές. Πάντοτε όλα είναι ωραία πριν συμβούν. Αν μπορούσαμε να διαφυλάξουμε, να προφυλάξουμε αυτή τη στιγμή που ακόμα δε σημαίνει τίποτα ο ένας για τον άλλον, θα το κάναμε;

Χ: Όχι, Δεν ξέρω, Ναι, Δεν ξέρω

Αφήγηση: Μεγάλη περίεργη, άβολη ησυχία

Ο έρωτας κατά τον Νίτσε αφορά τους τρελούς. Όταν είμαστε ενθουσιασμένοι/ερωτευμένοι αλλάζει ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε τη ζωή, που αλλάζουν τα όρια μας. Φυσικά υπάρχουν και παράγοντες που παίζουν καθοριστικό ρόλο για να ερωτευτούν δύο άνθρωποι. Ένας από αυτούς είναι το timing. Ο συγχρονισμός της ζωής δύο ανθρώπων είναι πολύ σημαντικός.

Σκέψεις: Πως λειτουργεί η τύχη στην γνωριμία δύο ανθρώπων; Πόσες φορές πρέπει η τύχη να τον φέρει μπροστά σου; Γιατί επαναλαμβάνεται αυτό; Εμείς έχουμε κάποιο υπόλοιπο ή έχουμε κλείσει;
Σιγοψιθυρίζει στο μυαλό του: «Πρέπει να την βρω, να την δω, να της μιλήσω»

And if one more person says “You should get over it”
Oh, I might stop talking to people before I snap
So, I am snapping 1,2 Where are you? You are still in my head
Σκέψεις: Και τι θα της πεις;

Θα τα πούμε στη Λαγκάδα
(SNAP)