Τι σημαίνει τελικά αποχή;

Σημείωση: Το κείμενο γράφτηκε Κυριακή απόγευμα, πριν καν κλείσουν οι κάλπες. Άρα ουδεμία σχέση έχει με το αποτέλεσμα και οποιαδήποτε ομοιότητα είναι τυχαία.

Σήμερα μετά από πολύ καιρό, δεν μπόρεσα να πάω να ψηφίσω. Αν και ψηφίζω πολύ πιο μακριά από τους περισσότερους και από επιλογή δεν έχω φέρει τα δικαιώματά μου στην Αθήνα, πάντα προσπαθώ να πηγαίνω ακόμα και αν είναι με μια βδομάδα προειδοποίηση όπως έγινε στο δημοψήφισμα. Μου κακοφάνηκε πολύ σήμερα. 20 Σεπτεμβρίου ήταν η μοναδική ημερομηνία που δεν μπορούσα καθώς ήταν το εσωτερικό μου deadline για να τελειώσω το διδακτορικό και να το στείλω, άρα είχα οργανώσει όλο μου το καλοκαίρι με βάση αυτήν τη μέρα.

Έχω ανοιχτή τώρα την τηλεόραση και όλα τα κανάλια σχολιάζουν ότι υπάρχει μεγάλη αποχή. Δεν γνωρίζουν ακριβώς το ποσοστό, είναι νωρίς ακόμα, αλλά λογικά θα το μάθουμε στην πορεία. Ταυτόχρονα ο Αντ1, τον οποίον έτυχε να έχω ανοιχτό, γράφει σε τίτλο: Η ώρα των πολιτών για το μέλλον της χώρας. Αυτά τα δύο πράγματα, η αποχή και ο τίτλος του καναλιού νομίζω δίνουν το στίγμα της σημερινής ημέρας.

Όταν ήμασταν στη σχολή, στο προπτυχιακό, που είχαμε καταλήψεις, συνελεύσεις και τα λοιπά γνωστά ανά 2 βδομάδες, μας έλεγαν τότε τα κομματόσκυλα ότι αν δεν κατεβαίνουμε στις συνελεύσεις να ψηφίζουμε δεν μπορούμε να γκρινιάζουμε για τις αποφάσεις που λαμβάνονται για εμάς χωρίς εμάς. Μας δίνεται το δικαίωμα να έχουμε συμμετοχή στην διαδικασία λήψης αποφάσεων άρα αν δεν το ασκούμε αυτό το δικαίωμα είναι δικό μας θέμα και πρόβλημα, πάντως δεν έχουμε μετά λόγο να βγάζουμε γλώσσα ότι δεν μας αρέσει αυτό που γίνεται. Τότε, στα 20 μας λίγοι το καταλάβαιναν. Μόνο όταν έπαιρναν καμιά απόφαση που μας έτσουζε κινούσαμε γη και ουρανό να πάμε στην συνέλευση να πολεμήσουμε για το δίκιο μας.

Όπως φαίνεται όμως η αποχή είναι πολύ τρέντι σε όλες τι περιπτώσεις…Ακόμα και στις εθνικές εκλογές, που είναι κρίσιμες και θα επηρεάσουν τη ζωή μας, την καθημερινότητά μας. Εδώ θα μου πει κάποιος, είναι όντως κρίσιμες; Ή είναι φτιαχτή όλη αυτή η αγωνία για να μας «αναγκάσουν» να πάμε να ψηφίσουμε; Αναρωτιέμαι όμως εδώ…Πώς κάποιος μας «αναγκάζει» να κάνουμε κάτι που θεωρούμε κατάκτηση και δικαίωμα και υπήρξε πάλη και αγώνας για να το αποκτήσουμε; Από τη μία η ψήφος είναι καλό και ξαφνικά, γίνεται κακό; Κάτι δεν πάει καλά εδώ, σε αυτή τη λογική.

Έχω την αίσθηση ότι πλέον οι πολιτικές ιδεολογίες δεν έχουν επιρροή. Ειδικά οι νεότεροι, όσοι ψηφίζουν, προτιμούν να το κάνουν με πιο πρακτικά κριτήρια, κρίνοντας από την καθημερινότητά τους, την δουλειά τους, τα οικονομικά τους κλπ. Πλέον με το διαδίκτυο και όλες τις πηγές ενημέρωσης που έχουμε, ο καθένας μπορεί να μάθει κάθε λεπτομέρεια, από την πιο ασήμαντη μέχρι την πιο ακραία και να σχηματίσει άποψη και να την κάνει ψήφο.

Γιατί λοιπόν έχουμε τόση μεγάλη αποχή; Υπάρχει βαρεμάρα; Προτιμά κανείς να πάει για 12ωρο καφέ παρά να πάει να ψηφίσει; Θεωρεί ότι έτσι χτυπάει το σύστημα; Θεωρεί ότι είναι γαμάτος; Γιατί να απέχει κανείς τη σημερινή εποχή με τόσα πράγματα να παίζονται;

Πολλοί λένε ότι δεν τους εκφράζει τίποτα από αυτά που υπάρχουν και από αυτά που ακούν. Άλλοι λένε ότι δεν τους νοιάζει. Άλλοι λένε ότι έχουν καλύτερα πράγματα να κάνουν. Οι δικαιολογίες είναι πολλές. Πόσοι όμως από αυτούς δικαιολογούνται να παραπονιούνται μετά για τις αποφάσεις που λαμβάνονται; Η απάντησή τους είναι ότι με μία ψήφο δεν αλλάζει κάτι, δεν γίνεται η διαφορά. Μία ψήφος όμως η δικιά του, μία η δικιά μου, μία της διπλανής, φτάνουμε στο 20 και στο 30% του πληθυσμού, που σίγουρα παίζει ρόλο για το τι θα γίνει στο μέλλον.

Καμιά φορά ρε παιδιά νοιώθω ότι η δημοκρατία παραείναι ελαστική. Ωραία δεν θα ήταν η ιδέα αν κάποιος δεν πάει να ψηφίσει για 3 συνεχόμενες φορές να του αφαιρούσαν το δικαίωμα ψήφου για κάποιο χρονικό διάστημα; Η αποχή αφήνει τους άλλους να αποφασίζουν για σένα. Αν λοιπόν το κάνεις, μην παραπονιέσαι. Και αν μου πεις ότι ακούγομαι σαν κόμμα, μπορεί και να συμφωνήσω. Γιατί είναι το μόνο στο οποίο συμφωνούν όλα, οπότε μπορεί να λένε και κάτι σωστό ανεξαρτήτως χρώματος και ιδεολογίας: η αποχή δεν λύνει τίποτα. Και όσοι νομίζουν ότι έτσι δεν έχουν ευθύνη για το αποτέλεσμα είναι γελασμένοι. Αυτοί έχουν την μεγαλύτερη και την σοβαρότερη.