Τύχη: Μέχρι πού μπορεί να σε φτάσει;

Πολλές φορές, στα μαθήματα, παίρνω τη θέση του συνεντευξιαζόμενου για να κάνουμε εξάσκηση και παρατηρώ ότι πάντα έρχεται η ερώτηση για το πώς έκανα ό,τι έχω κάνει μέχρι στιγμής (μικρό ή μεγαλύτερο, δεν έχει σημασία).

Πάντα τους απαντώ ότι οκ, δουλεύω πολύ, αλλά ήμουν και τυχερή και βόλεψαν τα πράγματα έτσι όπως ήρθαν. Αλήθεια είναι αυτό, πέρα από τη σκληρή (πολύ σκληρή) δουλειά που έχω ρίξει και ρίχνω, τα έφεραν και οι καταστάσεις έτσι που να μπορώ να κάνω κάποια πράγματα, μου δόθηκε η ευκαιρία και ήμουν τυχερή.

Λέγοντας ότι ήμουν/είμαι τυχερή, πάντα φροντίζω να θυμίσω στον εαυτό μου ότι χωρίς τη σκληρή δουλειά δεν θα πήγαινα πουθενά και δεν θα έκανα τίποτα. Αυτό είναι εξαιρετικά σημαντικό, δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να πιστέψουμε ότι μόνο η τύχη μπορεί να σε κάνει κάτι, να σε οδηγήσει κάπου. Η τύχη συνήθως είναι ένα μικρό σπρώξιμο, ένα μικρό σκαλοπατάκι για να σε φτάσει εκεί που θέλεις.

Λέγοντας όλα αυτά, διαβάζοντάς τα, δεν είναι δυνατόν να μην σκεφτώ ανθρώπους που είναι σε μέρη που δεν αξίζουν. Σας φαίνεται περίεργο που το λέω; Σας φαίνεται κακό; Μπορεί. Αλλά δεν μπορώ να μην σχολιάσω, να μην υπογραμμίσω, ότι καθημερινά ερχόμαστε σε επαφή με άτομα σε καίριες θέσεις, που μας επηρεάζουν με τις πράξεις τους και που δεν αξίζουν να είναι εκεί που είναι. Αυτό είναι ένα γεγονός. Όσο και αν θέλουμε να κλείσουμε τα μάτια.

Άνθρωποι σε θέσεις εξουσίας, που βρέθηκαν εκεί από τύχη (και το μέσο τύχη το λέω, καθώς είναι τυχεροί να έχουν έναν γνωστό στο μέρος που πρέπει, την ώρα που πρέπει) και που κάνουν τη ζωή μας δύσκολη. Επίσης, δεν είναι μόνοι οι δυσκολίες που μας φέρνουν. Είναι και η αίσθηση αδικίας που προσφέρουν απλόχερα, που άνθρωποι χωρίς προσόντα, χωρίς προσπάθεια, χωρίς ήθος βρίσκονται πάντα ένα βήμα μπροστά λόγω τύχης.

Αυτή ακριβώς είναι η παγίδα που σκέφτομαι όταν αναφέρω στους φοιτητές μου τον παράγοντα τύχη. Τρέμω στην ιδέα να τους μεταφέρω λάθος αυτό που σκέφτομαι και να κατανοήσουν ότι μόνο τύχη χρειάζονται για να πετύχουν. Γιατί αυτό θα τους οδηγήσει σε έναν δρόμο που συνεχώς θα ψάχνουν τον…παράδρομο για να πετύχουν, αυτόν που θα θέλει λιγότερη προσπάθεια.

Από την εμπειρία μου (όσο μικρή ή μεγάλη μπορεί να θεωρηθεί αυτή) διαπιστώνω ότι ο κλέφτης και ο ψεύτης τον πρώτο χρόνο χαίρονται. Τα μεγάλα τα λάθη, οι μεγάλες ελλείψεις πλέον αποκαλύπτονται σχετικά γρήγορα, “ξεβρακώνεται” ο κόσμος που δεν αξίζει να βρίσκεται σε θέσεις ισχύος. Η τύχη δεν μπορεί να σε κρατήσει σε μία θέση αν δεν το αξίζεις τελικά, ειδικά τώρα που όλα καταγράφονται, όλα βγαίνουν στη φόρα με δεκάδες διαφορετικούς τρόπους. Μπορεί να σε τοποθετήσει κάπου, δεν μπορεί να σε ριζώσει εκεί όπως παλιότερα, που η εξουσία ήταν «αλάνθαστη».

Μου αρέσει να σκέφτομαι και να πιστεύω ότι οι καλοί δεν χάνονται. Ότι αυτοί που έχουν τα ταλέντα και που προσπαθούν δεν θα χάσουν τις ευκαιρίες τους. Θα ψαχτούν και, αν τους προσπεράσουν σε κάποια φάση οι τυχεροί, θα πάνε παρακάτω και θα βρουν αλλού πρόσφορο έδαφος.

Καλή η τύχη, αλλά προσωρινή. Η πραγματική προσπάθεια είναι αυτή που βάζει τα θεμέλια.