Υποτιμημένη ησυχία

Αγαπημένοι μου! Καλή χρονιά να έχουμε, με υγεία και ό,τι ποθεί ο καθένας, ό,τι αγαπά και θέλει!

Εντάξει, αρκετά οι γλύκες, επιστρέφουμε στο συνηθισμένο μας πρόγραμμα!

Την Πρωτοχρονιά διάβασα σε αρκετές ιστοσελίδες για την «ήσυχη», για την «αθόρυβη» Πρωτοχρονιά και πόσο απογοητεύτηκαν πολλοί που δεν μπορούσαν να γλεντήσουν, να πάνε σε μέρη με μουσική, να έχουν εκδηλώσεις κοκ. Και ψέματα δεν θα μπω, βαρέθηκα να ακούω τέτοιες μαλακίες.

Έχουμε, για κάποιον λόγο, συνδέσει τη διασκέδαση με τον θόρυβο. Δυνατή μουσική, πολύς κόσμος, πυροτεχνήματα, βαρελότα. Θόρυβος πολύς και παντού. Να σε αναγκάζει να φωνάξεις για να ακουστείς. Σαν τον καφέ που πίναμε στις καφετέριες και φεύγαμε με βραχνάδα γιατί τσιρίζαμε όλη την ώρα για να συνεννοηθούμε.

Σε μια εποχή που ο θόρυβος, κυριολεκτικά και μεταφορικά, κυριαρχεί, θα περίμενα ότι θα εκτιμούσαμε περισσότερο την ησυχία. Ησυχία που σε ηρεμεί, ησυχία που σε αφήνει να είσαι ο εαυτός σου. Αλλά μάλλον κάνω λάθος και όλο και περισσότεροι αποζητούν τον χαμό, αποφεύγουν να είναι μόνοι τους. Μάλλον η ησυχία τους αναγκάζει να ακούσουν τον εαυτό τους και αυτό δεν τους αρέσει. Δεν μπορούν πλέον να αποφύγουν τις ίδιες τους τις σκέψεις και τρελαίνονται. Δεν θέλουν να συζητούν, θέλουν να κάθονται σε ένα τραπέζι και να μη μιλούν αλλά να ασχολούνται με το κινητό τους.

Η πανδημία ανέδειξε και αυτό το θέμα, το οποίο το έχω αναφέρει αρκετές φορές. Μας απέδειξε βασικά ότι δεν μας αρέσει ούτε ο χώρος που έχουμε φτιάξει για εμάς (το σπίτι μας δηλαδή), ούτε καν ο ίδιος μας ο εαυτός αφού δεν μπορούμε να τον αντέξουμε παραπάνω από κάποιες ώρες. Αυτό, χωρίς να είμαι ειδική, μάλλον είναι ένδειξη ότι κάτι δεν πάει καλά με εμάς και τα ψυχολογικά μας.

Μην ξεχνάμε ότι ζούμε σε μια εποχή που η επικοινωνία δεν διακόπτεται. Σκεφτείτε να είχαμε την πανδημία 30 χρόνια πριν, που δεν είχαμε κινητά, διαδίκτυο, κοινωνικά δίκτυα και βίντεο-κλήσεις. Που μόνο στο σταθερό τηλέφωνο και με γράμματα θα μπορούσαμε να μιλήσουμε; Πώς θα την παλεύατε τότε δηλαδή αν έπρεπε να κλειστούμε μέσα;

Νομίζω ότι, όπως σε όλα τα θέματα, είμαστε της υπερβολής. Έχουμε υποτιμήσει απλά, μικρά πραγματάκια όπως η απλή ησυχία. Να ηρεμεί το κεφάλι μας, να καθαρίζει.

Σαν να σας ακούω: μα δεν είναι όλοι οι άνθρωποι έτσι, δε λειτουργούν το ίδιο. Ναι, ισχύει, και φυσικά δεν είναι νορμάλ κανένα από τα δύο άκρα. Αυτό που μάλλον είναι πιο νορμάλ είναι να προσαρμόζεσαι σε αυτό που θες την κάθε εποχή που διανύεις σαν άνθρωπος, να αναγνωρίζεις τις ανάγκες σου και να μην φτάνεις τον εαυτό σου στα όριά του. Υποθέτω ότι είναι και θέμα ηλικίας, περνάμε διάφορες φάσεις, συνήθως πιο νέοι αποζητούν τον θόρυβο παραπάνω.

Αν κάτι νομίζω έχω μάθει τα τελευταία 20 χρόνια είναι ότι καμία σοφή απόφαση δεν πάρθηκε μέσα σε χαμό. Τίποτα λογικό δεν αποφασίστηκε. Όσο και αν αποφεύγουμε να μείνουμε μόνοι μας με τον εαυτό μας και με τις σκέψεις μας, κάποια στιγμή θα χρειαστεί η ησυχία αυτή για να δούμε τι πραγματικά συμβαίνει. Μην περιφρονείτε τα αυτονόητα, κάποια στιγμή θα τα αποζητάτε.

Α, μην ξεχάσω. Όλοι έχουμε τα θέματά μας. Είναι απόλυτα λογικό. Μην νομίζετε ότι μια επίσκεψη σε έναν ειδικό ή το διάβασμα ενός βιβλίου μπορούν να τα λύσουν όλα και να σας κάνουν ικανούς να δίνετε συμβουλές και να το παίζετε γκουρού. Πρώτα πρέπει να θελήσετε εσείς οι ίδιοι να γίνετε καλά. Όχι να γίνετε καλύτεροι σαν άνθρωποι. Να γίνετε καλά.

Και όχι, εγώ δε δίνω συμβουλές, ποια είμαι άλλωστε για να το κάνω; Να σας δώσω συμβουλές για επικοινωνιακές στρατηγικές ευχαρίστως. Απλά ευελπιστώ ότι με τα προσωπικά μου βιώματα μπορεί να ξυπνήσω και κανέναν άλλον! ☺