Ξεπερνάμε ποτέ τις απώλειες;

Το θέμα όμως είναι ότι οι γιορτές για κάποιους είναι πολύ δύσκολες περίοδοι, δεν φέρνουν χαρά, δεν φέρνουν χαμόγελα αλλά αντίθετα φέρνουν στην επιφάνεια πολύ δυσάρεστα συναισθήματα. Επίσης καμία γιορτή δεν έχει ένα προστατευτικό δίχτυ γύρω της, συμβαίνουν άσχημα γεγονότα και ΜΕΣΑ στις γιορτές. Όταν εμείς γιορτάζουμε γύρω από το τραπέζι κάποιοι άνθρωποι είναι στα νοσοκομεία, άνθρωποι πεθαίνουν και άνθρωποι χάνουν τους δικούς τους.

Δεν λέω να είμαστε μέσα στην κλάψα και την απαισιοδοξία, όχι, κάθε άλλο. Αλλά δεν είναι δυνατόν θεωρώ να ζούμε πάνω σε ένα σύννεφο. Και είναι εξαιρετικά σημαντικό να έχουμε και ενσυναίσθηση για τους ανθρώπους αυτούς.

Οι γιορτές επίσης κάνουν ακόμα πιο έντονες τις απώλειες. Σε τέτοιες μέρες που μαζευόμαστε όλοι μαζί, είναι έντονη η απουσία αυτών που έχουμε χάσει. Όταν είμαστε μόνοι μας, μάς φαίνεται ακόμα περισσότερο. Ίσως τον υπόλοιπο καιρό έχουμε την καθημερινότητα που μας απασχολεί και δεν μας φαίνεται τόσο πολύ, ξεχνιόμαστε μέσα στο τρέξιμο και στις δουλειές. Δεν μπορώ όμως παρά να αναρωτηθώ αν όντως τις απώλειες τις ξεπερνάμε κάποτε. Δεν ξέρω καν αν μαθαίνουμε να ζούμε με αυτές κάποια στιγμή.

Αυτό ακριβώς σκεφτόμουν και το Σάββατο το βράδυ όταν έμαθα ακόμα μία απώλεια και έλεγα κάποια πράγματα στον άνθρωπο με τον οποίο μιλούσα. Νομίζω ότι ποτέ δεν συμβιβαζόμαστε τελικά. Ίσως υπάρχουν ώρες που θεωρούμε ότι το έχουμε συνηθίσει, αλλά δεν νομίζω ότι τελικά ισχύει και κάτι τέτοιο. Είναι το ένστικτο της αυτοσυντήρησης που μας «αναγκάζει» να προχωρήσουμε, να συνεχίσουμε να ζούμε, αλλά πάντα θα έχουμε ένα «κενό» μέσα μας για τους ανθρώπους που δεν είναι πλέον μαζί μας.

Δυστυχώς να κάνουμε κάτι και να τους φέρουμε πίσω δεν μπορούμε. Να τους ξεχάσουμε σίγουρα δεν μπορούμε. Να κάνουμε την απώλεια πιο «ελαφριά» πάλι δεν γίνεται.

Τι μπορούμε να κάνουμε; Να έχουμε στο μυαλό μας όλα τα όμορφα που περάσαμε μαζί τους, όλα αυτά που μας έδωσαν και που μας άφησαν, όλα αυτά που μας έμαθαν και όλα αυτά που δημιουργήσαμε μαζί. Να τους θυμόμαστε γερούς και δυνατούς. Να θυμόμαστε δηλαδή με γλύκα, με χαμόγελο, τις στιγμές μας μαζί τους, με ευγνωμοσύνη που τελικά μπορέσαμε και τις ζήσαμε.

Ο θάνατος, όσο σκληρός και μόνιμος και αν είναι, είναι κομμάτι της ζωής μας. Η φυσική συνέχεια. Θα έρθει ό,τι και αν κάνουμε. Άρα όσο είναι δυνατόν πρέπει να προετοιμαζόμαστε στο πλαίσιο μιας λογικής συμπεριφοράς. Και κυρίως να εκτιμάμε κάθε στιγμή, να είμαστε κοντά στους ανθρώπους που αγαπάμε, να δημιουργούμε αναμνήσεις μαζί τους. Το είπα άλλωστε και στο προηγούμενο άρθρο. Δεν χρειαζόμαστε άπειρα άτομα για να «γιορτάσουμε». Λίγους και καλούς θέλουμε που νοιαζόμαστε και μας αγαπούν.

Καλά Χριστούγεννα σε όλους, με αγάπη και υγεία. Όλα τα άλλα θα έρθουν.