Οι πραγματικές διακοπές...

Ελπίζω να περάσατε/περνάτε καλά και να ξεκουραστήκατε/ξεκουράζεστε! Και για λογαριασμό όσων δεν το κατάφεραν!

Και αυτό είναι και το θέμα που θέλω να θίξω σήμερα! Οι διακοπές! Ποιες είναι πραγματικά και πώς τι εννοούμε τελικά; Πώς τις περνούσαμε μικρότεροι (και δεν τις εκτιμούσαμε);

Έλεγα τις προάλλες στους φοιτητές μου ότι έχω να κάνω κανονικές διακοπές από το τέλος του πανεπιστημίου, το καλοκαίρι δηλαδή πριν πάω για μεταπτυχιακό. Ήταν το τελευταίο καλοκαίρι που δεν είχα να κάνω κάτι, με την έννοια της υποχρέωσης. Ωραίες εποχές, ούτε που τις θυμάμαι πλέον…!

Τι εννοώ κανονικές διακοπές; Να μην χρειαστεί να ανοίξω υπολογιστή, να μην έχω να διαβάσω τίποτα πέρα από λογοτεχνικά βιβλία, να μην χρειάζεται να κάνω κάτι με το κινητό μου τηλέφωνο πέρα από το να στείλω ένα sms για το πού θα πάμε να φάμε το βράδυ. Πόσο καιρό άραγε έχετε και εσείς να κάνετε τέτοιες διακοπές;

Εγώ τα τελευταία χρόνια (τα τελευταία 10-11 δηλαδή) είμαι συνεχώς με έναν υπολογιστή, με μέιλς να έρχονται, με πράγματα που έχω να κάνω. Αλλά ακόμη και αν δεν έχω, πάντα θα κοιτάξω λίγο το κινητό, γίνεται αυτόματα. Και μας έχει καταστρέψει αυτή η κατάσταση. Σίγουρα μέχρι κάποιο σημείο είναι επιλογές και είναι και ανάγκη. Αλλά σίγουρα δεν έχει λογική να είναι συνέχεια αυτός ο ρυθμός.

Δεν ξέρω αν είναι κακή διαχείριση χρόνου. Δεν ξέρω αν είναι μηδενικός σεβασμός από τους άλλους στις διακοπές σου. Δεν ξέρω αν είναι πλέον τόσο μεγάλη η εξάρτηση που έχουμε από το διαδίκτυο και τα social media. Το αποτέλεσμα όμως είναι το ίδιο. Δεν μπορούμε να περάσουμε ούτε 2-3 μέρες χωρίς να δικτυωθούμε, χωρίς να χρειαστεί να κάνουμε κάτι. Και ακόμα και αν το έχουμε εμείς κανονίσει, θα βρεθεί κάποιος καλοθελητής να μας «χώσει» γιατί πολύ απλά δεν μας σέβεται.

Το θέμα είναι πόσο ξεκουραζόμαστε πραγματικά. Είναι ξεκούραση το να έχεις τον νου σου μην έχει έρθει αυτό το μέιλ που σου «χρωστάνε» μια βδομάδα τώρα και μόλις έρθει πρέπει να τρέξεις; Είναι ξεκούραση να πρέπει να κάνεις δουλειές, έστω και στον δικό σου ρυθμό; Ή διακοπές/ξεκούραση είναι να μην κάνεις απολύτως τίποτα που να απαιτεί σοβαρή σκέψη; Γιατί εγώ έτσι το βλέπω: Διακοπές είναι να λειτουργεί το μυαλό σου για τα απαραίτητα και μόνο. Για τίποτα παραπάνω, τίποτε πιο σημαντικό.

Το πώς έχουμε καταντήσει έτσι είναι άλλο θέμα. Αυτά τα θολά όρια μεταξύ επαγγελματικού και προσωπικού είναι το χειρότερο πράγμα που μπορεί να συμβεί. Όταν δε, δουλεύεις και με το εξωτερικό, τότε το πράγμα γίνεται ακόμα χειρότερο γιατί δεν συμπίπτουν οι ώρες και οι μέρες σας. Αυτή είναι η μία πλευρά. Η άλλη πλευρά είναι πόσο έχουμε θεοποιήσει κινητά και υπολογιστή και τα πάντα όλα. Επέκταση του χεριού μας έχουν γίνει και δεν μας αφήνουν σε ηρεμία. Και αυτή η ανικανότητα να διαχωρίσουμε τις στιγμές, πότε πρέπει να τα κοιτάξουμε και πότε πρέπει να τα κλείσουμε είναι μεγάλο μείον της εποχής μας. Και το υπογραμμίζω: για το συγκεκριμένο δεν μας αναγκάζει κανείς, μόνοι μας το κάνουμε.

Ηθικό δίδαγμα..; Εκτιμήστε παιδιά τις διακοπές, με την κυριολεκτική τους έννοια. Και μην τις χαλάτε με «υποχρεώσεις» που στην πραγματικότητα δεν είστε καθόλου, μα καθόλου υποχρεωμένοι να εκπληρώσετε. Υπάρχει χρόνος για όλες τις δουλειές. Χρόνος για εσάς δεν θα υπάρχει πάντα, και όταν έρθει η υπερκόπωση (εκτός και εκτός εισαγωγικών) θα είναι αργά!