Κάνοντας θόρυβο για να μην ακούμε τις σκέψεις (και τα χάλια) μας

Κάπου, σε ένα βαθύτερο νόημα, νομίζω ότι συνδέονται. Δεν μπορώ να το εξηγήσω ακριβώς αλλά όλος αυτός ο θόρυβος γύρω μας, που ξαφνικά γίνεται τεράστιος, έχει μεγεθυνθεί και δεν μπορείς πουθενά να γλιτώσεις από αυτόν, αισθάνομαι ότι δημιουργείται για να καλύψει την ησυχία του μυαλού μας, από την οποία δεν μπορούμε να ξεφύγουμε.

Αυτό όμως που δεν καταλαβαίνουμε είναι ότι αυτή ακριβώς η ησυχία του μυαλού, η ηρεμία, πρέπει να είναι ο στόχος μας. Πρέπει να είναι το καταφύγιό μας. Πρέπει να είναι αυτό που θέλουμε να πετύχουμε. Να ξαπλώνουμε το βράδυ και να μη μας βασανίζει το μυαλό μας με σκέψεις. Να καθόμαστε σε έναν καναπέ, να κοιτάμε τον τοίχο απέναντι και να είμαστε ικανοί (και τυχεροί) να μη σκεφτόμαστε τίποτα, να μη χρειάζεται να σκεφτόμαστε τίποτα. Να έχει γλυκιά, απλή, ολοκληρωτική ησυχία.

Πολλοί δεν το αντέχουν αυτό. Δεν αντέχουν να μείνουν με τον εαυτό τους. Δεν αντέχουν τις σκέψεις τους. Δεν μπορούν, ίσως δεν θέλουν, να βρουν λύσεις για τα προβλήματά τους. Και για να αποφύγουν αυτήν την αντιπαράθεση, κάνουν θόρυβο για να τραβήξουν την προσοχή τους από τις σκέψεις τους. Και για να τραβήξουν και την προσοχή των άλλων γύρω τους που συνειδητοποιούν με τι έχουν να κάνουν.

Έτσι, με αυτόν τον «θόρυβο» φτάνουμε στον πραγματικό θόρυβο, που μπορεί να μετρηθεί με ντεσιμπέλ. Εξατμίσεις, μαρσαρίσματα γιατί προφανώς δεν μπορείς να συγκριθείς με τον άλλον σαν άνθρωπος ποιος είναι καλύτερος αλλά μόνο η «μαγκιά» θα σε κάνει καλύτερο, να ξεχωρίσεις. Να τη βγάλεις έξω να τη…μετρήσεις. Δυνατά μουσική για να μην ακούς τι φωνάζει το μυαλό σου. Δυνατές φωνές για να ξεπεράσεις τον άλλον γιατί δεν μπορείς να συζητήσεις σαν άνθρωπος. Ντάκα ντούκα οι ρακέτες και ηχεία παντού γιατί δεν έχουμε τίποτα να πούμε, να κάτσουμε δυο ώρες να συζητήσουμε με τον διπλανό μας, πρέπει πάντα κάτι να κάνουμε. Ή να κοιτάμε το κινητό μας.

Τελικά πού μπορούμε να τη βρούμε αυτήν τη ρημάδα την ησυχία, την εξωτερική; Γιατί για την εσωτερική μάλλον πρέπει να το κοιτάξετε όσοι το έχετε το πρόβλημα, να δείτε τι κενά έχετε στις σχέσεις σας, με τους γύρω σας και με τον ίδιο σας τον εαυτό. Αλλά αυτό με τον συνεχή θόρυβο, όπου και αν βρισκόμαστε, όποια ώρα και αν είναι τι φάση; Γιατί δεν μπορούμε να ησυχάσουμε; Από πότε η ηχορύπανση έγινε δείγμα μαγκιάς και «υπεράνω»;

Χωρίς να είμαι ειδική, που δεν είμαι προφανώς, ακούγομαι σαν 100 χρονών. Έχουμε καταντήσει να ζούμε σε έναν τόσο περίπλοκο κόσμο, που επίτηδες γεμίζουμε υποχρεώσεις και «φασαρία» τη ζωή μας γιατί δεν μπορούμε να βρούμε ηρεμία στην ησυχία, στον πιο απλό και στον πιο λιτό τρόπο ζωής. Σίγουρα θα περνάμε και φάσεις έξαρσης, ναι, είναι λογικό και υγιές. Αλλά η μόνιμη κατάσταση στο τέρμα δεν κάνει καλό. Δεν κάνει καλό και δε δείχνει και κάτι καλό.

Έλα να κάνουμε ησυχία λοιπόν, για να μπορέσουμε και εμείς οι γέροι να κοιμηθούμε, να διαβάσουμε, να μελετήσουμε, να κοιτάξουμε τον τοίχο, να γίνουμε φυτά με την ησυχία μας. Μη μας πρήζετε τα συκώτια με τις καγκουριές σας. Αν θέλετε να πρήξετε τα δικά σας, με ακουστικά στα αυτιά, πλιζ (**γράφει αυτήν την πρόταση και έξω περνάει κάγκουρας πολύ δυτικής Αττικής με πειραγμένη εξάτμιση).