Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης: Ποίηματα που θα σε κάνουν να ερωτευτείς!

Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης βρήκαμε μερικά από τα πιο ερωτικά ποιήματα που υπάρχουν!

Σάρκινος λόγος – Γιαννης Ριτσος

Τι όμορφη που είσαι. Με τρομάζει η ομορφιά σου. Σε πεινάω. Σε διψάω.

Σου δέομαι: κρύψου· γίνε αόρατη για όλους· ορατή μόνο σ᾿ εμένα· καλυμένη

απ᾿ τα μαλλιά ως τα νύχια των ποδιών με σκοτεινό διάφανο πέπλο

διάστικτο απ᾿ τους ασημένιους στεναγμούς εαρινών φεγγαριών. Οι πόροι σου εκπέμπουν

φωνήεντα, σύμφωνα ιμερόεντα· αρθρώνονται απόρρητες λέξεις·

τριανταφυλλιές εκρήξεις απ᾿ την πράξη του έρωτα. Το πέπλο σου ογκώνεται, λάμπει

πάνω απ᾿ τη νυχτωμένη πόλη με τα ημίφωτα μπαρ,

τα ναυτικά οινομαγειρεία·

πράσινοι προβολείς φωτίζουνε το διανυκτερεύον φαρμακείο· μια γυάλινη σφαίρα

περιστρέφεται γρήγορα δείχνοντας τοπία της υδρογείου. Ο μεθυσμένος τρεκλίζει

σε μια τρικυμία φυσημένη απ᾿ την αναπνοή του σώματός σου. Μη φεύγεις. Μη φεύγεις.

Τόσο υλική, τόσο άπιαστη. Ένας πέτρινος ταύρος

πηδάει απ᾿ το αέτωμα στα ξερά χόρτα. Μια γυμνή γυναίκα ανεβαίνει την ξύλινη σκάλα

κρατώντας μια λεκάνη με ζεστό νερό. Ο ατμός τής κρύβει το πρόσωπο. Ψηλά στον αέρα

ένα ανιχνευτικό ελικόπτερο βομβίζει σε αόριστα σημεία. Φυλάξου.

Εσένα ζητούν. Κρύψου βαθύτερα στα χέρια μου. Το τρίχωμα

της κόκκινης κουβέρτας που μας σκέπει, διαρκώς μεγαλώνει

γίνεται μια έγκυος αρκούδα η κουβέρτα. Κάτω απ’ την κόκκινη αρκούδα

ερωτευόμαστε απέραντα, πέρα απ᾿ το χρόνο κι απ᾿ το θάνατο πέρα,

σε μια μοναχική, παγκόσμιαν ένωση. Τι όμορφη που είσαι. Η ομορφιά σου με τρομάζει.

Και σε πεινάω. Και σε διψάω. Και σου δέομαι: κρύψου.

Ερωτικός λόγος – Γιωργος Σεφερης (απόσπασμα)

Ρόδο της μοίρας, γύρευες να βρεις να μας πληγώσεις

μα έσκυβες σαν το μυστικό που πάει να λυτρωθεί

κι ήταν ωραίο το πρόσταγμα που δέχτηκες να δώσεις

κι ήταν το χαμογέλιο σου σαν έτοιμο σπαθί.

…

Λες κι είχα αναστηθεί γυμνή σε μια παρμένη θύμηση

σαν ήρθες γνώριμος και ξένος, ακριβέ μου

να μου χαρίσεις γέρνοντας την απέραντη λύτρωση

που γύρευα από τα γοργά σείστρα του ανέμου

Μες στον καθρέφτη η αγάπη μας, πώς πάει και λιγοστεύει

μέσα στον ύπνο τα όνειρα, σκολειό της λησμονιάς

μέσα στα βάθη του καιρού, πώς η καρδιά στενεύει

και χάνεται στο λίκνισμα μιας ξένης αγκαλιάς…

…

Ρόδο άλικο του ανέμου και της μοίρας,

μόνο στη μνήμη απέμεινες, ένας βαρύς ρυθμός

ρόδο της νύχτας πέρασες, τρικύμισμα πορφύρας

τρίκυμισμα της θάλασσας… Ο κόσμος είναι απλός.

Είμαι τρελή να σ’αγαπώ – Μαρία Πολυδούρη

Είμαι τρελή να σ’ αγαπώ, αφού πια έχεις πεθάνει,

να λιώνω στη λαχτάρα των φιλιών,

να νιώθω τώρα πως αυτό που μου’ δωσες δε φτάνει,

δε φτάνει η δρόσος των παλιών.

Με μιαν ασίγαστη μανία να θέλω ό,τι μου λείπει,

να θέλω ό,τι μου κράτησες κρυφό,

κι έτσι να δέρνομαι μ’ αυτό το μάταιο καρδιοχτύπι.

Στα μάτια σου την τρέλα να ρουφώ.

Τι θ’ απογίνω, αγαπημένε, που θα σε ζητήσω;

Άλλοτε οι μέρες φεύγανε στην προσμονή σου σκιές.

Αιώνες καρτερώντας σε μπορούσα να διανύσω,

με τ’ όνειρό σου οι πίκρες μου γλυκιές.

Που να’ σαι; Τι ν’ απόμεινε από σε να το ζητήσω;

Που να’ ναι το στερνό μου αυτό αγαθό;

Ω, δεν μπορεί μια ολόκληρη ζωή γι’ αυτό να ζήσω,

και μάταια καρτερώντας να χαθώ.

Άνοιξη ! Ο ήλιος χρυσαφιού πλημμύρα. Μάγια, μύρα

παντού, και σ’ αγαπώ, σε καρτερώ.

Βραδύνεις κι υποψιάζομαι, ζηλεύω, δε σου πήρα

όλης σου της ψυχής το θησαυρό.

Τα λόγια σου ! Ω τα λόγια σου, μια υπόσχεση που καίει,

μια υπόσχεση που αργεί πολύ να ‘ρθεί.

Τ’ ακούω παντού, δεν παύουνε. Μέσα τους κάτι κλαίει,

μέσα τους τρέμει η αγάπη σου, προτού μοιραία χαθεί.

Τα λόγια σου με μέθυσαν τη μέθη του θανάτου

κι ακόμα δεν εσίγασαν. Μιλούν

και με τρελαίνουν, με μεθούν, με φέρνουν πιο σιμά σου,

ενώ πιο ακαταμάχητα στην ύπαρξή καλούν.

Αγαπημένε, αν τη ζωή τη δώσω πίσω, πε μου,

τι θα ωφελήσει, αφού δε θα σε βρω;

Δε λογαριάζω τη ζωή, μα πως μπορεί, καλέ μου,

να σβήσει πια η αγάπη μου; Και να μη σ’ αγαπώ,

ενώ θα ‘ναι Άνοιξη παντού που ακούστηκε η φωνή μας

να επικαλείται τον αιώνιον έρωτα, και μείς

στεφάνι να του πλέκουμε με μόνο το φιλί μας,

μέσα στο γιορτασμό λατρείας θερμής.

Ω! δε μου δίνει ο θάνατος καμιά, καμιάν ελπίδα,

και μου τις έσβησε η Ζωή σα μια ψυχρή πνοή.

Τώρα μου μένει στου έρωτα την άγρια καταιγίδα

να ιδώ να μετρηθούν για με θάνατος και ζωή.

Επέστρεφε – Κ.Π. Καβάφης

Επέστρεφε συχνά και παίρνε με,

αγαπημένη αίσθησις επέστρεφε και παίρνε με—

όταν ξυπνά του σώματος η μνήμη,

κ’ επιθυμία παληά ξαναπερνά στο αίμα·

όταν τα χείλη και το δέρμα ενθυμούνται,

κ’ αισθάνονται τα χέρια σαν ν’ αγγίζουν πάλι.

Επέστρεφε συχνά και παίρνε με την νύχτα,

όταν τα χείλη και το δέρμα ενθυμούνται…

Αγάπη – Κώστας Καρυωτάκης
Κι ήμουν στο σκοτάδι.

Κι ήμουν το σκοτάδι.

Και με είδε μια αχτίδα.

Δροσούλα το ιλαρό το πρόσωπό της

κι εγώ ήμουν το κατάξερο ασφοδίλι.

Πώς μ’ έσεισε το ξύπνημα μιας νιότης,

πώς εγελάσαν τα πικρά μου χείλη!

Σάμπως τα μάτια της να μου είπαν ότι

δεν είμαι πλέον ο ναυαγός κι ο μόνος,

κι ελύγισα σαν από τρυφερότη,

εγώ που μ’ είχε πέτρα κάνει ο πόνος.

Το Μονόγραμμα – Οδυσσέας Ελύτης (απόσπασμα)

Από τόσον χειμώνα κι από τόσους βοριάδες, μ’ ακούς

Να τινάξει λουλούδι, μόνο εμείς, μ’ ακούς

Μες στη μέση της θάλασσας

Από μόνο το θέλημα της αγάπης, μ’ ακούς

Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί, μ’ ακούς

Με σπηλιές και με κάβους κι ανθισμένους γκρεμούς

Άκου, άκου

Ποιος μιλεί στα νερά και ποιος κλαίει- ακούς;

Ποιος γυρεύει τον άλλο, ποιος φωνάζει –ακούς;

Είμαι εγώ που φωνάζω κι είμαι εγώ που κλαίω. Μ’ ακούς

Σ’αγαπώ, σ’αγαπώ, μ’ ακούς

Σε χρόνο ενεστώτα – Ελένη Μαυρογονάτου

Θέλω τον έρωτά σου

στο χρόνο του τον ενεστώτα,

οριστικό και αμετάκλητο,

δίχως υποτακτικές υπεκφυγές,

αμφίβολους αορίστους

και μέλλοντος κατ’ εξακολούθηση.

Θέλω τον έρωτά σου

μικρή παθητική

μετοχή,

παραδομένο

εξαρτημένο

θυμωμένο,

να μεταγγίζεσαι ολάκερη

ως τον τελευταίο σπασμό

και να σου γνέφω

κι άλλο.

Θέλω τον έρωτά σου

εξουσία κι επανάσταση.

Langueur d’ amour – Ναπολέων Λαπαθιώτης

Αχ να φιλούσα τα δυο χείλη σου,

τα πορφυρά σου χείλη, τόσο,

τόσο τρελά και τόσο αχόρταγα,

που απ’ τα φιλιά να τα ματώσω…

Να τα ματώσω τα δυο χείλη σου

Τα χέρια να σου πλέξω γύρω

και μες στα βάθη τα ολοσκότεινα

των μαύρων ίσκιων να σε σύρω…

Και να μου λες Μη τα χειλάκια μου

μη τα ματώνεις, τι σου φταίνε,

αχ, μου πονέσαν τα χειλάκια μου

Σώνει, γλυκέ μου αγαπημένε

Και να περνάνε τα μεσάνυχτα,

οι αυγούλες, οι βραδιές, οι χρόνοι

και να σου λέω ”Ακόμα, αγάπη μου,

ακόμα, αγάπη μου…Σε σώνε”

Δε σ’ αγαπώ – Πάμπλο Νερούδα (απόσπασμα)

Σ’ αγαπώ μη γνωρίζοντας πώς, από πού και πότε, σ’ αγαπώ στα ίσια δίχως πρόβλημα ή περηφάνια: σ’ αγαπώ έτσι γιατί δεν ξέρω μ’ άλλον τρόπο, παρά μ’ ετούτον όπου δεν είμαι μήτε είσαι, που το χέρι σου πάνω μου το νιώθω σαν δικό μου, που όταν κοιμάμαι κλείνουν και τα δικά σου μάτια.

Ελίζαμπεθ Μπάρετ Μπράουνινγκ (1806-1861) XLIII

Πώς σ’ αγαπώ; Άσε με να μετρήσω τρόπους.
Σε αγαπώ στο βάθος και στο πλάτος και στο ύψος
Που η ψυχή μου μπορεί να κατακτήσει, όταν νιώθει αμήχανη
Για τους σκοπούς της ύπαρξης και της γοητείας της ιδεατής.
Σε αγαπώ στο επίπεδο της καθημερινής
Της πλέον ήρεμης ανάγκης, στο φως του ήλιου και του κεριού.
Σε αγαπώ ελεύθερα, όπως όταν οι άνθρωποι αγωνίζονται για τη νίκη του καλού
Σε αγαπώ αγνά, όπως όταν γυρίζουν από προσευχή.
Σε αγαπώ με ένα πάθος που έβαλα σε χρήση
Μες στις παλιές μου λύπες και με μια πίστη
από την ηλικία μου την παιδική.
Σε αγαπώ με μιαν αγάπη που φαινόταν πως θα χάσω
Με τους χαμένους μου άγιους – Σε αγαπώ με την αναπνοή,
Με τα χαμόγελα και τα δάκρυα όλης της ζωής μου! Κι αν ο Θεός θελήσει,
Μετά τον θάνατο θα σ’ αγαπώ ακόμα πιο πολύ

(Μτφ.: Χρίστος Γούδης)