Οκτώ μαγευτικά ποιήματα για το καλοκαίρι

Μετά από ακόμη ένα δύσκολο και απαιτητικό χειμώνα φτάσαμε στο καλοκαίρι 2022  και πλέον βρισκόμαστε στην «καρδιά» του καλοκαιριού. Ο υδράργυρος ανεβαίνει, οι πόλεις αδειάζουν και οι παραλίες και τα νησιά γεμίζουν με κόσμο που θέλει να χαλαρώσει, να επαναφορτίσει τις μπαταρίες του, πριν επιστρέψει στην αγχωτική του καθημερινότητα.

Και όσο ετοιμαζόμαστε να αποχαιρετήσουμε τον Ιούλιο, που σε λίγες ημέρες φεύγει αφήνοντάς μας όμορφες καλοκαιρινές αναμνήσεις, και να υποδεχτούμε τον Αύγουστο που ελπίζουμε να μάς φέρει νέες και υπέροχες αναμνήσεις, εμείς αποφασίσαμε να παρουσιάσουμε μερικά ελληνικά ποιήματα από διαφορετικούς Έλληνες ποιητές, οι οποίοι στιγμάτισαν την εγχώρια ελληνική ποίηση με το έργο τους.

Έτσι γιατί μία «δόση» ποίησης εν μέσω καλοκαιριού μάς κάνει ακόμη πιο νοσταλγικούς/-ές:

1. Μεσημέρι Αυγούστου, Γιάννης Ρίτσος

Πίσω απ’ τις γρίλιες είναι το μεγάλο μεσημέρι.
Τα σκόρπια σπίτια κάτασπρα, κ’ ένα κόκκινο
κάτω απ’ το λόφο. Λίγο πιο πάνω, ξέρουμε,
είναι η μεγάλη ασβεστωμένη μάντρα. Από κει
κατεβαίνει η δροσιά προς τους ευκάλυπτους, κ’ ένα άρωμα
από σάπια ροδάκινα σωριασμένα στο δρόμο.
Άξαφνα τα τζιτζίκια σώπασαν. Δυο ηλιοκαμένα σώματα
στ’ άσπρα σεντόνια. Βγάλε και το δαχτυλίδι σου –
μου πιάνει ένα δικό μου χώρο στο μικρό σου δάχτυλο.

2. Θάλασσα, Κώστας Καρυωτάκης

Όμως τα στήθια που τα ταράζει κάποιο
θανάσιμο πάθος δε θα γαληνέψουν.
Τα σύννεφα γιγάντικα φαντάζουν κι ασημένια
στο μολυβένιον ουρανό
σαν τα χτυπά του ήλιου το φως· σαν τα χτυπά ο αγέρας
φεύγουνε πίσω απ’ το βουνό.

Κι είναι θερίο η θάλασσα. Το παρδαλό της χρώμα
δίνει της —μπλάβο εκεί μακριά,
πιο δώθε ανοιχτοπράσινο κι ακόμα δώθε γκρίζο—
κάποια παράξενη θωριά.
Τα κύματα τα πράσινα, τα γκρίζα και τα μπλάβα,

πέρα, απ’ του πέλαου τα φαρδιά,
τα φέρνει ρήγας ο βοριάς, μπατσίζουνε τα βράχια,
μπατσίζουνε την αμμουδιά.
Τις βάρκες, τις ψαρόβαρκες ο φόβος κυβερνήτης
μες στο λιμάνι τις κρατεί·

μα η σκέψη μου όλο σέρνεται στα γαλανά τα πλάτια
μ’ ένα χρυσόνειρο δετή.
Σα γλάρος μαυροφτέρουγος πετά η ψυχή μου, σμίγει
με την ψυχούλα του νερού
και τηνε πάει ο άνεμος και τηνε πάει το κύμα

κι είναι παιχνίδι του καιρού.
Κι ενώ πονώ τον πόνο σου και πάω προς το βυθό σου
και χάνομαι με τον αφρό,
ύστερα, στο γαλήνεμα, την ηλιακή χαρά σου,
θάλασσα, δε θαν τη χαρώ.

3. Η Θάλασσα, Ντίνος Χριστιανόπουλος

Η θάλασσα είναι σαν τον έρωτα:

μπαίνεις και δεν ξέρεις αν θα βγεις.
Πόσοι δεν έφαγαν τα νιάτα τους –
μοιραίες βουτιές, θανατερές καταδύσεις,
γράμπες, πηγάδια, βράχια αθέατα,
ρουφήχτρες, καρχαρίες, μέδουσες.

Αλίμονο αν κόψουμε τα μπάνια
Μόνο και μόνο γιατί πνίγηκαν πεντέξι.
Αλίμονο αν προδώσουμε τη θάλασσα
Γιατί έχει τρόπους να μας καταπίνει.
Η θάλασσα είναι σαν τον έρωτα:
χίλιοι τη χαίρονται – ένας την πληρώνει

4. Τροία, του Νάνου Βαλαωρίτη

Πόσοι στο πέλαγος πόσοι πνιγμένοι
Κι όσοι γυρίζοντας θα ναυαγήσουν
Όλοι περίμεναν να σ’ αντικρίσουν
Μονάχα ο θάνατος δεν περιμένει.

Στις αμμουδιές θυμήσου οι πεθαμένοι
Καθώς περνάς γυρεύουν να μιλήσουν
Κείνα που χτίσαμε θα μας γκρεμίσουν
Μοιάζει να νίκησαν οι νικημένοι.

Τούτη την άνοιξη κανείς δεν ξέρει
Ο ποταμός μού γέμιζε το στόμα
Κι ο ήλιος με κρατούσε από το χέρι.

Τ’ άλογα γύρισαν χωρίς το σώμα
Όταν ξανάρθαμε το καλοκαίρι
Θεέ μου πώς άλλαζαν οι πύργοι χρώμα.

Επόμενο