«Ψυχή»: Ο Σπύρος Γραμμένος τραγουδά για τον Ζακ και για κάθε ψυχή που αιμορραγεί

Ακούστε το συγκινητικό τραγούδι του Σπύρου Γραμμένου για τον Ζακ Κωστόπουλο.

Ο Σπύρος Γραμμένος παρουσιάζει σε δικούς του στίχους και μουσική, το τραγούδι «Ψυχή» από το album του «Δισκός σας», ένα τραγούδι μελαγχολικό, θλιμμένο και πολύ γλυκά αφιερωματικό στη μνήμη του Ζακ Κωστόπουλου, του εκλιπόντος ακτιβιστή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας και των οροθετικών ατόμων.

Το neolaia.gr σε app: Κατεβάστε το σε Android και iOS

Με αφορμή τη συμπλήρωση τριών χρόνων χωρίς τη Zackie Oh (21/09/2018 – 21/09/2021), αφού τον Σεπτέμβρη του 2018 η δολοφονία του τότε 33χρονου ακτιβιστή συντάραξε τα ελληνικά δεδομένα, ο ερμηνευτής μας τραγουδάει ένα κομμάτι που αφορά εκείνη τη μέρα, τη μέρα που η απάθεια του πλήθους και η βία έδειξαν το πιο σκληρό τους πρόσωπο σε μία ανθρώπινη ψυχή.

Όπως γράφει ο Σπύρος Γραμμένος, συνοδεύοντας το τραγούδι στο youtube:

“Ένα πρωί, τον Νοέμβριο του 2017, ξύπνησα στις επτά με τους στίχους αυτού του τραγουδιού στο μυαλό μου.

Τον Σεπτέμβρη του 2018 δολοφονείται ο Ζακ Κωστόπουλος και την επόμενη μέρα, τυχαία, είναι η πρώτη φορά που παίζω ζωντανά αυτό το τραγούδι.

Τελειώνοντάς το, όσοι ήμασταν πάνω και κάτω απ’ τη σκηνή, αισθανθήκαμε πως τραγούδι και γεγονός συνδέθηκαν.

“Η Ψυχή” είναι αφιερωμένη σε κάθε ψυχή που αιμορραγεί.”

Ακούστε το τραγούδι στη μνήμη του Ζακ Κωστόπουλου παρακάτω.

Είναι ένα ιδιαίτερο τραγούδι που δεν μας αφήνει να ξεχνάμε και μας θυμίζει πολλά..

Στίχοι – Μουσική: Σπύρος Γραμμένος

“Τα βράδια ντύνεται η ψυχή μου κορίτσι, στολίζεται
Βγαίνει στους δρόμους, τραγουδάει, χορεύει, ψωνίζεται
Περνάει μια βόλτα από το κέντρο και πάει στα προάστια
Φοράει τα ρούχα της μαμάς κι ας της είναι τεράστια

Μιλάει σε αγνώστους και φλερτάρει με τύπους και τύπισσες
Θυμάται ακόμα που την έφτυσες και που τη χτύπησες
Πίνει ποτά από τα τραπέζια εκείνων που φεύγουνε
Μπαίνει σε άσχετες παρέες μα την αποφεύγουνε

Μονάχα απαίσιοι, γλοιώδεις, την παίρνουν στα γόνατα
Την πασπατεύουν, τη σαλιώνουν, της κάνουν δαγκώματα
Αυτή σιχαίνεται, ουρλιάζει και πέφτει στο πάτωμα
Γύρω γελάν και τη χλευάζουν ηλίθια άτομα

Και καταλήγει μες στον δρόμο ιδρωμένη απ’ τη μάχη της
Να μην την παίρνουν τα ταξί και να κλαίει μονάχη της
Πασαλειμμένη με κραγιόνια, με ρουζ και με μάσκαρες
Να τη ρωτάν περαστικοί «Βρε ψυχή μου πού τράκαρες;»

Και να τη βρίσκει η ανατολή σ’ ένα πάρκο να κείτεται
Από φωτιές από σεισμούς και πολέμους να πλήττεται
Να αιμορραγεί και να ζητάει να γυρίσει στο σπίτι της
Σε κάποιο σπίτι, μιας πόλης, νεκρής ακατοίκητης”