Κρίμα που δεν υπάρχει ζωή σε άλλους πλανήτες

Την προηγούμενη εβδομάδα διαπράχθηκε μια αποτρόπαια δολοφονία. Ξέρουμε όλοι και όλες πολύ καλά ποια είναι, γιατί παίχτηκαν στην τηλεόραση το ένα ρεπορτάζ μετά το άλλο και όλα τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έχουν (δικαιολογημένα) θορυβηθεί.

Μια κοπέλα πάνω στο άνθος της ηλικίας της, που θα μπορούσε να είμαι εγώ, η φίλη μου, η ξαδέρφη μου, εσύ, η κάθε γυναίκα, άντρας, παιδί ή άνθρωπος που περπατά πάνω στη γη, βιάστηκε, ξυλοκοπήθηκε και πετάχτηκε κυριολεκτικά ζωντανή μέσα στη θάλασσα, με όλες τις αισθήσεις της να λειτουργούν κανονικά. Το πόσο μαρτυρικός και άδικος είναι ένας τέτοιος θάνατος δυστυχώς δεν μπορεί να αναπαρασταθεί σε καμία δίκη, σε καμία τηλεοπτική εκπομπή, σε κανένα σενάριο ταινίας.

Κι όμως, το ανθρώπινο είδος, για ακόμη μια φορά, απέδειξε που μπορεί να φτάσει. Το έγκλημα της Ρόδου, όπως και άλλα παρόμοια εγκλήματα, μας δημιούργησε αμηχανία και ενοχή: Είναι από εκείνες τις στιγμές που πραγματικά θέλεις να αποποιηθείς κάθε ανθρώπινη ιδιότητα, που ντρέπεσαι να λέγεσαι άνθρωπος, που αναρωτιέσαι πόσα κοινά (δε) μοιράζεσαι με το είδος μας και πόσο καλύτερο θα ήταν να μετακομίσεις σε άλλο πλανήτη.

Την Τρίτη αυτής της εβδομάδας ήρθε στη δημοσιότητα μια είδηση που αφορούσε τον 19χρονο δολοφόνο της αδικοχαμένης Ελένης Τοπαλούδη απ’ τη Ρόδο.

Ο άντρας που κακοποίησε και οδήγησε τη νεαρή κοπέλα σε θάνατο κακοποιήθηκε επίσης στις φυλακές του Αυλώνα, όπου και κρατούταν προσωρινά σε ειδικό χώρο, μετά από εντολές του Υπουργείου για την προστασία και την ασφάλειά του. Παρόλα αυτά, ακούσαμε πως ο κρατούμενος δέχθηκε επίθεση στο κελί του και στη συνέχεια μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο (Δεν πέσαμε και απ’ τα σύννεφα νομίζω, γιατί γνωρίζουμε τι κατάληξη έχουν συνήθως τέτοιες εγκληματικές φυσιογνωμίες στη φυλακή και γνωρίζουμε ακόμη περισσότερο τα “στραβά μάτια” των σωφρονιστικών υπαλλήλων).

Σε μια εποχή, όπου τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης εκφράζουν την εκάστοτε θυμηδία μας για την προβληματική επικαιρότητα και αντανακλούν, σε μεγάλο βαθμό, το επίπεδο της μαζικής μας συνείδησης, η είδηση για τον ξυλοδαρμό του 19χρονου δολοφόνου της Ελένης Τοπαλούδη δε θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητη (Και απολύτως δικαιολογημένα φυσικά).

Ωστόσο, πόσο μας τιμά το να χαιρόμαστε μαζικά με την απάντηση στη βία με βία;

Τα γεγονότα του τελευταίου καιρού είναι οριακά. Οριακά με την έννοια ότι μπορεί κανείς, ακούγοντας το ένα θλιβερό συμβάν μετά το άλλο, να αρχίσει να φωνάζει για την επάνοδο της ηλεκτρικής καρέκλας και το αδιαμφισβήτιτο της αυτοδικίας.

Τι πρέπει να θυμόμαστε…

Αρχικά, (υποτίθεται τουλάχιστον) πως η δικαιοσύνη υπάρχει αφενός για να προστατεύει απ’ την αυθαιρεσία της εξουσίας και αφετέρου για να εφαρμόζει τη δικαιότερη κάθε φορά τιμωρία, εξασφαλίζοντας μια δίκη και πλήρη δικαιώματα κατά τη διάρκεια του σωφρονισμού. (Το κατά πόσο σωφρονίζεται κανείς στη φυλακή είναι μια μεγάλη και πονεμένη ιστορία.)

Δεύτερον, ακόμη και μια γρήγορη ματιά στην ιστορία είναι αρκετή για να μας κάνει να καταλάβουμε πως η θανατική ποινή και η αυτοδικία όποτε και όπου εφαρμόστηκαν, όχι απλώς δεν απέτρεψαν βίαια εγκλήματα στο μέλλον, αλλά αντιθέτως συνέβαλλαν στη δημιουργία μιας κουλτούρας βίας, πέρα για πέρα θλιβερής.

Τρίτον και σημαντικότερον, όσοι εξέφρασαν απερίφραστα τη χαρά τους για την εξέλιξη στις Φυλακές του Αυλώνα πρέπει να θυμούνται το εξής: Αν όντως αυτό που θέλουμε (και θέλουν) είναι μια κοινωνία, χωρίς βιασμούς, χωρίς θανάτους από βίαια τραμπουκίσματα, ψευτοαντριλίκια και τρισάθλιες βαρβατίλες δεν πρέπει να λιντσάρουν, δεν πρέπει να φλερτάρουν τον κανιβαλισμό κάθε είδους.

Αν πράγματι δε θέλουμε βιαστές, πρέπει να μάθουμε από ΣΗΜΕΡΑ τους γιους μας να διαχωρίζουν μεταξύ του ΟΧΙ και του ΝΑΙ, να τους πούμε ότι ΟΧΙ σημαίνει ΟΧΙ, ότι η μίνι φούστα δεν ισοδυναμεί με συναίνεση, ότι κανένας άνθρωπος στον κόσμο δεν πρέπει και δεν αξίζει να παρενοχλείται, να βασανίζεται, να βιάζεται και να χάνει τη ζωή του με τόσο σκληρό και άδικο τρόπο.

Τα όσα αναφέρονται δεν έχουν σκοπό ούτε στο παραμικρό να ανακουφίσουν τον 19χρονο δολοφόνο απ’ την ενοχή που τον βαραίνει. Ο σκοπός δεν είναι αυτός και το έγκλημα που διαπράχθηκε στη Ρόδο ΕΙΝΑΙ και ΠΡΕΠΕΙ να θεωρείται έγκλημα κατά της ίδιας της ανθρωπότητας. Το θέμα είναι αλλού:

Για να σπάσει η κουλτούρα του βιασμού και το κυρίαρχο πρότυπο της αντρίλας δεν αρκεί η προαιώνια προτροπή του οφθαλμός αντί οφθαλμού. Δεν αρκεί ούτε το ξύλο ούτε το δημόσιο λιντσάρισμα. Ο κοινωνικός κανιβαλισμός μπορεί να απαντηθεί μόνο με τη σύσσωμη απάντηση της κοινωνίας ενάντια στην πολύμορφη αδικία και το σεξισμό, με τη δημιουργία μιας ευρύτερα διαφορετικής κουλτούρας, που θα σέβεται το ΟΧΙ, που θα σκέφτεται πριν πράξει, που θα σωφρονίζεται πολύ πριν ιδρυματοποιηθεί.

Όταν άκουσα την είδηση ούτε χάρηκα ούτε βέβαια λυπήθηκα. Πικρά συναισθήματα και προβληματισμός για μια κοινωνία που έχει χάσει κάθε προσανατολισμό και που τείνει (δυστυχώς) να προσομοιάζει όλο και περισσότερο στη δυστοπία του “πόλεμος πάντων κατά πάντων”.

Όσο για τις δηλώσεις του πενθούντος πατέρα της Ελένης Τοπαλούδη σχετικά με τον ξυλοδαρμό του 19χρονου δράστη της, απλά αναρωτιόμαστε: Πόση ψυχική νηφαλιότητα και κουράγιο μπορεί να δείχνει ένας άνθρωπος που του στέρησαν, με τον πιο άδικο και αποκρουστικό τρόπο, το ίδιο του το παιδί; Πόση γιγαντοσύνη μπορεί να αντέξει η ψυχή ενός ανθρώπου που στοίχειωσαν τους εφιάλτες του για μια ζωή;

“Αλίμονο αν πάμε να γίνουμε μια κοινωνία ζούγκλας. Συμμερίζομαι την οικογένεια του 19χρονου.”, είπε ο ίδιος.

Ας κλείσουμε με αυτό…