Επειδή τσαντίστηκα, κουράστηκα, σιχάθηκα, απελπίστηκα και τώρα θέλω να τα αλλάξω όλα!

Είμαι “μόνο” 20 χρονών… Ανήκω στη νέα γενιά και την εν δυνάμει παραγωγική γενιά. Μεγάλωσα με άνεση και σε μία οικογένεια με αρχές και πατροπαράδοτες αξίες. Έμαθα να αμφισβητώ κάθε παραδεδεγμένη έννοια που έβλεπα, άκουγα ή μάθαινα… Κατέληξα να αμφισβητώ και την ίδια μου την ύπαρξη! Όμως η αλήθεια είναι ότι υπάρχω, ζω και έχω και ευθύνες! Ευθύνες απέναντι στην οικογένειά μου, τον εαυτό μου, την πολιτεία και τον κόσμο ολόκληρο… Είμαι “μόνο” 20 χρονών και καλούμαι για δεύτερη φορά στην ζωή μου σε τόσο μικρή ηλικία να φανώ ίση με έναν μεσήλικα, με έναν καθηγητή, με έναν έμπειρο της ζωής άνθρωπο, μέσω της ψήφου μου.

Πολλοί νέοι θα χλευάσουν την έννοια της ψήφου λόγω της αντιδραστικότητας και της (λογική για την ηλικία) απέχθειας προς την κοινωνία και το σύστημα. Η αλήθεια είναι πως από τότε που ήμασταν παιδιά δεν ακούγαμε και τίποτα καλό για την πολιτική της χώρας. Κυβερνήσεις ανεβοκατέβαιναν και από τότε που μπορούσαμε να κατανοήσουμε την λέξη “πτώχευση” με αυτή κοιμόμασταν και ξυπνάγαμε! Τώρα που υποτίθεται μεγαλώσαμε μεταλλαχθήκαμε σε άγρια ζώα. Μαντρωμένα για χρόνια λιοντάρια που όσα φιλέτα μοσχαρίσια κι αν μας πετούσαν στο κλουβί εμάς το ζωώδες ένστικτο μας αναγνώριζε απλά το “κελί”… Γι αυτό τώρα που βγήκαμε από το κελί θέλουμε ένα μόνο πράγμα… ΕΚΔΙΚΗΣΗ! Εκδίκηση για το ότι τώρα εμείς καταστραφήκαμε… ποια αγέλη θα μας δεχτεί πάλι έτσι όπως έχουμε γίνει; Μαλλιαρά καλαίσθητα και καλοθρεμμένα γατάκια που αν βγουν στην ζούγκλα θα μπορούν να μας σκοτώσουν ακόμα και τα ελάφια…

Ελάφια σε μορφή μεγαθηρίων… Ξύλινοι γίγαντες που παίζουν κουκλοθέατρο με τις ζωές μας. Μα εμένα στα βιβλία μου τα μάθανε αλλιώς. Μου μίλησαν για αγώνες, για ελευθερία, για επαγγελματική ανέλιξη, ισότητα, αγάπη… Μου έμαθαν κοινωνική και πολιτική αγωγή, ιστορία, δίκαιο… Για ποιο λόγο; Για να βγαίνω να σφάζω όποιον βρω μπροστά μου που μου κατέστρεψε την ζωή; Ή για να καίω περιουσίες και να σπάω εξουσίες στο ξύλο; Τι είμαι τελικά; Ζώο ή πολιτισμένο ον; Με μπερδέψατε κι επειδή δεν μ’ αρέσει να με μπερδεύουν, έκανα αυτό που ήξερα καλύτερα, άνοιξα το ίντερνετ, εγκυκλοπαίδειες και άρθρα. Διάβασα μόνη μου ιστορία, μόνη μου γεωγραφία, μόνη μου ψυχολογία, μόνη μου πολιτική… της Ελλάδας, της Ευρώπης, του εξωτερικού… Ευχαριστώ που με “μορφώσατε” αλλά εγώ έμαθα πώς καλλιεργείς την “ΓΝΩΣΗ“.

Πριν δύο χρόνια άρχισα στοχευμένα να διαβάζω για τα δύο μεγάλα τότε κόμματα, Ν.Δ. και ΠΑ.ΣΟ.Κ. Ωραία πράγματα έμαθα. Δύο τιτάνιες πολιτικές προσωπικότητες, Κωνσταντίνος Γ. Καραμανλής και Αντρέας Γ. Παπανδρέου αντίστοιχα, ιδρυτές των δύο μεγάλων κομμάτων. Εθνάρχες και ηγέτες αυτού του τόπου που αγωνίστηκαν και θυσιάστηκαν με την ψυχή τους για τον τόπο τους! Εκλεγμένοι ως κορυφαίες πολιτικές προσωπικότητες σε όλον τον κόσμο! Αλλά όταν ρωτούσα γι αυτούς τους πρεσβυτέρους μου πάντα ο ένας εκθειαζόταν και ο άλλος καταραζόταν ως πηγή του κακού… Δεν υπήρξε κανένας να υποστηρίξει και τους δύο. Αυτό όμως που κατάλαβα είναι πως όλοι, οι μεν με το έναν κόμμα οι δε με το άλλο, έβλεπαν ένα πρότυπο, έναν οραματιστή και έναν αρχηγό. Συγκίνηση και θαυμασμός δημιουργούταν στο βλέμμα τους. Τότε έμαθα πρώτη φορά μία λέξη που μου ήταν πάντα άγνωστη… “ΗΓΕΤΗΣ“.

Οι μόνοι ηγέτες που γνώριζα ήταν αυτοί απ’τα βιβλία, δεν είχα δει ποτέ από κοντά να πλημμυρίζει ο κόσμος με ελπίδα στην θέα ενός ατόμου. Τώρα που το μυαλό μου αντιλαμβάνεται, αθώα και ρομαντικά ακόμα αλλά αντιλαμβάνεται, συνειδητοποιώ γιατί τόσοι άνθρωποι ψήφιζαν τα δύο εκείνα κόμματα… Όλοι οι διάδοχοι του Παπανδρέου και του Καραμανλή ζούσαν με το φάντασμά τους. Όλοι ήλπιζαν στο πρόσωπο των διαδόχων την επανεμφάνιση των ηγετών τους. Προσώπων που θα προσέφεραν την ίδια εικόνα με εκείνους. Έναν άνθρωπο που τους γεμίζει με ελπίδα για το μέλλον!

Ελπίδα, ωραία λέξη η ελπίδα… μέλλον… όραμα… στόχοι… ωραίες λέξεις! Τι σημαίνουν; Μπορεί κανείς να μου δώσει εικόνα και συναισθήματα γι αυτές, διότι μέχρι στιγμής έχω γεμίσει με λέξεις αντίθετες… αγανάκτηση…απέχθεια… κούραση… αποστροφή! Αποστροφή από την ίδια μου την χώρα! Αν είναι δυνατόν!

Ζητάμε έναν ηγέτη με όραμα, νέο όραμα, νέα τάξη πραγμάτων, νέους στόχους, νέες ελπίδες κι όνειρα! Όχι χιλιοειπωμένα ραβασάκια στα έδρανα της βουλής, όχι ανόητες προσβολές για την ανάδειξη του εκάστοτε υποψηφίου, όχι άλλες μιμήσεις μεγάλων πολιτικών ηγετών… ΗΓΕΤΗΣ ΓΕΝΝΙΕΣΑΙ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΔΙΑΜΟΡΦΩΝΕΣΑΙ… ΔΕΝ ΤΟΝ ΜΙΜΕΙΣΑΙ! Ποιος από σας είναι άξιος και με γνώσεις νομικές, οικονομικές και κοινωνικές; Νομίζετε ότι παίζετε μονόπολη; Νομίζετε ότι πρωθυπουργός γίνεται κάποιος που μπορεί απλά να τοποθετήσει το όνομά του πάνω πάνω στο ψηφοδέλτιο; Ποιοι νομίζετε ότι είστε;

Δεν περιμένω τον Μεσσία να με σώσει, δεν χρειάζομαι βασιλιά για να εδραιωθεί στο κεφάλι μου, δεν χρειάζομαι δικτάτορα να μου μάθει το καλό μου… αλλά δεν μπορώ να ζήσω και στο χάος, την αναρχία την απολυταρχία και την ανοργανωσιά!

Δεν είμαστε υποδουλωμένοι να κάνουμε επανάσταση, δεν είμαστε όρνια να μας υποδηλώσετε το καλό μας… Θέλω το αίσθημα της ηγεσίας… Θέλω το αίσθημα του “ψυχή τε και σώματι” για το όνειρό μου! Να μπορώ να ονειρεύομαι, να δίνω όλο μου το είναι σε μία Ελλάδα όπως την διάβασα στα σχολικά μου βιβλία! ΘΕΛΩ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΠΟΥ ΜΟΥ ΤΑΞΑΤΕ… Ήμουν σε μία φούσκα όλα αυτά τα χρόνια και μου την καταστρέφετε ξαφνικά γιατί; Τι να κάνω; Τι να δω; Τον ψεύτικο πλαστικό και χάρτινο κόσμο σας;

Κλήθηκα να ζήσω σε έναν άγνωστο κόσμο με σκουπίδια για φαί, θεατρικά πλατό αντί για σπίτι, εικονικές πραγματικότητες αντί για διασκέδαση, μόδα αντί για ένδυση, μυθιστορήματα αντί για αγάπη, τραγούδια αντί για μουσική, τάσεις αντί για τέχνη, ντόπιν αντί για γυμναστική, facebook αντί για κοινωνικοποίηση, πρωινάδικα αντί για ενημέρωση, οδηγίες προώθησης πωλήσεων αντί για γνώση… Αλλά έμαθα να ζω με αυτά και να γελάω με τα χάλια σας. Είμαι ακόμα ζωντανή και υγιέστατη, γεμάτη όρεξη και θέληση για δημιουργία. Βγήκα δυνατότερη… Δεν ζητάω όμως τιμωρία, δεν ψάχνω τον υπαίτιο… Αλλαγή δεδομένων αποζητώ…

Μάθατε καλά το ποίημα… “Αυτός είναι ο κακός λύκος…εγώ είμαι η κοκκινοσκουφίτσα δεν θα σας βλάψω”. Πρώτον, η κοκκινοσκουφίτσα δεν μπορεί να διοικήσει. Και κατά δεύτερον, κακοί λύκοι είστε όλοι σας, όλοι όσοι μας κλείσατε στις φούσκες. Δημιουργώντας κατά συνέπεια κάτι νέο, την Νέα Γενιά… με την απεριόριστη και ανεξέλεγκτη γνώση, που όσο κι αν μας τρόμαζε όταν ήμασταν μικρά, τώρα όλα τα κομμάτια του παζλ ενώνονται και γίνονται εικόνα… Και η εικόνα ξέρετε τι μας δείχνει; Ότι ο Ηγέτης είναι ανάμεσά σε εμάς, ανάμεσα στην δικιά μας γενιά, γιατί δεν τα φάγαμε μαζί και λεφτά σε εμάς δεν υπάρχουν… ΥΠΑΡΧΕΙ ΟΜΩΣ ΕΛΠΙΔΑ και θα μάθουμε να την ζωγραφίζουμε από την αρχή… Χωρίς εσάς. Μπορείτε να παίξετε όσο θέλετε τώρα… η αλλαγή θα έρθει όμως όταν δεν θα το περιμένετε… γιατί είστε πολύ αναλογικοί μπροστά στα ψηφιοποιημένα μας μυαλά!

Άρθρο που μας έστειλε η  Στέλλα Τσαμπούκου, 20 ετών, φοιτήτρια του τμήματος Επικοινωνίας και ΜΜΕ του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών

Πηγή Φωτογραφιών: s910.photobucket.com/user/kristineashleyy