A family affair: Μία ταινία για τους Ξυλούρηδες, που δεν αφορά μόνο την Κρήτη

Κανονικά ο τίτλος θα έπρεπε να είναι “μία ταινία που σπάει τις προκαταλήψεις για το είδος της”. Αλλά ας τα πάρουμε από την αρχή.

Μόλις έμαθα πως μας κάλεσε ο ΟΤΕ TV να πάμε σε ντοκιμαντέρ όπου είναι συμπαραγωγός, δε θα κρύψω πως με έπιασαν απροετοίμαστο. Γενικά δεν είμαι πολύ φαν του είδους και το φοβήθηκα στην αρχή.

Ψάχνω στο web να δω σχετικά, και συνειδητοποιώ πως πρόκειται για ένα ντοκιμαντέρ-πραγματική καταγραφή ζωής, το οποίο ακολουθεί τους Ψαρογιώργη (Γιώργη Ξυλούρη), τα τρία παιδιά του που
σπουδάζουν στην Μελβούρνη, και τον πατέρα του, Ψαραντώνη για διάστημα δύο ετών.

Καλή φάση σκέφτηκα, καθώς πάντα με γοήτευαν οι πραγματικές ιστορίες και οι αυθεντικές καταγραφές, ενώ γενικά παρατηρούσα εντυπωσιασμένος την ιδιαίτερη σχέση Κρητικών με παράδοση και γενικά την πατρίδα τους (ειδικά αυτούς που ζούσαν μακριά από αυτή), καθώς δε μπορούσα να εξηγήσω στο μυαλό μου “τι παίζει με αυτούς τους τύπους, που δεν σταματάει να παίζει ο λυράρης αν δεν περάσουν όλοι πρώτοι για να κάνουν φιγούρες στο χορό”.

Και φτάνουμε στην ταινία. Από που να αρχίσεις και που να τελειώσεις. Από τον πατέρα Ψαρογιώργη που θέλει να μεταφέρει την αγάπη του για την Κρήτη και τη μουσική της στα παιδιά του που έχουν προτιμήσει την ζωή στην Αυστραλία; Από την Ιρλανδή μητέρα που προσπαθεί να ισορροπήσει μεταξύ των δύο κουλτούρων ζώντας στην Κρήτη; Από τα πιτσιρίκια που αντιλαμβάνονται το βάρος του ονόματος και βλέπουν με δέος το θαυμασμό ενός ολόκληρου λαού για τον παππού και τον θείο τους; Από τον μοναδικό καλλιτέχνη Ψαραντώνη που κάθε αντίδρασή του είναι μία ξεχωριστή ιστορία να διηγηθείς μετά; Από τις εκπληκτικές εικόνες, την εξαιρετική σκηνοθεσία και το συναίσθημα που διαπερνάει την οθόνη και ακουμπάει τους θεατές, ανατριχιάζοντάς τους με ένα αριστοτεχνικό συνδυασμό παράδοσης και μουσικής, αποκαλύπτοντας και ξεγυμνώνοντας τον άνθρωπο πίσω από το θρύλο;

Με μία φράση, η “Οικογενειακή Υπόθεση” όπως είναι ο ελληνικός τίτλος, είναι ένα ντοκιμαντέρ που αξίζει να το δούνε όχι μόνο οι Κρητικοί, όχι μόνο οι Έλληνες, αλλά όλοι.

ΥΓ: Με το άγχος να φανεί σα να λιβανίζω τον ΟΤΕ που μας κάλεσε (που μόνο αυτός δεν είναι ο σκοπός μου), θα ήθελα να κάνω ένα thumbs up για όποιον στηρίζει το ποιοτικό, ελληνικό περιεχόμενο. Το χρειαζόμαστε σα χώρα, αν κάτι μπορούμε να το εξάγουμε, είναι ο πολιτισμός μας. Και πρέπει να τον διαφυλάξουμε.