Η «μαύρη ώρα» της εξεταστικής

Αυτή η μάστιγα, οι εξετάσεις, που ακόμα δεν έχει βρεθεί κάτι να τις αντικαταστήσει. Αντιλαμβάνομαι ότι για κάποιους είναι πιο δύσκολο να συγκεντρωθούν μετά από μεγάλα διαστήματα κωλοβαρέματος, αλλά πραγματικά υπάρχουν και δυσκολότερα πράγματα σε αυτόν τον κόσμο.

Εντάξει, όλες οι εξετάσεις έχουν μια κάποια δυσκολία. Ακόμα και για μια βλακεία να είναι, το άγχος ξεπηδά από το πουθενά, έστω και αν απλά είναι «ανταγωνισμός» για να τα πας καλά. Του σχολείου, ειδικά τις πανελλαδικές, τις θεωρώ πιο δύσκολες λόγω όλης αυτής της σημασίας που τους έχουν δώσει –δεν ξέρω αν με το νέο σύστημα αυτό αλλάξει.

Αλλά ρε παιδιά, αλήθεια τώρα, τι πρήξιμο είναι αυτό με τις εξετάσεις του πανεπιστημίου; Δηλαδή, πόσα ακόμα «αφιερώματα» χρειάζονται για το πώς να διαβάσεις καλύτερα για τις εξετάσεις, πώς να πάρεις δύναμη για τις εξετάσεις, πώς να συγκεντρωθείς καλύτερα για τις εξετάσεις…; Δεν συζητώ για τα αφιερώματα που λένε πώς να αντιγράψεις καλύτερα στις εξετάσεις. Και φυσικά, δεν φταίνε αυτοί που τα γράφουν τα αφιερώματα και τα άρθρα, αυτοί καλά κάνουν καθώς είναι η δουλειά τους και βλέπουν ότι έχουν πέραση. Αυτό που φταίει είναι ότι κάποιοι τα διαβάζουν, ή ακόμα χειρότερα, τα χρειάζονται σε κάθε εξεταστική.

Πέρα από την πλάκα που έχουν αυτού του είδους τα κείμενα, αυτό που λίγο με «εκνευρίζει» (και ξέρετε, εγώ είμαι η προσωποποίηση της ηρεμίας) είναι ότι μια κωλο-εξεταστική γίνεται τόσο μεγάλο θέμα. Οκ, μια εξέταση είναι, που στην τελική ΞΕΡΕΙΣ ότι θα έρθει και έχεις τον χρόνο να προετοιμαστείς κατάλληλα για να πας να γράψεις. Ειδικά τώρα, που πολλά μαθήματα έχουν και εργασίες, αν θες μπορείς και να την αποφύγεις την εξέταση εντελώς.

Αλλά όχι, σαν drama queens που είμαστε εδώ στην Ελλάδα, πρέπει να κάνουμε σαν να έρχεται το τέλος του κόσμου, ότι είναι όλα πανδύσκολα (λες και δεν έχουν ξαναπεράσει από την ίδια εξέταση τόσοι άλλοι που πήραν ήδη πτυχίο), ότι δεν προλαβαίνουμε, ότι ο κόσμος είναι άδικος και όλα είναι εναντίον μας.

Το μεγάλο θέμα είναι τι αχνοφαίνεται πίσω από αυτές τις αντιδράσεις…Τι είναι αυτό; Ότι το πανεπιστήμιο το βλέπουμε σαν βάρος, σαν υποχρέωση, σαν να μην θέλουμε να είμαστε εκεί. Αλήθεια, μας ανάγκασε κανείς να πάμε (και άρα να τρώμε στη μούρη τις εξετάσεις); Για να μην πάω πιο πέρα και πω ότι η σχολή για την οποία τώρα αγκομαχάμε και βρίζουμε, είναι δική μας επιλογή, υποτίθεται ότι μας αρέσει και θέλουμε να ακολουθήσουμε την πορεία στην οποία μας σπρώχνει.

Και να δεχτώ ότι οι εξετάσεις είναι αντιπαιδαγωγικές. Πιστεύετε ότι όταν μπαίνουν εργασίες για να περαστεί ένα μάθημα, χοροπηδάνε όλοι από τη χαρά τους και τρέχουν; Ούτε καν.

Ένα άλλο θέμα, αλλά είναι για άλλη φορά, είναι η μετάλλαξη όλων αυτών των σερνάμενων φοιτητών όταν πάνε να κάνουν ένα μεταπτυχιακό στο εξωτερικό…που πληρώνουν τα μαλλιά της κεφαλής τους. Εκεί να δείτε: Πρότυπα φοιτητών και σκληρά εργαζόμενων.

Δεν είναι λοιπόν δύσκολο να δείτε πού σκατά στραβώνει το θέμα. Μέχρι να λυθεί όμως, κάντε την καρδιά σας πέτρα και διαβάστε λιγάκι, θα περάσει. Και ναι, θα έρθει κάποια στιγμή που θα θυμάστε τις εξεταστικές σας σαν το πιο ευχάριστο πράγμα στον κόσμο.