Βιρτζίνια Γουλφ: Αυτή είναι η διάσημη μυθιστοριογράφος που τιμά η Google!

Η Βιρτζίνια Γουλφ είναι η προσωπικότητα που τιμά με Doodle σήμερα η Google. Είναι μία από τις πιο διάσημες Αγγλίδες μυθιστοριογράφους και δοκιμιογράφους όλων των εποχών.

Γεννήθηκε στις 25 Ιανουαρίου 1882 στο Κένσινγκτον του Ηνωμένου Βασιλείου, με πατέρα τον Σερ Λέσλι Στήβεν και μητέρα Τζούλια Πρίνσεπ Τζάκσον. Οι γονείς της ενώθηκαν με γάμο στις 28 Μαρτίου του 1878 είχαν και οι δυο παιδιά από τους προηγούμενους γάμους τους. Ο πατέρας καταγόταν από οικογένεια αριστοκρατών που είχε σημαντική ενασχόληση με τα γράμματα, και ο ίδιος ήταν εκδότης του λογοτεχνικού περιοδικού «Κορνχίλ» (Cornhill) και συντάκτης του «Λεξικού Εθνικής Βιογραφίας» (Dictionary of National Biography). Η μητέρα της ήταν καλλονή της εποχής και είχε δουλέψει σαν μοντέλο σε γνωστούς ζωγράφους, ενώ τον καιρό της γέννησης της Βιρτζίνια δούλευε σαν νοσοκόμα κατ’ οίκον.

Η ίδια η Βιρτζίνια Γουλφ, θεωρήθηκε πρωτοπόρος και νεοτερίζουσα λογοτέχνης κατά τη διάρκεια του 20ου αιώνα και μια από τους μέγιστους καινοτόμους στην αγγλική γλώσσα με πλούσια βιβλιογραφία που την κατέστησε μία από τις πιο γνωστές συγγραφείς διαχρονικά.

Στη διάρκεια της περιόδου του μεσοπολέμου, υπήρξε σημαντική μορφή στη λογοτεχνική κοινωνία του Λονδίνου και μέλος της Ομάδας Μπλούμσμπερυ. Τα διασημότερα έργα της είναι τα μυθιστορήματα Η κυρία Νταλογουέι (Mrs Dalloway, 1925), Στο φάρο (To The Lighthouse, 1927), το Ορλάντο: μια βιογραφία (Orlando, 1928), και το δοκίμιο Ένα δωμάτιο ολοδικό σου (A Room of One’s Own, 1929) με τη παροιμιώδη φράση της: «Μια γυναίκα πρέπει να έχει τα χρήματα και ένα δωμάτιο κατάδικό της, εάν πρόκειται να γράψει μυθιστοριογραφία». Τα μυθιστορήματά της διακρίνονται για το ψυχολογικό τους βάθος και το εκφραστικό τους ύφος. Άλλα γνωστά έργα της είναι: «Νύχτα και μέρα», «Τα κύματα», «Τα χρόνια», «Τρεις γκινέες», κ.ά.

Όσον αφορά την προσωπική ζωή της Βιρτζίνια Γουλφ τα πράγματα δεν ήταν εύκολα. Ως βρέφος ήταν χαρωπή και τρυφερή, με το πέρασμα των χρόνων ωστόσο έγινε νευρική, φοβόταν από το σκοτάδι (κοιμόταν πάντα με τη λάμπα αναμμένη) και καθώς και το εξωτερικό θορυβώδες περιβάλλον. Η ίδια όταν θυμόταν τα παιδικά της χρόνια θεωρεί οτι ο φόβος αποτελούσε ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής της. Ειδικότερα στις ετήσιες καλοκαιρινές διακοπές στο Σαιντ Άιβς στην Κορνουάλη ένιωθε θλιβερά και συνάμα τρομαχτικά συναισθήματα και κυρίως ένα αίσθημα απομόνωσης και απεγνωσμένης λύπης με την αναπτυγμένη φαντασία της να δίνει σε αυτά τα συναισθήματα ένα επιπλέον “βάρος”.

Επιπλέον συνέβησαν και κάποια τραγικά γεγονότα που συμμάδεψαν τη ζωή της με τον χειρότερο τρόπο. Ο ξαφνικός θάνατος της μητέρας της από γρίπη το 1895 όταν ήταν 13 χρόνων, της προκαλεί τη πρώτη νευρική κατάρρευση. Η ετεροθαλής αδερφή της Στέλλα, θα πεθάνει και αυτή ξαφνικά από περιτονίτιδα, ύστερα από 2 χρόνια, το 1897 ενώ και ο θάνατος του πατέρα της το 1904 από καρκίνο στο στομάχι πυροδοτεί τη δεύτερη μεγάλη νευρική κατάρρευση, και την πρώτη απόπειρα αυτοκτονίας (πηδάει από το παράθυρο του σπιτιού τους).

Σε όλη τη διάρκεια της ζωής της είχε έντονες συναισθηματικές μεταπτώσεις που καθιστούσαν δυσλειτουργική την καθημερινότητά της. Έτσι αν κι αυτές οι επαναλαμβανόμενες διανοητικές διαταραχές είχαν πολλές επιπτώσεις στην κοινωνική ζωή της, οι λογοτεχνικές δυνατότητές παραδόξως δεν επηρεάστηκαν στο ελάχιστο. Συνηθισμένα συμπτώματα της αρρώστιας της, ήταν οι βαριές ημικρανίες, οι αυπνίες και η έλλειψη όρεξης. Η ανορεξία, ήταν το κυριώτερο σύμπτωμα που κουβαλούσε από την παιδική της ηλικία. Η μητέρα της, Τζούλια είχε απδεχτεί το γεγονός οτι η μικρή Τζίνια θα ήταν για πάντα ευάλωτη ψυχικά.

Η οικογένεια από την πλευρά του πατέρα της Βιρτζίνια Γουλφ εξάλλου, είχε ιστορικό ψυχικών ασθενειών, από σχιζοφρένεια μέχρι και βαριά κατάθλιψη. Ο ίδιος ο πατέρας της, ο Λέσλι Στήβεν είχε υποστεί κάποιου είδους νευρικής κατάρρευσης, καθώς προετοίμαζε το βιβλιο του “Dictionary of National Biography”. Η ετεροθαλής αδερφής, Λώρα, τελείωσε τη ζωή της στην ψυχιατρική κλινική όπου την έκλεισαν – (σήμερα ωστόσο θα αποκαλούσαμε την διαταραχή της, αυτισμό.) Αλλά και ο ανιψιός του σερ Λέσλι, Τζεμ Στήβεν ήταν επίσης ψυχικά διαταραγμένος.

Η κορύφωση της κακής ψυχολογικής της κατάστασης ήρθε με το τέλος της Βιρτζίνια Γουλφ. Στις 28 Μαρτίου 1941 η Γουλφ εγκατέλειψε το σπίτι της προς άγνωστη κατεύθυνση αφήνοντας δυο σημειώματα, ένα για την αδερφή της και ένα για τον σύζυγό της. Αν και στο σημείωμα έγραφε οτι είχε σκοπό να αυτοκτονήσει, ωστόσο αγνοούνταν για 3 εβδομάδες, μέχρι να βρεθεί πρώτα το καπέλο της και το μπαστούνι της σε μια όχθη του ποταμού Ουζ (Ouse) και αργότερα τρια μικρά παιδιά να ανακαλύψουν το πτώμα της στις 19 Απριλιου του 1941.

Το σημείωμα αυτοκτονίας που έγραψε για τον σύζυγό της

Αισθάνομαι σίγουρα πως τρελαίνομαι πάλι. Αισθάνομαι ότι δε μπορούμε να ξαναπεράσουμε άλλον ένα σαν εκ τους φοβερούς χρόνους. Και δεν θα συνέλθω ξανά τούτη τη φορά. Αρχίζω ν’ ακούω φωνές και δε μπορώ να συγκεντρωθώ. Έτσι κάνω κείνο που μου φαίνεται καλύτερο για όλους μας. Μου ‘χεις δώσει τη μέγιστη δυνατή ευτυχία. Ήσουν με κάθε τρόπο όλ’ αυτά που κανείς δε θα μπορούσε να ‘ναι. Δε γνωρίζω δυο ανθρώπους που θα μπορούσαν να είναι ευτυχέστεροι, μέχρι που με χτύπησε τούτη η φοβερή αρρώστια. Δεν μπορώ να την παλεψω άλλο. Ξέρω ότι χαλώ τη ζωή σου, που χωρίς εμένα θα μπορούσες να κάνεις. Και το ξέρεις πως το ξέρω. Βλέπεις δεν μπορώ μήτε να γράψω… ακόμη κι αυτό. Δε μπορώ να διαβάσω. Θέλω να πω πως οφείλω όλη την ευτυχία της ζωής μου σε σένα. Ήσουν ολότελα υπομονετικός μαζί μου και καλός σ’ απίστευτο βαθμό. Θέλω να σ’ το πω αυτό -ο καθένας το ξέρει. Αν κάποιος θα μπορούσε να μ’ είχε σώσει, αυτός θα ‘σουν εσύ. Όλα έχουνε χαθεί για μένα μα βεβαιώνω για την καλοσύνη σου. Δεν μπορώ να συνεχίσω να χαλώ τη ζωή σου άλλο. Δεν σκέφτομαι ότι δυο άνθρωποι θα μπορούσαν να ‘ναι ευτυχέστεροι απ’ όσο ήμασταν εμείς.