16 Νοεμβρίου || Διεθνής Ημέρα Ανεκτικότητας ||

Ανεκτικότητα σημαίνει εκτίμηση σε κάθε ανθρώπινο πολιτισμό, αναγνώριση των οικουμενικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων και σεβασμό των θεμελιωδών ελευθεριών του Άλλου.

Η Διεθνής Ημέρα Ανεκτικότητας καθιερώθηκε από την UNESCO το 1995, προκειμένου να ευαισθητοποιήσει την παγκόσμια κοινή γνώμη για την ανάγκη αποδοχής του διαφορετικού, σε μια εποχή όπου τα στερεότυπα, το μίσος και η άγνοια απειλούν τις κοινωνίες σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη.

Η ανεκτικότητα δεν αποτελεί μόνο ηθικό καθήκον, αλλά επίσης πολιτική και νομική υποχρέωση για τα άτομα, τις ομάδες και τα κράτη.

Όπως έχει δηλώσει ο γενικός γραμματέας του ΟΗΕ, Μπαν Κι Μουν: «Όλοι μας έχουμε την ευθύνη να προστατεύσουμε αυτούς που είναι ευάλωτοι στις διακρίσεις λόγω φυλής, θρησκεύματος, εθνικότητας, γλώσσας, φύλου, σεξουαλικού προσανατολισμού ή άλλων παραγόντων. Η ανεκτικότητα μπορεί να αποτελέσει το αντίδοτο στην προκατάληψη και το μίσος».

Για την Ελλάδα, η Διεθνής Ημέρα Ανεκτικότητας έναν ιδιαίτερο σκοπό: την καταπολέμηση της καχυποψίας προς κάθετι διαφορετικό, ένα φαινόμενο που ενισχύει η εποχή που ζουμε.

Είναι χαρακτηριστικό ότι οι επιθέσεις ρατσιστικής βίας έχουν σημειώσει ανησυχητική αύξηση, απειλώντας μετανάστες «χωρίς χαρτιά», νόμιμους μετανάστες, πρόσφυγες και αιτούντες άσυλο.

 

Την ημέρα της 50ης επετείου της UNESCO, στις 16 Νοεμβρίου 1995, τα κράτη μέλη της υιοθέτησαν τη Διακήρυξη των Αρχών για την Ανεκτικότητα. Μεταξύ άλλων, η διακήρυξη επιβεβαιώνει ότι ανεκτικότητα δεν σημαίνει ούτε ταύτιση ούτε αδιαφορία. Ανεκτικότητα είναι ο σεβασμός και η εκτίμηση της μεγάλης ποικιλίας πολιτισμών, τρόπων έκφρασης κι εκφάνσεων της ανθρώπινης ύπαρξης ανά τον πλανήτη. Ανεκτικότητα σημαίνει αναγνώριση των οικουμενικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των θεμελιωδών ελευθεριών των άλλων. Υπάρχει μεγάλη ποικιλομορφία μεταξύ των ανθρώπων.

Μόνον η ανεκτικότητα μπορεί να εξασφαλίσει την επιβίωση των μικτών κοινοτήτων σε κάθε περιοχή του πλανήτη.

Η Διακήρυξη χαρακτηρίζει την ανεκτικότητα όχι μόνο ως ηθικό καθήκον, αλλά και ως πολιτική και νομική υποχρέωση για τα άτομα, τις ομάδες και τα κράτη. Τη συσχετίζει με τα διεθνή όργανα για τα ανθρώπινα δικαιώματα που καθιερώθηκαν τα τελευταία πενήντα χρόνια και τονίζει ότι τα κράτη θα πρέπει να συντάξουν νέα νομοθεσία, όπου αυτό είναι απαραίτητο, προκειμένου να εξασφαλίσουν την ίση μεταχείριση και την ισότητα των ευκαιριών για όλες τις ομάδες και τα άτομα στην κοινωνία.

Παράλληλα με την κατάφωρη αδικία και τη βία, οι διακρίσεις και η περιθωριοποίηση αποτελούν κοινές μορφές μη ανεκτικότητας ή μισαλλοδοξίας. Η εκπαίδευση για την ανεκτικότητα θα πρέπει να στοχεύει στην αντιμετώπιση των επιρροών που οδηγούν στο φόβο και τον αποκλεισμό των άλλων.

Επίσης, θα πρέπει να βοηθά τους νέους να αναπτύξουν τις ικανότητες της ευθυκρισίας, της κριτικής σκέψης και της ηθικής συλλογιστικής. Η ποικιλομορφία των θρησκειών, των γλωσσών, των πολιτισμών και των εθνοτήτων ανά τον πλανήτη δεν είναι ένα πρόσχημα για σύγκρουση, αλλά ένας θησαυρός που μας εμπλουτίζει όλους.

Πηγή: 1againstracism.gr ,Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ