Ασφυκτιώ, της Αγαθής Δημητρούλη

Ακολουθεί το ποίημα της ημέρας με τίτλο “Ασφυκτιώ”.

Μία μάσκα πεταμένη άτσαλα στο δρόμο,
όπως περνούσα βιαστικά στην μουντή Αθήνα
αναρωτήθηκα που να κρύφτηκε με πόνο
η φίλη όλων μας, Ελευθερία.

Όπου και να στραφώ αντικρύζω δύο μάτια,
Θλιμμένα, κουρασμένα, σε ένα νοητό κλουβί
κάθε μέρα σαν κακόηχη μελωδία περνάει
και ο αόρατος εχθρός παραμονεύει στη στροφή.

Παιδικές χαρές ερημωμένες, οθόνες αντικατοπτρίζουν
το γκρί, βεβιασμένο χαμόγελο των παιδιών.
Το μόνο που ακούγεται, ο νέος αριθμός κρουσμάτων
στις τηλεοράσεις των αφιλόξενων σπιτιών.

Βράδυασε, επιταχύνω, σα να με κυνηγά ο χρόνος
να ξαπλώσω και να ονειρευτώ
πως περπατώ ελεύθερη, ανασαίνοντας βαθιά
και ας καραδοκεί ο αστυνόμος.