Τρομοκρατικές επιθέσεις: Γιατί είναι η Γαλλία στο επίκεντρο τους;

Το άρθρο είναι του αναγνώστη μας Ιωάννη Κουτρούδη. Στείλε και εσύ το άρθρο σου στο info@neolaia.gr

13 Νοεμβρίου 2015: Το Παρίσι δέχεται μία χωρίς προηγούμενο επίθεση. Ένοπλοι έχουν εισβάλλει σε θέατρα, εστιατόρια και καφετέριες σκορπώντας αδιακρίτως τον τρόμο στην γαλλική πρωτεύουσα.
14 Ιουλίου 2016: Η ειδυλλιακή Νίκαια στον νότο της Γαλλίας δέχεται μία αιματηρή επίθεση. Ο τρομοκράτης οδηγώντας ένα φορτηγό ισοπεδώνει όποιον βρει στο πέρασμά του. Ακόμα και μικρά παιδιά δεν γλυτώνουν της μανίας του.
Οι παραπάνω δύο είναι οι πλέον αιματηρές επιθέσεις που δέχτηκε η Γαλλία μέσα σε διάστημα ενός χρόνου περίπου. Ο απολογισμός των θυμάτων ανέρχεται σε δεκάδες. Ένα ερώτημα, όμως, παραμένει. Γιατί η Γαλλία;

Πώς είναι δυνατόν η χώρα στην οποία γεννήθηκε το φαινόμενο που ονομάζουμε νεωτερικότητα να είναι αποδέκτης απαράμιλλου μίσους;
Η απάντηση βρίσκεται στα εσωτερικά της Γαλλίας. Τα περιβόητα banlieus (= προάστια) του Παρισιού δεν έχουν την αίγλη του Ile-de la- Cite ή της Place de la Concorde. Είναι τόποι, όπου κυριαρχεί το σκοτάδι, η φτώχεια και η ανέχεια. Η ανεργία μαστίζει αυτήν την περιοχή, ακόμα και όταν η Ευρώπη διήνυε την εποχή των ” χρυσών αγελάδων”.

Οι άνθρωποι που ζουν εκεί είναι οι “ξεχασμένοι” υπήκοοι των πρώην γαλλικών αποικιών. Για τους νέους της περιοχής, τα αγαθά της μόρφωσης είναι σχεδόν αδύνατα. Η επιβίωση ορισμένες φορές γίνεται και αγώνας επιβίωσης. Εδώ η Γαλλία δείχνει ένα άλλο πρόσωπο που δεν μοιάζει σε τίποτα τον φωτεινό πύργο του Άιφελ. Δυστυχώς, η ίδια κατάσταση επικρατεί και στο κακόφημο προάστιο Μολενπέκ των Βρυξελλών και σε άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες.
Αυτοί οι νέοι όντες κατώτεροι Γάλλοι, αποτελούν πρόσφορο έδαφος για διάφορους επιτήδειους. Οι επιτήδειοι αυτοί προσφέρουν μία δίοδο διαφυγής, υπό έναν όρο: την συμμετοχή στην απελευθέρωση μίας χαμένης γης κάπου στην Μ. Ανατολή. Έτσι, στρατολογούνται απεγνωσμένοι νέοι και εν συνεχεία, εκπαιδεύονται σε εξτρεμιστικά στρατόπεδα στην Μ. Ανατολή, για να μεταφέρουν τον εκεί πόλεμο στο έδαφος προέλευσής τους.

Πρόσχημα για την μεταφορά του πολέμου αποτελεί η εξωτερική πολιτική της Γαλλίας.

Ως γνωστόν, από το 2011 μέχρι σήμερα, η Γαλλία συμμετέχει σε βομβαρδισμούς εναντίον καθεστώτων στην Μ. Ανατολή (Καντάφι) και του ISIS.
Το ερώτημα πλέον σχετίζεται με την δράση της Γαλλίας από εδώ και πέρα. Οι πολλαπλές τρομοκρατικές επιθέσεις που δέχτηκε η χώρα αποδεικνύουν ότι τα αυστηρά μέτρα ασφαλείας δεν είναι επαρκή. Το εσωτερικό πρόβλημα της χώρας είναι τόσο μεγάλο που, ακόμα και η άμεση λύση του, την οποία υπόσχεται η Μαρί Λεπέν, δεν ικανοποιεί αρκετά. Η αντιμετώπιση του φαινομένου χρήζει διεθνούς συνεργασίας.

Αυτό είναι δύσκολο ειδικά σε μία εποχή, όπου η πόλωση μεταξύ κρατών τείνει να κυριαρχήσει.