Αρπάζοντας τις ευκαιρίες

Έναν χρόνο πριν, μέσα Μαΐου του 2019, ετοιμαζόμουν για το πιο μεγάλο ταξίδι που έχω κάνει μέχρι στιγμής και μάλιστα μόνη μου: θα πήγαινα στη Βοστώνη, σε ένα συνέδριο στο ΜΙΤ.

Η απόφαση να πάω σε αυτό το ταξίδι ήταν εξαιρετικά δύσκολη, ήταν αρκετά ακριβό για τα οικονομικά μου, αλλά όταν έκαναν δεκτό το paper στο συνέδριο αισθάνθηκα ότι δεν θα έπρεπε να το προσπεράσω. Και μάλιστα τα είχαμε κανονίσει αλλιώς και βρέθηκα δυστυχώς να το κάνω μόνη μου το ταξίδι. Διαδικασίες, εισιτήρια, συνεννοήσεις, ατελείωτες πτήσεις κοκ., μια «περιπέτεια» που δεν είχα ξαναζήσει αλλά ελπίζω να έχω την ευκαιρία να το κάνω και πάλι.

Οι εμπειρίες αυτού του ταξιδιού θα με συνοδεύουν για πάντα. Στην Ευρώπη έχω κάνει αρκετά ταξίδια αλλά αυτό ήταν κάτι διαφορετικό, ήταν αφυπνιστικό, ήταν ένα παράθυρο σε έναν κόσμο που δεν μπορούμε να φανταστούμε από την Ελλάδα και οποιαδήποτε άλλη ευρωπαϊκή χώρα. Και το τονίζω πάρα πολύ γιατί, για μένα σαν άνθρωπο και χαρακτήρα, ήταν εξαιρετικό ρίσκο να το κάνω όλο αυτό. Να το πάρω απόφαση να πάω.

Είμαστε πλέον στο 2020. Μετά από όλα όσα μας έχει φέρει αυτή η χρονιά και είμαστε ακόμα στη μέση της. Οι αλλαγές που έχουμε ζήσει και που θα ζήσουμε ακόμα (γιατί δεν έχουμε βγει και να κυκλοφορήσουμε ουσιαστικά) είναι πολύ μεγάλες και θα μείνουν για πάντα χαραγμένες στη μνήμη μας. Το 2020 θα είναι ακόμα μία χρονιά που άλλαξε τις ζωές μας και την οπτική που έχουμε για απλά, καθημερινά πράγματα που κάποτε ήταν δεδομένα. Όπως τα ταξίδια για παράδειγμα.

Και δεν μπορώ να μην σκέφτομαι ότι «ευτυχώς» πρόλαβα και το έκανα αυτό το ταξίδι. Αν ήταν φέτος αυτό το συνέδριο, αν πέρσι έλεγα άστο για του χρόνου να μαζέψω λεφτά, θα είχε κάνει φτερά η ευκαιρία. Δεν θα μπορούσα να πάω. Και είναι πολύ περίεργο και ανησυχητικό το πόσο εύκολα φεύγουν οι ευκαιρίες από τα χέρια μας μέσα, για λόγους που δεν μπορούμε να ελέγξουμε και που δεν μπορούμε καν να φανταστούμε. Δεν υπάρχει περίπτωση να προβλέψουμε τι θα γίνει στο μέλλον, ποιος το φανταζόταν άλλωστε ότι θα μας ερχόταν μία «γρίπη» που θα μας έκλεινε στις χώρες μας και στα σπίτι μας;

Για μένα, που είμαι πολύ οργανωτικός άνθρωπος (πρόγραμμα ftw, για τα πάντα!) είναι τρομερά αγχωτικό να μην μπορώ να προγραμματίσω τι θα κάνω αύριο, την άλλη βδομάδα κοκ. Η ρουτίνα είναι “ευλογία” στο μυαλό μου, είναι ασφάλεια. Αλλά δεν μπορώ να μην παραδεχθώ ότι μάλλον τα δεδομένα και η πραγματικότητα μου δείχνουν ότι πρέπει να αρπάζω όλες τις ευκαιρίες που βρίσκω μπροστά μου. Αν θέλω πραγματικά κάτι και μου παρουσιάζεται ένας τρόπος να το αποκτήσω ή να το κάνω, θα πρέπει να το εκμεταλλευτώ, να μην το αφήσω.

Η πραγματικότητα είναι πολύ καλή στο να μας δείχνει ότι πρέπει να αφήνουμε πίσω όσα μας κρατάνε δεμένους και να είμαστε ευέλικτοι. Να βλέπουμε μπροστά και να μην «κολλάμε». Προφανώς μια κουβέντα είναι. Αλλά νομίζω ότι σιγά-σιγά θα το συνειδητοποιήσουμε. Αυτό το τελευταίο 3μηνο μας ταρακούνησε αρκετά. Καμία ευκαιρία χαμένη, λοιπόν. Δεν ξέρεις πότε θα την πετύχεις ξανά.