Ο άρχοντας του (δικού μας) σώματος

Τα περιοδικά που έρχονται στα χέρια μου τα διαβάζω με κάποια χρονοκαθυστέρηση γιατί θέλω να έχω χρόνο να τα διαβάσω με την ησυχία μου. Έτσι και το τεύχος Μαρτίου της Vogue που ήταν αφιερωμένο στο σώμα.

Όπως πάντα εξαιρετική δουλειά, δεν το συζητώ, και μέσα στο τεύχος γράφουν και άνθρωποι που γνωρίζω και αυτό κάνει την ανάγνωση ακόμα πιο συναρπαστική. Και ειδικά για ένα θέμα όπως το σώμα, που έχει γίνει σημαία. Σημαία για την αυτοεκτίμηση, για την ενδυνάμωση, για την υγεία, για τη μόδα, για τα πάντα όλα.

Στο τέλος της ημέρας όμως δεν μπορώ να μην αναρωτηθώ: Ποιος ορίζει το σώμα; Ποιος είναι ο άρχοντας του σώματός μας; Ποιος είναι ο άρχοντας του κάθε σώματος;

Κάποια πράγματα, ναι, μπορεί να είναι επιλογή μας. Όμως κρυβόμαστε επιμελώς πίσω από το δάχτυλό μας όταν δεν παραδεχόμαστε το γεγονός ότι δεν είναι όλα στο χέρι μας. Ότι το σώμα μας είναι κύριος του εαυτού του, με ανάγκες και τάσεις που δεν μπορούμε να αποφύγουμε όσο και αν πιεστούμε, αν πιέσουμε.

Θέλει πάρα πολύ μεγάλη προσοχή η χρήση του σώματος για ψυχική ενδυνάμωση. Και θέλει προσοχή και από τα δύο άκρα. Τι εννοώ άκρα;

Θέλει προσοχή η όλη πίεση πχ. να είμαστε γυμνασμένοι, αδύνατοι, «όμορφοι» για να αισθανόμαστε καλά, για να μπορούμε να φοράμε ό,τι θέλουμε. Ναι, σίγουρα είναι ωραίο να αισθανόμαστε σούπερ με το τάδε ρούχο που αναδεικνύει τα τέλεια πόδια ή χέρια μας, ή τους τέλειους κοιλιακούς. Το σώμα μας όμως μπορεί να σηκώσει τη συνεχή αυτή προσπάθεια; Την προσπάθεια της γυμναστικής ή της διατροφής; Αισθανόμαστε καλά όταν μας κοιτούν οι άλλοι ή όταν κοιταζόμαστε στον καθρέφτη αλλά πώς αισθανόμαστε για τις θυσίες που κάνουμε γι΄αυτό το «καλά»; Τι απωθημένα μας μένουν; Τι άλλο χάνουμε; Και πόσο θα αντέχουμε να πιέζουμε το σώμα και να καταπιέζουμε τα σημάδια που μας δείχνει ότι μπορεί να χρειάζεται και ένα ρεπό, βρε αδερφέ;

Το «καλά» ψυχολογικά, συμβαδίζει με το «καλά» σωματικά;

Αυτό μας πάει και στο άλλο άκρο. Ναι, δεν μπορούμε να είμαστε όλοι αδύνατοι και φέτες. Δεν είναι όλα τα κορμιά φτιαγμένα για κάτι τέτοιο. Και γιατί να είναι άλλωστε; Ναι, πρέπει να αγαπάμε το σώμα μας με τις ατέλειές του. 100%. Το να έχουμε πχ. κάποια παραπάνω κιλά, μπορεί να μην παίζει κανέναν επιβαρυντικό ρόλο στην υγεία μας. Όμως δεν μπορούμε να κλείσουμε τα μάτια ότι ένας σημαντικός αριθμός παραπάνω κιλών είναι επιβαρυντικός για την υγεία μας, μπορεί όχι τώρα, αλλά σε βάθος χρόνου, ανεξαρτήτως αν έχουμε αποδεχτεί το γεγονός ότι τα έχουμε τα παραπάνω κιλά και είμαστε ΟΚ με τον εαυτό μας και δεν θέλουμε να (μας) κάνουμε body/fat shaming. Δεν πρέπει να κλείνουμε τα μάτια, στο όνομα της ενδυνάμωσης, σε πράγματα που μπορεί να μας κάνουν κακό.

Οι κοινωνικές επιταγές δίνουν έναν ρυθμό στον βηματισμό με τον οποίον προχωράμε. Ορίζουν σε γενικές γραμμές τι θα φορέσουμε, τι θα αναδείξουμε, τι θα φάμε, τι θα πιούμε, τι θα κάνουμε με το σώμα μας και πώς. Πόσο θα το καταπιέσουμε για να φαινόμαστε γυμνασμένοι ή πόσο θα το ξεχειλώσουμε για να μην μας πουν ρατσιστές και κομπλεξικούς. Όλα αυτά όμως ξεχνώντας το ίδιο το σώμα. Θεωρούν ότι εμείς ορίζουμε 100% το σώμα μας και τις αντιδράσεις του. Δεν υπολογίζουν την υγεία, τις ορμόνες, τις ανάγκες, τα όρια, την ευελιξία. Επιλέγουν να αγνοήσουν ότι οι προτάσεις τους και οι, ίσως μετά, επιλογές μας δεν είναι εφαρμόσιμες γιατί είναι τελείως θεωρητικές. Επιλέγουν τα αποσιωπήσουν τις επιπτώσεις που μπορεί να έχουν οι επιταγές αυτές. Και εμεί πέφτουμε άκριτα σε αυτήν την παγίδα θεωρώντας ότι ορίζουμε το σώμα μας στο απόλυτο.

Την παγίδα αυτή, μερικές φορές τη συνειδητοποιούμε μόνοι μας. Μερικές φορές όμως τη συνειδητοποιούμε…the hard way, ίσως και με μη αναστρέψιμα αποτελέσματα.

Ακούστε το κορμί σας και ακούστε το καλά και έγκαιρα γιατί μετά μπορεί να μην μπορείτε να γυρίσετε πίσω.