Πειράζει που δε θέλω;

Ένα φαινόμενο που παρατηρείται όλο και πιο πολύ τώρα τελευταία είναι ο…εξαναγκασμός να πηγαίνεις με το κύμα. Να κάνεις αυτό που κάνουν όλοι. Αν δεν το κάνεις, ξαφνικά σε κάνουν στην άκρη και βγαίνεις εκτός.

Μπορεί να είναι από τα πιο απλά πράγματα, όπως το να φορέσεις κάτι συγκεκριμένο ή το να πας σε ένα μέρος. Μπορεί όμως να είναι και κάτι πολύ πιο σημαντικό όπως το να υποστηρίξεις (ή να μην υποστηρίξεις, ανάλογα) μια πρωτοβουλία ή μία δράση. Το να εκφράζεις μια άποψη που έχεις.

Στην αρχή θεωρούσα ότι είναι αποτέλεσμα όλου αυτού του πράγματος που λέγεται «social media». Μετά όμως κατάλαβα ότι μάλλον είναι τυχαία αυτή η σύνδεση και αποτελεί απλά χαρακτηριστικό των ανθρώπων που θέλουν όλοι, σώνει και καλά, να συμφωνούν με αυτούς, είτε έχουν δίκιο είτε έχουν άδικο.

Πάντα υπήρχε αυτή η διάθεση, απλά τώρα τελευταία η «τιμωρία» αν δεν πας με το κύμα είναι πολύ πιο αυστηρή. Και μόνο το ότι μπορεί ο κάθε κόπανος να σε «ξεφωνίζει» δημοσίως και να σου χαλάει έστω και 10 λεπτά από το χρόνο σου, γεμίζοντάς τα νεύρα, είναι αρκετό.

Δεν είναι λίγες οι φορές που ακούω να γίνονται συζητήσεις και να πέφτει στο τραπέζι η φράση «Γιατί με βρίζεις/γιατί εκνευρίζεσαι; Επειδή έχω διαφορετική άποψη από σένα;» Και πόσο σωστό είναι. Ξαφνικά γίνεσαι  το μαύρο πρόβατο αλλά το μόνο έγκλημα που έχεις διαπράξει είναι να έχεις απλά διαφορετική άποψη.

Σαν ρατσισμός μου ακούγεται λίγο αυτό…Εγώ σε πολλές περιστάσεις, πριν πω κάτι που έρχεται σε αντίθεση με ότι έχει λεχθεί πιο πριν, πιάνω τον εαυτό μου να δικαιολογείται ή ακόμα και να προετοιμάζει το έδαφος ότι θα ακούσουν κάτι «διαφορετικό». Χαρακτηριστικό είναι ότι λέω «θα παίξω λίγο τον δικηγόρο του διαβόλου» απλά και μόνο για να τους χρυσώσω το χάπι ότι θα πω κάτι που έρχεται ακριβώς απέναντι από αυτούς. Τις περισσότερες φορές δεν με πειράζει. Αλλά είναι και φάσεις που δεν θέλω να το πω. Γιατί να είμαι εγώ ο αντιρρησίας ή και να μην είναι εκείνοι και εγώ να είμαι που έχω δίκιο;

Φυσικά, στις περισσότερες περιστάσεις, όταν μιλάνε οι αντιρρησίες, αυτά που λένε από το ένα αυτί μπαίνουν και από το άλλο βγαίνουν. Σπανίως θα βρεθεί κάποιος που θα ακούσει, που θα δει το διαφορετικό και θα τον βάλει σε σκέψεις μήπως υπάρχει και μια άλλη οπτική γωνία σε αυτό που λέει. Και όμως, ένας έξυπνος ηγέτης αυτούς τους τύπους εντοπίζει μέσα σε μια ομάδα και τους λαμβάνει υπόψη. Τους δίνει βάση γιατί αντιλαμβάνεται ότι αν έχουν κάποια διαφορετική άποψη θα την υπερασπιστούν, ακόμα και αν έχουν όλον τον κόσμο απέναντί τους. Δίνει σημασία στην άποψή τους γιατί βλέπουν πέρα από το κοινώς αποδεκτό, που δεν είναι πάντα και το σωστό.

Είναι πολύ μεγάλο θέμα πάντως να μην απολογούμαστε γι’ αυτά που πιστεύουμε και γι’αυτά που κάνουμε. Δεν λέω φυσικά να τα κάνουμε εις βάρος άλλων. Ούτε κατηγορώ αυτούς που συμφωνούν με άλλους, έτσι και αλλιώς και το να διαφωνούμε πάντα, κρύβει με τη σειρά του άλλα θέματα.

Τα καλούπια, ακόμα και αν μπαίνουν με τις καλύτερες των προθέσεων, παραμένουν καλούπια. Και στην τελική, πόσο ενδιαφέρον θα είχε ένας κόσμος που όλοι θα συμφωνούσαμε μεταξύ μας;