Διακοπές στο χωριό

Νομίζω ότι οι διακοπές στο χωριό πρέπει να είναι σχεδόν αποκλειστικό προνόμιο των Ελλήνων, τουλάχιστον με τον τρόπο που τις έχουμε εμείς. Κι είναι η αλήθεια ότι είμαστε εξαιρετικά τυχεροί όσοι έχουμε όντως χωριό να πηγαίνουμε.

Μπορεί να μην είναι χωριό από καταγωγή, αλλά μπορεί να είναι ένα μέρος που έχουμε εξοχικό και που έχουμε μεγαλώσει εκεί. Το ίδιο κάνει, η αίσθηση είναι ίδια: Πας εκεί όλη σου τη ζωή, βλέπεις κάθε χρόνο τους ίδιους και τους ίδιους, κάνεις τα ίδια πράγματα (σχεδόν), βλέπεις τους ανθρώπους γύρω σου να μεγαλώνουν και στα πρόσωπά τους και στις ζωές τους μπορείς να δεις και τον ίδιο σου τον εαυτό.

Ίσως το πιο σημαντικό είναι ότι αισθανόμαστε ότι κάπου ανήκουμε, όπως άλλωστε ψάχνουμε σε όλη μας της ζωή. Και εδώ, στο χωριό, όπου και αν είναι αυτό, αισθανόμαστε ότι έχουμε μια κοινή καταγωγή, κοινά βιώματα, κοινές αναμνήσεις.

Εγώ είμαι από τους τυχερούς που έχουν χωριό. Χωριό που πηγαίνουν όλη τους τη ζωή. Μόλις έκλειναν τα σχολεία, φορτωνόμασταν και πηγαίναμε για μέρες ατελείωτες. Και τρέχαμε στα μπάνια, και τρέχαμε στην πλατεία του χωριού μέχρι αργά. Κανένα άγχος από τους γονείς, μια φωνή να βάζαμε 10 πρωτοξάδερφα και 30 θείες θα πετάγονταν από τις γύρω αυλές. Άλλα χρόνια τότε κιόλας, πιο αθώα.

Με τις παρέες ακόμα μαζί, εδώ, στα ίδια μέρη. Μεγαλώσαμε, σπουδάσαμε, κάποιοι έκαναν οικογένειες, αλλά εδώ εξακολουθούν να έρχονται, στις ίδιες καφετέριες και στα ίδια μαγαζιά. Με κάποιους από αυτούς διατηρούμε σχέσεις και στην Αθήνα, είναι πιο δυνατές οι φιλίες, με κάποιους άλλους όμως θα τα πούμε του χρόνου πάλι, αν είμαστε όλοι καλά. Δεν έχει σημασία όμως, θα είναι σαν να μην πέρασε μια μέρα!

Το καλύτερο είναι όταν κάποιος φέρνει κάποιον φίλο του. Που έχουμε να πούμε τις άπειρες ιστορίες που εγγυημένα θα τον ξεφτιλίσουν και θα μας κάνουν όλους να γελάσουμε και να αναπολήσουμε τι γινόταν και τι τρέλες κάναμε όταν ήμασταν μικρά. Και κάναμε και πολλές!

Δεν μπορείς εύκολα να εξηγήσεις σε κάποιον ξένο πού κάνεις διακοπές και γιατί. Είναι μοναδικό το συναίσθημα και γι’ αυτό το φυλάμε με νύχια και με δόντια. Και ας είναι κάθε χρόνο και πιο δύσκολο γιατί όλο και κάποιες απουσίες θα υπάρχουν. Κάποιες για καλό λόγο, κάποιες άλλες όμως για δυσάρεστο. Γιατί όπως μεγαλώνουμε εμείς, έτσι μεγαλώνουν και τα άλλα πρόσωπα που συνθέτουν το κάδρο των διακοπών μας στο χωριό.

Κρατήστε όσο μπορείτε ζωντανές αυτές τις διακοπές, παιδιά. Κι αν δεν έχετε χωριό, αλλά έχετε την ευκαιρία για ένα σταθερό «εξοχικό», κάντε ό,τι μπορείτε για να το καταφέρετε. Είναι εξαιρετικές οι αναμνήσεις και η αγάπη που έχει ένα παιδί για ένα μέρος ή για τους ανθρώπους που βρίσκει σε αυτό. Θα το συντροφεύουν για πάντα και θα του αφήνουν αυτή τη γλυκιά γεύση που κάνει την παιδική ηλικία ονειρική.