Τα άκρα του timeline

Άφησα επίτηδες μια βδομάδα να περάσει, να ηρεμήσουν λίγο τα πνεύματα και να δω πώς θα εξελιχθεί η κατάσταση (όχι στο Σκοπιανό, στο timeline φυσικά). Πραγματικά, έχω μείνει άφωνη με αυτά που ακόμα διαβάζω.

Δεν ξέρω πώς το έχω καταφέρει αλλά έχω τα δύο άκρα στους φίλους μου. Παίζουν ρόλο μάλλον και τα ερευνητικά μου ενδιαφέροντα που με έχουν φέρει και σε άλλους χώρους αλλά έχω και ανθρώπους/φίλους που δεν θα τους φανταζόσουν –και πολύ καλώς τους έχω! Και από την άλλη, παίζουν ρόλο και τα χόμπι μου, που αντιλαμβάνεστε προφανώς με τι έχουν να κάνουν…

Με τη συγκέντρωση λοιπόν αυτή πριν από μια βδομάδα τρελάθηκαν όλοι. Το τι έγραφαν και οι μεν και οι δε, δεν περιγράφεται, ντράπηκα για λογαριασμό τους. Μέση λύση προφανώς και δεν υπήρχε, ή ήσουν φασίστας και εθνικιστής ή ξεπουλάς την πατρίδα σου, τέλος. Και αναρωτιέμαι, έτσι έχουμε γίνει και στην κοινωνία; Είναι το εκάστοτε timeline μια μικρή εικόνα της κοινωνίας μας έτσι όπως την έχουμε κάνει;

Όσο πάμε και σπρωχνόμαστε προς τα άκρα…Δεν νομίζω ότι αυτά απαραιτήτως μας εκφράζουν, απλά τη στιγμή που έχουμε ανάγκη μας προσφέρουν μία λύση. Αυτό που δεν κατανοούμε όπως φαίνεται είναι ότι αυτή η λύση είναι επιφανειακή, δεν λύνει τα προβλήματα, απλά τα σκεπάζει ελαφρώς και μετά αυτά επανέρχονται με ακόμα μεγαλύτερη φόρα. Επίσης, αυτό που μας διαφεύγει, είναι ότι με το να υιοθετήσουμε κάποιες ακραίες λύσεις, δίνουμε τροφή στα τέρατα που υπάρχουν πίσω από αυτές τις λύσεις.

Το να πεις μια χοντράδα για τον συνάνθρωπό σου μπορεί να φαντάζει εύκολο όταν είσαι πίσω από μια οθόνη. Το να κράξεις χιλιάδες κόσμο που υποστηρίζουν αυτό που πιστεύουν είναι θεμιτό στο μυαλό σου. Όταν όμως σε κράξουν κάποιοι άλλοι με τη σειρά τους που θα κατέβεις και εσύ σε μια πορεία στο μέλλον, θα σε πειράξει, θα εκνευριστείς και θα τσακωθείς. Και στην τελική, ποιο είναι το σωστό και ποιο είναι το λάθος; Σε τι σε πειράζουν οι άλλοι και σε τι πειράζεις εσύ ώστε να δίνεται το πάτημα και το δικαίωμα για σχολιασμό/κράξιμο/ξύλο/καταστολή;

Πολύ λεπτά τα όρια παιδιά, από τα πιο μικρά θέματα μέχρι και τα πιο μεγάλα. Υποστηρίζουμε τις απόψεις μας με παρωπίδες, με πάθος και δεν ακούμε τίποτα άλλο, ακόμα και αν αυτό μας πάει στα άκρα. Τα ίδια ακριβώς άκρα που εμείς μπορεί να κατακρίνουμε το επόμενο λεπτό. Γιατί όσο ρατσιστής είναι κάποιος που δεν βοηθάει τους πρόσφυγες, άλλο τόσο ρατσιστής είναι κάποιος που δεν βοηθάει τον συνάνθρωπό του γιατί ανήκει σε άλλη κομματική παράταξη. Δύο μέτρα και δύο σταθμά; Σε ποιον αρέσει αυτή η τακτική; Σε κανέναν αλλά όλοι την ακολουθούμε.

Είναι δύσκολες και ύπουλες οι μέρες που διανύουμε. Και τα άκρα ποτέ δεν βοήθησαν καταστάσεις. Όσο πιο γρήγορα το συνειδητοποιήσουμε, τόσο πιο πολλά θα σώσουμε. Και ποιος ξέρει…ίσως μας κάνει και καλό να αποδειχτεί ότι μπορεί και να μην έχουμε ΠΑΝΤΑ δίκιο….!