Βρυκόλακες: Πότε και γιατί οι άνθρωποι τους θεωρούσαν πραγματικούς;

Εποχές όπου οι βρυκόλακες ήταν πραγματικός εφιάλτης. Οι ερευνητές του 17ου και του 18ου αιώνα κατέγραφαν τα πάντα για τις μυστήριες οντότητες που ρήμαζαν τα χωριά της Ανατολικής Ευρώπης.

Οι επιστήμονες κάποτε νόμιζαν πως οι βρυκόλακες ήταν αληθινοί και πως παρασιτούσαν στα χωριά της Ανατολικής Ευρώπης ρουφώντας το αίμα των αθώων.

Σύμφωνα με ακαδημαϊκή ανάλυση, η οποία δημοσιεύτηκε απο την Daily Mail, περίπου 300 χρόνια πίσω, η επιστημονική κοινότητα πίστευε ακράδαντα στην ύπαρξη των βαμπίρ και γέμιζε τα περιοδικά της με ιστορίες των “απέθαντων” που τρεφόντουσαν με τους ζωντανούς.

Οι ιατρικές θεωρίες και οι ιστορίες των ταξιδιωτών λαμβάνονταν σοβαρά υπόψη απο τον κόσμο.

Ο δρ Groom, καθηγητής της Αγγλικής Γλώσσας στο Πανεπιστήμιο του Exeter, δήλωσε πως οι βρυκόλακες θεωρούνταν πραγματικοί όλο το 1600 μέχρι και τις αρχές του 1700, σε σημείο που σοβαροί επιστήμονες παρήγαγαν φυλλάδια που ανέλυαν την συμπεριφορά τους.

“Για πολλά χρόνια, ο “βαμπιρισμός” ήταν ένα σοβαρό θέμα για επιστημονική έρευνα. Αφενός, ήταν αρκετά τρομακτική ψυχική ασθένεια, αφετέρου, ήταν αποτέλεσμα των άθλιων κοινωνικών συνθηκών της εποχής, οι οποίες επέτρεψαν τέτοιες παραισθήσεις” αναφέρει χαρακτηριστικά.

 

Η έρευνα του δρ Groom έδειξε πως κατα την διάρκεια της δεκαετίας του 1670, οι γιατροί έγραφαν πραγματείες στα λατινικά για τον λεγόμενο “αυτοκανιβαλισμό στον τάφο”, όπου ξέθαβαν τους “απέθαντους” για να διαπιστώσουν αν έτρωγαν τα ρούχα, τα άκρα ή τα σωθικά τους.

 

Συγκεκριμένα, στην Ρωσία και την Πολωνία, βρέθηκαν περιοδικά που ανέφεραν θεάσεις βρυκολάκων, κατα την διάρκεια της δεκαετίας του 1690.

Τα πλάσματα υποτίθεται πως ρουφούσαν το αίμα ανθρώπων ή ζώων και πως το αίμα που έπιναν έρεε απο τα μάτια, τους πόρους και άλλα σημεία του σώματος τους.

Αφού τα είχαν ξεθάψει, οι αναφορές λένε πως τα φέρετρα ξεχείλιζαν απο πηχτό αίμα. 

Για προστασία ενάντια στα πλάσματα αυτά, οι ντόπιοι συμβουλεύονταν να φτιάχνουν ψωμί απο αυτό ακριβώς το αίμα ως μέτρο κατά του βαμπιρισμού.

 

Απο τις αρχές του 18ου αιώνα, οι γιατροί ερευνούσαν υποθέσεις “απέθαντων” τεράτων που ικανοποιούσαν την δίψα τους με αίμα. Αυτά τα περιστατικά οδήγησαν σε ακραία μέτρα, όπως η εκσκαφή νεκρών, ο αποκεφαλισμός τους, το παλούκωμα τους και η καύση τους στην πειρά.

Επιστήμονες της δεκαετίας του 1730 είχαν σημειώσει τα συμπτώματα που εμφάνιζε κάποιος που είχε υποστεί επίθεση απο βαμπίρ. Τα συμπτώματα περιελάμβαναν απο τρέμουλο έως ναυτία και σπασμούς, εφιάλτες και φυσικά…θάνατο.

Η επιδημία του “βαμπιρισμού” οδήγησε στην δημοσίευση 17 άρθρων σε επαγγελματικά περιοδικά, το 1732, τα οποία ακολούθησαν 22 πραγματείες, οι οποίες δημοσιεύτηκαν σε ευρωπαϊκά κέντρα μάθησης κατα την διάρκεια των επόμενων 3 χρόνων.

Μέχρι εκείνη την χρονική στιγμή, ο τύπος του Λονδίνου είχε δημοσιεύσει πως στην Ουγγαρία υπάρχουν “νεκροί που ρουφάνε το αίμα των ζωντανών, μέχρι οι δεύτεροι να ‘αδειάσουν’ ενώ οι πρώτοι να γεμίσουν με αίμα”.

 

Όσο ο καιρός περνούσε και τα βαμπίρ δεν εμφανίζονταν στην πραγματικότητα, αναφέρει ο δρ Groom, τόσο άρχισε να αναπτύσσεται η goth λογοτεχνία γύρω απο τον μύθο τους. 

Ήδη απο τα μέσα του 18ου αιώνα, οι βρυκόλακες ήταν στην μόδα. Ο λόρδος του Sandwich ονόμασε ένα άλογο αγώνων του, Vampire.

Ταυτόχρονα, η ταμπέλα εκείνου που “ρουφάει το αίμα” υιοθετήθηκε απο διάφορους πολιτικούς σχολιαστές. Η φορολογία περιγραφόταν ως ένας τρόπος να χορτάσει ο “χοντρός βρυκόλακας” που ήταν το κράτος.

Παρ’ όλα αυτά, διάφοροι φιλόσοφοι και θεολόγοι συζητούσαν ακόμα για την ύπαρξη βρυκολάκων, σε σημείο που επηρέασαν την νομική σκέψη, αναφέρει ο Groom.

Η έρευνα, που θα δημοσιευτεί απο το Cambridge University Press ως μέρος ενός πρότζεκτ για το backround του λογοτεχνικού έργου του Bram Stoker, Dracula,  αναφέρει πως τα τέρατα σταδιακά μεταφέρθηκαν στην αγγλική και γερμανική λογοτεχνία – κερδίζοντας μια θέση και σε άλλα διάσημα έργα, όπως ο Frankenstein της Mary Shelley.