Φεύγοντας στο εξωτερικό

Είχαμε κάνει ήδη ένα ταξίδι για να βρούμε σπίτι με την κολλητή μου και τη μητέρα μου και τώρα ήταν η ώρα να ανέβουμε πάνω. Είχαμε αποφασίσει ότι δεν θα μείνουμε σε εστίες κλπ αλλά θα μοιραστούμε ένα σπίτι ανάμεσα στα πανεπιστήμιά μας για να βολευόμαστε όλες, ήμασταν τρεις. Αυτό σήμαινε ότι πριν καν ανέβουμε είχαμε μπει στο τρυπάκι της αγγλικής γραφειοκρατίας: τράπεζες, μεσίτες, λογαριασμοί, φως-νερό-τηλέφωνο, δημοτικά τέλη.

Δεν νομίζω ότι είχαμε συνειδητοποιήσει πλήρως τι πηγαίναμε να κάνουμε… Είχαμε πάρει εμπειρίες και συμβουλές από εκατό άτομα αλλά κανείς δεν μπορούσε να μας προειδοποιήσει για το σοκ που μας περίμενε. Από τι να το πιάσεις και πώς να το αφήσεις. Από το σπίτι; Από το σούπερ μάρκετ; Από το πώς έπρεπε να οργανωθούμε σε ένα σπίτι που πλέον δεν είχαμε μανάδες και πατεράδες; Από τη συγκοινωνία; Από τον κόσμο;

Σίγουρα το πιο μεγάλο σοκ ήταν αυτό του πανεπιστημίου. Άλλη φάση. Ακόμα το σκέφτομαι, σκέφτομαι εκείνες τις πρώτες μέρες που ήμασταν σαν ψάρια έξω από το νερό. Όλα ήταν πλήρως οργανωμένα, δεν λέω, αλλά εμείς κοιτούσαμε σαν χαζά. Και μετά τα πρώτα μαθήματα, σε μια γλώσσα που, ναι μεν την ξέραμε, αλλά όχι όπως έπρεπε. Το πιο αστείο ήταν οι σημειώσεις μου, μισές ελληνικές, μισές αγγλικές, και κάποια greeklish! Πάντως είναι γεγονός ότι τα «ακαδημαϊκά» αγγλικά που μαθαίνουμε εδώ δεν βοηθούν και πολύ στην καθημερινότητα. Θυμάμαι που είχε χαλάσει το καζανάκι μας και δεν ξέραμε πώς να το πούμε στον διαχειριστή μας!

Τελείως διαφορετική ήταν και η αίσθηση ότι οι διπλανοί σου δεν είναι Έλληνες. Ήταν τόσο ενδιαφέρον! Άνθρωποι από την Αμερική, από την Αφρική, από την Γαλλία, την Ισπανία. Όλοι σε μια αίθουσα να δίνουν διαφορετικές οπτικές για το ίδιο θέμα. Εκεί καταλάβαινες πόσο αποκομμένος είσαι στη χώρα σου, πόσο γελασμένος είσαι αν θεωρείς ότι όλοι σκέφτονται το ίδιο με σένα.

Τώρα που υπάρχει πάλι η σκέψη να ξαναφύγω, είναι διαφορετικό. Τώρα δεν θα έχω την κάλυψη του…φοιτητή, αλλά τώρα ξέρω κιόλας. Τότε όμως ήταν μεγάλο μάθημα.

Γι’αυτό είναι καλό να φεύγει κάποιος, όποιος έχει τη δυνατότητα να το κάνει. Είναι άλλη εμπειρία. Και όχι μόνο γιατί μαθαίνεις να ζεις μόνος σου, αλλά και γιατί βλέπεις τι γίνεται πέρα από την πόρτα σου. Μαθαίνεις τα όριά σου, μαθαίνεις τι μπορείς να κάνεις καλύτερα, μαθαίνεις να μιλάς, να ακούς και να βλέπεις πράγματα που ίσως, μέχρι πριν, σου φαίνονταν τραβηγμένα και ήταν εκτός της «άνεσής σου».

Μαθαίνεις τον κόσμο, μαθαίνεις τους άλλους, μαθαίνεις και τον εαυτό σου.

Καλό ταξίδι σε όσους ετοιμάζονται να αναχωρήσουν αυτές τις μέρες! Να περάσετε όμορφα και να πάρετε όσα περισσότερα μπορείτε από την εμπειρία σας αυτή!