Είστε σίγουροι ότι οι νέοι άνθρωποι δε νοιάζονται;

Ακούγοντας και διαβάζοντας δεξιά και αριστερά, διακρίνω δύο κατηγορίες ανθρώπων:

Από τη μία, αυτούς που θεωρούν ότι οι νέοι είναι αποβλακωμένοι και δεν ενδιαφέρονται για τίποτα πέρα από το πώς θα βγουν ωραίοι στο Instagram και πού θα πάνε το βράδυ που θα βγουν. Από την άλλη αυτούς που θεωρούν ότι συμμετοχή (όπως και αν την εννοούμε) είναι να σπας, να φωνάζεις, να βρίζεις, να κάνεις καταλήψεις, να πετάς τρικάκια κοκ. και άρα οι νέοι είναι πολιτικοποιημένοι και θέλουν ανατροπή του κατεστημένου, όποιο και αν είναι αυτό.

Είναι, όμως, φοβερό το πόσο έξω μπορεί να πέσει κάποιος αν μείνει εγκλωβισμένος σε αυτά τα δύο άκρα και θεωρήσει ότι αντιπροσωπεύουν την πραγματικότητα. Το να έχει κάποιος άποψη για κάποιο θέμα δεν σημαίνει ότι θα πάρει τα όπλα και θα κάνει επανάσταση. Την άποψή του αντιθέτως τη χρησιμοποιεί όταν έρθει η ώρα και όταν του χρειαστεί για τη δική του τη ζωή.

Την ώρα που περνούν οι νέοι στα προφίλ τους στα κοινωνικά μέσα δεν τη «σπαταλούν» μόνο βλέποντας φωτογραφίες κοκ., αλλά βλέπουν και ειδήσεις, βλέπουν και απόψεις άλλων, τοποθετήσεις, προβληματισμούς. Και πιστέψτε με, συγκρατούν πολλά περισσότερα από όσα πιστεύουμε και αναμένουμε.

Αν μιλήσει κανείς με ανθρώπους νέους, εκεί στα 18-25 (όπως οι φοιτητές μου για παράδειγμα, με τους οποίους απολαμβάνω να μιλάω και να ακούω τι πιστεύουν), θα διαπιστώσει ότι έχουν άποψη για τα πάντα. Από το πιο απλό μέχρι το πιο δύσκολο, από τα μαθήματα που θα ήθελαν να έχουν (και να το αιτιολογήσουν) μέχρι τις αμβλώσεις, τη θρησκεία και τη νέα Πρόεδρο της Δημοκρατίας.

Γιατί όμως δεν ψηφίζουν; Γιατί δεν συμμετέχουν όταν τους καλούν; Γιατί δε λένε την άποψή τους όταν αυτή ζητείται;

Μια απάντηση είναι γιατί δεν το μαθαίνουν ποτέ. Και αυτό πρέπει να προβληματίσει πάρα πολύ όσους κάνουν επικοινωνία τέτοιου είδους. Δε φτάνει μόνο να χρησιμοποιείς Facebook για να πεις ότι έχεις γίνει μοντέρνος. Πρέπει να ξέρεις και να το χρησιμοποιείς σωστά και στοχευμένα. Μια άλλη απάντηση είναι ότι δεν τους ενδιαφέρει να συμμετέχουν σε μία διαδικασία που φαίνεται να έχουν ληφθεί οι αποφάσεις από πριν και που οι «μεγαλύτεροι» τους κοιτούν σαν μικρά παιδάκια που απλά πρέπει να τα ακούσουν για το τυπικό. Τέλος, υπάρχει και η τελευταία απάντηση που λέει ότι ο τρόπος που γίνονται όλες αυτές οι συζητήσεις και οι διαδικασίες είναι εντελώς βαρετές και απαρχαιωμένες, δεν αφήνουν να ξεδιπλωθεί μια άποψη και να συζητηθεί, δεν βγάζουν στην ουσία κανένα χρήσιμο συμπέρασμα όσες ώρες και αν φάμε στην προσπάθειά μας να το καταφέρουμε.

Η συζήτηση αυτή είναι πολύ μεγάλη και δεν μπορεί να εξαντληθεί στις 500 λέξεις του άρθρου αυτού. Απλά θα ήθελα να κρατήσουμε ότι οι νέοι δεν είναι τόσο ονειροπαρμένοι όσο πιστεύουμε. Και κυρίως να θυμόμαστε ότι πρέπει να τους ακούμε. Πρέπει να τους δίνουμε τον λόγο σε όποια πλαίσια και αν τους βρίσκουμε. Μαθητές μας είναι; Παιδιά μας; Φοιτητές μας; Ανίψια μας; Βαφτιστήρια μας; Πρέπει να τους ακούμε. Έχουμε πολλά να μάθουμε από αυτούς. Και μην ξεγελιέστε από τον τρόπο τους τον άσχημο, τον αντιδραστικό ή τον επαναστατικό. Θα περάσει, σαν το κρύωμα είναι.

Η τηλεόραση που σου ρίχνει το επίπεδο