Το δικαίωμα στην ελπίδα

Απελπισμένοι είμαστε. Και έχουμε χάσει τη πίστη μας. Δεν αναφέρομαι στην πίστη σε κάποιον Θεό, σε κάποιον πολιτικό, σε κάποιον πνευματικό άνθρωπο. Για τις αξίες μιλάω. Για τα ιδανικά και τις αξίες που αδιαλείπτως κατακρεουργούνται. Από τους «εξουσιαστές» αφενός, και από εμάς αφετέρου. Το πνεύμα μας έχει υποβληθεί σε μία μόνιμη αποτελμάτωση. Εμείς του την έχουμε υποβάλει. Εμείς μας καταδικάζουμε.

Ζούμε σε δύσκολους καιρούς, και έπονται δυσκολότεροι. Ζούμε σε δύσκολους καιρούς επειδή άνθρωποι θα πεινάσουν. Η μάστιγα της φτώχειας θα τους χτυπήσει την πόρτα, και δεν θα έχουν τα εφόδια να την κλείσουν. Ζούμε σε δύσκολους καιρούς επειδή έχουμε πάψει να βλέπουμε τα χαμόγελα των άλλων. Μάσκες βλέπουμε και μάτια θλιμμένα. Ζούμε σε δύσκολους καιρούς γιατί χαιρετάμε τους ανθρώπους μας από μία κάμερα. Δε μπορούμε να τους αγκαλιάσουμε, ούτε να τους σφίξουμε το χέρι. Ζούμε σε δύσκολους καιρούς επειδή είμαστε εξαντλημένοι, καταρρακωμένοι, απογοητευμένοι.

Ζούμε σε δύσκολους καιρούς επειδή έχουμε μάθει να λειτουργούμε χρησιμοθηρικά. Επειδή έχουμε μάθει είτε να σιωπούμε, είτε να φωνάζουμε πολύ. Ζούμε σε δύσκολους επειδή το εκπαιδευτικό σύστημα δεν ήθελε να αποκτήσουμε κριτική σκέψη. Ζούμε σε δύσκολους καιρούς επειδή δεν κλείνουμε την τηλεόραση. Επειδή κάθε μέρα στις 6 τρέχουμε μπροστά της αγωνιώντας να ενημερωθούμε. Επειδή τους αφήνουμε να μας επιβάλλουν την απελπισία, τη ματαιοδοξία, τον πανικό. Ζούμε σε δύσκολους καιρούς, αλλά φταίμε και εμείς. Και το χειρότερο είναι πως την ευθύνη μας δεν την αντιλαμβανόμαστε.

Δεν είναι η μάσκα το μόνο μας όπλο. Την ελπίδα ξεχνάμε. Προσπαθούν να μας την καταργήσουν. Αυτήν και άλλα τόσα δικαιώματα. Αλήθεια, ποιος μιλάει για δικαιώματα; Εκείνοι που φωνάζουν τόσο ώστε να μην τους ακούει κανείς; Εκείνοι που είναι τόσο σιωπηλοί που περνούν αδιάφοροι; Ή μήπως εκείνοι που μας αποκαλούν «πρόβατα» και νομίζουν ότι κάτι παραπάνω ξέρουν; Η ελευθερία της γνώμης που πήγε; Η δωρεάν εκπαίδευση που πήγε; Το δικαίωμα να ελπίζουμε που πήγε; Μόνοι μας το στερούμε από εμάς. Μας υποβάλουμε σε μία θλιβερή κατάσταση, σε μία νοσηρή πραγματικότητα. Όταν όλα είναι σαθρά, η ελπίδα χάνεται, το καταλαβαίνω. Αλλά δεν πρέπει να χαθεί. Την ελπίδα άμεσα δεν δύναται κανείς να μας τη στερήσει. Μόνο έμμεσα. Κι αν του το επιτρέψουμε…