Plissken Festival 2015: Ό,τι είδαμε φέτος!

Όσοι περίμεναν το φεστιβάλ με μεγάλη ανυπομονησία να ξέρετε ότι φοβόντουσαν για τον καιρό περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, καθώς η Παρασκευή ξεκίνησε με μια μεγάλη μπόρα που ευτυχώς για όλους εμάς δεν κράτησε. Πάει και αυτή η κατάρα λοιπόν (όσοι είχαν πάει και πέρυσι ξέρουν τι εννοώ)! Φέτος το φεστιβάλ ήταν πιο οργανωμένο από ποτέ, χωρίς ιδιαιτέρα μεγάλες καθυστερήσεις. Προνόησαν επίσης για την πεινά του κόσμου, καθώς τοποθέτησαν διαφορετικές και ασυνήθιστες καντίνες για όλα τα γούστα!

Το παλιό καράβι για να ξαποστάσεις και να μαζέψεις ενέργεια για να χορέψεις στο stage του Aquarium μέχρι το πρωί, έκλεψε τις εντυπώσεις!

Κακά τα ψέματα, δεν υπήρξε τίποτα που να μην με ενθουσίασε στο μοναδικό φεστιβάλ ευρωπαϊκών προδιαγραφών που γίνεται στη χώρα μας. Τέλεια ιδέα επίσης, τα stand «του CU» που μπορούσε ο καθένας να φτιάξει τη δικιά του μπλούζα!

Το μοναδικό και αναμενόμενο πρόβλημα ήταν ότι κάποια ονόματα συνέπιπταν μεταξύ τους, γι αυτό ο καθένας μας είχε κάνει το homework του. Η μεγαλύτερη απώλεια για μένα ήταν ότι οι καταπληκτικοί The Twilight Sad έπαιζαν ταυτόχρονα με τους θορυβώδες και πλέον αγαπημένους του ελληνικού κοινού METZ. Στην καλύτερη εκδοχή του το Plissken μας χάρισε τις πιο όμορφες μουσικές στιγμές αυτού του καλοκαιριού. Πιο αναλυτικά ……

Πρώτη Μέρα

The Twilight Sad

Το σκοτεινό συγκρότημα από τη Σκωτία το οποίο κατάφερε να συγκινήσει τον Robert Smith των Cure ώστε να διασκευάσει το κομμάτι τους «There’s A Girl In The Corner» δεν γινόταν πάρα να μας συγκλονίσει. Ο τραγουδιστής James Graham θύμιζε ένα δαιμονισμένο φάντασμα του Ian Curtis που χτυπιόταν ασύστολα πάνω στη σκηνή. Στο τέλος μας ζήτησε και συγνώμη για το πόσο μίζερος ήταν. Κόσμος που τους είχε ξανά δει live δεν τους φάνηκε περίεργο το σπαρακτικό χορευτικό του τραγουδιστή αντιθέτως είπαν ότι ήταν ήρεμος σε σχέση με άλλες φόρες. Θα ήθελα πολύ να τους ξαναδώ Live!

Iceage

Μετά στο republic stage κατέθεσαν οι Iceage, για να λιώσουν τον πάγο. Άκρως εκρηκτική η εμφάνιση τους καθώς τα έδωσαν όλα πάνω στην σκηνή. Όσοι τους βρίσκουν καταθλιπτικούς άλλαξαν γνώμη και όσοι δεν τους ήξεραν ενθουσιάστηκαν. Οι περισσότερες μεταξύ μας τώρα ενθουσιάστηκαν με τον τραγουδιστή.

Τοny Alen

Την ίδια ώρα στο main stage ο κόσμος είχε συγκεντρωθεί για να απολαύσει τον Τοny Alen, έναν από τους καλύτερους εν ζωή ντράμερ. Μαζί με τους υπόλοιπους εκπληκτικούς μουσικούς του κατάφεραν με τους jazz-funk ρυθμούς τους να μας ξεσηκώσουν και να νομίζουμε ότι χορεύουμε όλοι μαζί σε κάποιο τροπικό νησί.

Austra

Στο Republic stage ακολούθησαν οι Καναδοί Austra με τους dark wave-ηλεκτρονικούς ήχους τους. Ομολογώ πως δεν είχα πότε ακούσει μέχρι τώρα κομμάτια τους και μπορώ να πω με σιγουριά το ίδιο για ένα μεγάλο κομμάτι του κοινού. Η παιχνιδιάρικη μουσική τους σε συνδυασμό με την ενέργεια τους μαγνήτισαν το κοινό οπού έκατσε και απόλαυσε την απίθανη Katie Stelmanis με το pop-mod στυλάκι της και την παρέα της μέχρι το τέλος. Η μικρότερη σκηνή μάζεψε μακράν περισσότερο κόσμο από τον ενοχλητικό Beardyman του main stage.

Pharmakon

Μια παρουσία που έμεινε αξιομνημόνευτη ήταν αυτή της Margaret Chardiet στο ηλεκτρισμένο Aquarium stage. Οι σκοτεινοί ήχοι της σε συνδυασμό με την πειραγμένη φωνή της σου έδιναν την εντύπωση ενός καλοσχεδιασμένου performance. Τα καλλίγραμμα πόδια της πήγαιναν πάνω κάτω σε όλη τη διάρκεια της εμφάνισης της. Περισσότερο έδωσε έμφαση στη παράσταση της παρά στην κονσόλα της, την οποία προσέγγισε για να παίξει λίγο με τα ηλεκτρονικά της τύμπανα. Ωστόσο η παρουσία της ήταν μοναδική στο φεστιβάλ και ο κόσμος που δεν την ήξερε την λάτρεψε και μετά τη συζητούσε.

Savages

Η καλύτερη όμως εμφάνιση της βραδιάς ήταν αδιαμφισβήτητα οι Savages. Ακόμη και να μην σου αρέσουν οι post-punk ήχοι τους δεν γίνετε να μην σε ικανοποίησε η σκηνική τους παρουσία. Γιατί αυτές οι τύπισσες ξέρουν πολλοί καλά πώς να εκτοξεύσουν στην κορυφή ένα live. Έκαναν το κοινό από κάτω τους να παραλύει. Η τρομερή ενεργεία τους ήταν ότι χρειαζόμασταν για να ιδρώσουμε επιτέλους. Η απίστευτη καθαρή φωνή της Jenny Beth και η δυναμική της παρουσία αιχμαλώτιζαν το βλέμμα σου. Αφιέρωσαν τη κομματάρα τους Fuckers στην αθλία εκμετάλλευση που γίνετε στο όνομα της οικονομικής κρίσης, δείχνοντας την συμπαράσταση τους και λέγοντας μας να μην τους αφήσουμε να μας γα… !

The Horrors

Πριν από τους χορευτικούς Squarepusher, που πάλι καλά που ήταν τελευταίο όνομα για να ξεσηκώσουν το κοινό που κοίμισαν οι Horros. Nαι το πα, το έβγαλα από μέσα μου, όσο και να είμαι fun και να τραγουδάω ακόμα από μέσα μου το Still Life. Δεν μπορώ πω πως με άφησαν ικανοποιημένη, έμενα και ένα μεγάλο μερίδιο κόσμο που ήρθε να τους απολαύει αλλά έφευγε σιγα-σιγα. Άλλοι υπνωτίστηκαν, άλλοι αποκοιμήθηκαν. Ο τραγουδιστής έδειχνε να βαριέται και αυτό είχε φανερές επιπτώσεις στο κοινό που τον βαρέθηκε και αυτόν με τη σειρά του.

Δεύτερη μέρα

Pharoahe Monch

Το πρώτο μεγάλο όνομα της δεύτερης μέρας ήταν ο θρύλος της hip hop Pharoahe Monch. Aν δεν σου λέει κάτι το όνομα του υπάρχει και το youtube, για να διαπιστώσεις ότι έχεις χορέψει πάμπολλες φορές με τα κομμάτια του σε κάποιο party. Το ελληνικό κοινό τον υποδέχτηκε θερμά αν και θα έπρεπε μάλλον να έπαιζε στις 4:20 και όχι στις εξίμιση.

Τhee of Sees

Μετά ακoλούθησαν οι αγαπημένοι μου από το Σαν Φρανσίσκο. Οι οποίοι είναι ένας πολύ καλός λόγος να αρχίσουν οι μπάντες να χουν δύο ντράμερ παρακαλώ. Οι πιστοί άρχισαν να χοροπηδούν όπως χοροπήδαγαν και το 2013 στο An. Οι άπιστοι δεν άργησαν και αυτοί να μπουν στο πνεύμα. Όσοι είναι λάτρεις των βρόμικων garage rock – ψυχεδελικών ήχων την καταβρήκαν το ίδιο όμως μπορώ να πω και για όλους τους υπόλοιπους. Ήταν από τα πιο τίμια live της ημέρας.

Morgan Delt

Συντονισμένου σχεδόν με το κλίμα της μεγάλης σκηνής ήταν οι Morgan Delt. Και αυτή η μπάντα είναι από την ψυχεδελική California. Ο ήχος τους μου θύμισε τους Temples. Πράγμα πολύ θετικό. Όσοι από εσάς δεν τους ξέρετε σας προτείνω να ακούσετε τον δίσκο τους Psychic Death Hole. (Μέτα θα σας ρωτήσω να μου πείτε που βρίσκεστε ….τον χάρτη).

Electric Wizard

Οι μουσικοί ήχοι άλλαξαν καθώς βασίλεψε ο ήλιος. Το σκότος επιτέλους ήρθε για όσους το περίμεναν καρτερικά και έβγαλαν εισιτήριο μονάχα για να ακούσουν τους ύμνους των Electric Wizard. Το κοινό της black metal σκηνής έδωσε το παρών καθώς και οι λάτρες της ψυχεδέλειας απόλαυσαν τους σκοτεινούς τους ήχους. Το πειραγμένο φιλμ που έπαιζε στο video wall της σκηνής ήταν ότι χρειαζόταν κάθε πραγματικός «Dopethrone». Ο απίστευτα καλοδουλεμένος ήχος τους δεν μας άφησε καν να παρατηρήσουμε τη διαφορά από την απουσία της δεύτερης κιθάρας της Liz Osbourne.

Mogwai

Το δεύτερο μεγαλύτερο όνομα της βραδιάς ήταν οι ατμοσφαιρικοί Mogawi. Μετά την εμφάνιση του Ariel Pink ο κόσμος συγκεντρώθηκε μπροστά-μπροστά αναμένοντας να τους δει επί σκηνής. Αν ήμασταν στην Μαλακάσα θα είχαν φέρει και την σκηνή τους μαζί. Η μελαγχολική αλλά ταυτόχρονα δυναμική τους παρουσία με μαγνήτισε σε σημείο που μπορώ να πως είχα συγκινηθεί. Στο τέλος του live καταλάβαμε πως μας είχαν συνεπάρει καθώς το μιαμισάωρο που έπαιξαν μας φάνηκε πολύ λίγο. Η ατμόσφαιρα και το φεγγαρόφως πρόσθεσαν μια άλλη ενεργεία στο παίξιμο τους.

Από ελληνικές συμμετοχές αυτοί που ξεχώρισαν ήταν οι λατρεμένοι και εξαιρετικά ταλαντούχοι Acid Baby Jesus, ένα τους live αρκεί να παρακολουθήσεις για να διαπιστώσεις ότι αυτά τα παιδιά έχουν μέλλον μπροστά τους.

Στο τέλος της βραδιάς o νικητής του διαγωνισμού του CU Σπύρος Παναγόπουλος με το μουσικό project Κissing Strangers ανέβηκε στην σκηνή του Republic stage και ξεσηκώσε το κοινό. Mπράβο στον Σπύρο! Μπράβο και στο CU που στηρίζει τους ανερχόμενους μουσικούς της εγχώριας σκηνής με το CU On Stage!

Μπράβο και στο Plissken για της δύο υπέροχες μέρες που μας χάρισε.

Και του χρόνου!