ΜΑ.ΘΥΜΑ, μια γνώμη για την παράσταση του θεάτρου OLVIO!

Ένα βράδυ Δευτέρας, αποφασίσαμε αντί να γυρίσουμε σπίτι, να παρακολουθήσουμε μια ενδιαφέρουσα παράσταση. Η επιλογή μας ήταν το “ΜΑ.ΘΥΜΑ” της Δανάης Ρούσου και εδώ, θα συναντήσεις τις σκέψεις μας!

Δεν είναι πολλές οι φορές που εντυπωσιάζεται κανείς απο την απλότητα μιας παραγωγής, ωστόσο, αυτή ήταν η πρώτη μας εντύπωση. Το έργο, συνολικά, δεν χρειάστηκε παραπάνω απο 4 τέσσερα αντικείμενα: 2 καρέκλες, ένα μικρόφωνο και ένα φόρεμα. Και κατάφερε κάτι παραπάνω απο το να περάσει το μήνυμα της παράστασης, κατάφερε να έχει την προσοχή του κοινού αμείωτη, γεγονός καθοριστικό για την ποιότητα της παράστασης.

Το θέατρο του παραλόγου του Ιονέσκο παίρνει μια σκοτεινή στροφή την στιγμη που συναντάει την σκηνοθετική ματιά της Δανάης Ρούσου. 

Δεν πρόκειται για απλή μεταφορά της υπόθεσης, πρόκειται για τοποθέτηση της σε ένα άλλο περιβάλλον, μακριά απο αυτό που περιμέναμε να δουμε. Τι εννοούμε με αυτό;

Η υπόθεση εκτυλίσσεται με έναν καθηγητή, την μαθήτρια του και την υπηρέτρια του. Ο καθηγητής με την μαθήτρια καταλαμβάνουν την σκηνή, ενώ η υπηρέτρια κάνει παρεμβολές ανα τακτά χρονικά διαστήματα. Η παρουσία της υπηρέτριας δεν είναι “φυσική” αλλά διαχέεται στον χώρο υπο την μορφή ήρεμης και σιωπηλής δύναμης, με εξαίρεση τις επεμβάσεις που κάνει στην υπόθεση.

Το σκηνικό είναι σκοτεινό, όπως και ο γύρω χόρος. Οι πρωταγωνιστές είναι ντυμένοι και βαμμένοι ως να βρίσκονται παντομίμα ή ως να βρίσκεται ο θεατής μπροστά σε film noir. 

Η μαθήτρια, Δανάη Ρούσου, αναλαμβάνει και τον ρόλο της υπηρέτριας, μιλώντας στο μικρόφωνο την ώρα που τα πάντα σκοτεινιάζουν ακόμα περισσότερο και ένα γυναικείο φουστάνι κρέμεται πάνω απο την σκηνή.

Η ισορροπία δυνάμεων εντός της παράστασης επιδιώκει να περάσει ένα μήνυμα, να παρουσιάσει την σχέση μεταξύ εξουσιάζοντος και εξουσιαζόμενου. 

Μπορεί να βλέπουμε τον καθηγητή να αποπειράται να εξουσιάσει την μαθήτρια, και σταδιακά  να το καταφέρνει, πράγμα που μας φέρνει στο μυαλό την δική μας σχέση με τους δασκάλους μας, όμως στη συνέχεια βλέπουμε τον καθηγητή να “λουφάζει” υπο την παρουσία της υπηρέτριας.

Η πυραμίδα της εξουσίας της παράστασης, έχει ως κορυφή μια μητρική παρουσία… την υπηρέτρια, για όσα συμβαίνουν κατα την διάρκεια του μαθήματος αλλά και για όσα θα ακολουθήσουν. 

Μπορείς να σκεφτείς τι σημαίνει αυτό;

Εμείς έχουμε την δική μας ερμηνεία. Δεν θα στην πουμε όμως, γιατί όταν την δείς πρέπει να είσαι ανεπηρέαστος.

Η άποψη μας είναι πως αξίζει να την παρακολουθήσεις, γιατί, αφένος θα σε βάλει σε σκέψεις και θα μπεις στη διαδικασία να αναλύσεις το νόημα της μέσα στο κεφάλι σου, και αφετέρου, γιατί θα περάσεις ευχάριστα κάνοντας το. Εγγύηση.