Δημιουργοί με φρέσκια ματιά

Και αν ένα πράγμα θαύμαζα πάντα στους μεγάλους κινηματογραφικούς δημιουργούς είναι η εξέλιξη. Πάρε για παράδειγμα το Woody Allen, το ασπρόμαυρο νοσταλγικό, αδιόρατα ερωτικό Manhattan του 1979 και βάλτο δίπλα στο ακραίο πάθος του Match Point. Αν κάπου μπορέσεις να δεις τον ίδιο δημιουργό κερνάω καφέ.

Βέβαια ο μεγάλος Γούντι κοντεύει πλέον τα 80 και αν η ματιά του δεν γέρασε ούτε και ξεπεράστηκε σίγουρα υπάρχουν καλλιτέχνες με μια ματιά τόσο φρέσκια που πάει να μας πείσει ότι η παρθενογένεση στην τέχνη δεν είναι αστικός μύθος αλλά απτή πραγματικότητα.

XAVIER DOLAN-MOMMY

Είναι 25 ετών, εμφανίζεται στα απανταχού φεστιβάλ με μπλε και πράσινα σακάκια, φλοράλ πουκάμισα, δύο σκουλαρίκια (ένα στο κάθε αυτί) και πορτοκαλί τούφες στην κώμη του. Δεν είναι ο Βαρουφάκης στα 25 του, είναι ο Xavier Dolan. Η νέα του ταινία Mommy πήρε το βραβείο της Επιτροπής από μισό με τον τεράστιο Jean Luc Godard για να αποδείξει πως τα νιάτα είναι εδώ ενωμένα δυνατά και πως το σινεμά γίνεται πλουσιότερο γενιά με τη γενιά. Δείτε το  Mommy και θα ανακαλύψετε ένα σινεμά που θα σας γεμίσει νοσταλγία για τη μουσική που χορεύατε στη μπανιέρα σας στα εφηβικά σας χρόνια, αλλά και για ένα σινεμά που ξέρει να μιλά καίρια για τα απανταχού οικογενειακά προβλήματα.

ANDREA ARNOLD-WUTHRING HEIGHTS

Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με μια ταινία που έκανε τα κινηματογραφικά πλήθη να σκίσουν τα ρούχα της σκηνοθέτιδος αποθεώντας την, αλλά με ένα μικρό, αθόρυβο διαμάντι που χωρίς πολλά στολίδια αποκαλύπτει ένα τεράστιο ταλέντο. Το κλασικό βιβλίο της Έμιλι Μπροντέ γίνεται μια ταινία βασισμένη στη δύναμη της φύσης και του έρωτα. Μια φύσης που μιλάει με ένα τρόπο κινηματογραφικά μανιασμένο και ταυτόχρονα ήρεμο και ενός έρωτα που πάλλεται και παλεύει να επιβιώσει.

PAUL THOMAS ANDERSON-INHERENT VICE

Ομολογώ πως περίμενα ως λυσσασμένη groupie την καινούρια ταινία του Paul Thomas Anderson,  έχοντας αδυναμία στο σινεμά του. Και ανεξαρτήτως του ότι μοιάζει πολύ σύντομα να χάνει το στόχο της και να κερδίζει τα χασμουρητά του μη μυημένου κοινού έχει μια ματιά τόσο φρέσκια και διαφορετική που κερδίζει χαμόγελα και ανοίγει έδαφος για πολύωρες συζητήσεις. Ο Paul Thomas Anderson σε βυθίζει χρόνια τώρα σε ένα κόσμο, απότομα, σε ένα κόσμο χωρίς διαφυγή. Και έχει τον τρόπο του, ένα τρόπο που δε σου αφήνει περιθώρια να του αντισταθείς.

WES ANDERSON

Και εδώ έχω μια μικρή εξομολόγηση να κάνω. Το Grand Budapest Hotel είναι για μένα η πιο υπερτιμημένη ταινία της τελευταίας χρονιάς. Αλλά δεν μπορώ παρά να δω μέσα στο χάος της έναν εξαιρετικά ταλαντούχο σκηνοθέτη με ματιά που ισορροπεί ανάμεσα στο σουρεαλισμό και το λυρισμό, δίχως στιγμή να γίνεται ακατάληπτη ή ακραία συμβολική. Θα απολαύσετε το σινεμά του αν νιώθετε ακόμη παιδιά, αν οι γονείς σας δεν σας είπαν αρκετά όταν ήσασταν ακόμη παιδιά ή απλώς αν αγαπάτε τα –σουρεαλιστικά- παραμύθια.