Noteblog #52: Τι έμαθα από το Δεκέμβρη του 2008

Έξι χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από τα Δεκεμβριανά του 2008. Την πρώτη φορά που η γενιά μου, βγήκε στους δρόμους ενστικτωδώς, την πρώτη φορά που η γενιά μου πολιτικοποιήθηκε, την πρώτη φορά που η γενιά μου άρχισε να ρωτάει, την πρώτη φορά που η γενιά μου κατέρριψε το μύθο των βολεμένων – αποχαυνωμένων πιτσιρικιών, που κάθονται σπίτι και παίζουν xbox γιατί είναι ανίκανα να σκεφτούν και ανήμπορα να διεκδικήσουν. Ο Δεκέμβρης του 08, πέρασε, αλλά εγώ προσωπικά, έμαθα  και θυμάμαι από αυτόν:

• Ακόμα και σε μία προφανή δολοφονία, ενός 15χρονου από άνθρωπο που κανονικά θα έπρεπε “να προσφέρει στην κοινωνία” προστατεύοντάς τον, βρέθηκαν άνθρωποι, που το μόνο που είχαν να πουν, ήταν “Τι έκανε ο 15χρονος στα Εξάρχεια;”.  Πρώτο κρατούμενο λοιπόν, οι “εγκλωβισμένοι” νοητικά και ψυχικά, δεν πρόκειται να παραδεχθούν ποτέ ότι “η πλευρά τους” έκανε ένα λάθος.

• Αντίθετα με τους εγκλωβισμένους, η “κοινή γνώμη”, έχει την ικανότητα να αλλάζει στάση για ένα θέμα, ανά ρεπορτάζ! Τη μία μέρα η τρίτη ηλικία είναι στους δρόμους και προφυλάσσει τους πιτσιρικάδες από τα ΜΑΤ, την άλλη είναι στο σπίτι και βρίζει την αστυνομία που δεν… παρεμβαίνει.

• Η αστυνομία συνδέεται με τους κουκουλοφόρους (τελεία). Δεν είναι όλοι οι κουκουλοφόροι αστυνομικοί.

• Άλλο κουκουλοφόρος, άλλο αναρχικός, άλλο αντιεξουσιαστής, άλλο του αριστερού χώρου

• Με το που ο πολιτικός “σταθεί στο πλάι σου”, πατροναρίστηκες.  Δεν τον έχεις ανάγκη, αυτός σε έχει και προς θεού, μην τον εμπιστεύεσαι.

• Θυμάμαι επίσης, τους πάντες, για λίγες – έστω – βδομάδες, να συζητάμε μόνο για πολιτική. Να μαθαίνουμε ποιος ήταν ο Τεμπονέρας, ο Λαμπράκης, ο Πέτρουλας. Να  βιώνουμε τί σημαίνει ΜΑΤ, αναίτια επίθεση, φανατισμός. Τις (φαινομενικά ελάχιστες, αλλά τελικά αγεφύρωτες) αποστάσεις των αριστερών οργανώσεων.

• Μάθαμε τι σημαίνει δημοσιογράφος και ποιον πρέπει να εμπιστευόμαστε και ποιον όχι. Τη μεγάλη προσπάθεια να μάθουμε τί τελικά έγινε εκείνο το βράδυ, αφού 24ωρα μετά τη δολοφονία, ανέφεραν ακόμα πως ο Γρηγορόπουλος ανήκε σε ταραξίες, άφηναν υπονοούμενα “αυτοάμυνας” ενώ το βίντεο του Mega με τους τεχνητούς ήχους “σπασιμάτων” θα το θυμάμαι για πάντα.

• Συνειδητοποιήσαμε τη δύναμη του ίντερνετ. Τα social networks, αποτέλεσαν το μέσο ενημέρωσης και οργάνωσης, όταν η TV απείχε από το κοινό αίσθημα με στόχο που ο καθένας μπορεί να υποθέσει.

Κυρίως όμως, μάθαμε πως μετά από κάθε “εξέγερση” επικρατεί ησυχία. Όχι η ησυχία της εκτόνωσης. Η ησυχία της μελαγχολίας. Η αποκατάσταση της “τάξης”. Αυτό που μας φέρνει πίσω στα μέρη που έχουμε μάθει να είμαστε ασφαλείς.

“Τα πράγματα δεν θα αλλάξουν ποτέ.  Οι μεγάλες αλλαγές θα έρθουν με το πέρασμα του καιρού και θα συμβούν ανεπαίσθητα”.

Έτσι λένε. Και ίσως και να ‘χουν και δίκιο.

Το εκκρεμές της “αγωνιστικής τάσης” θέλει αυτή τη στιγμή τους 18χρονους να δείχνουν ροή προς τη Χρυσή Αυγή. Πράγμα ανήκουστο για τους σημερινούς νέους 23-27 που βίωσαν τον Δεκέμβρη του 08.

Το μέλλον; Ποιος το ξέρει.

Η σημερινή μέρα, είναι ημέρα αφιερωμένη στην αστυνομική βία που μένει ατιμώρητη (και δικαιολογείται από ορισμένους).

Ημέρα μνήμης στη μοναδική φορά που δείξαμε μαζικό ουσιαστικό ενδιαφέρον για τις αυθαιρεσίες της εξουσίας και τις πολιτικές ευθύνες που βαραίνουν τον καθένα από εμάς ξεχωριστά, ως πολίτη αυτής της κοινωνίας.

Ημέρα μελαγχολίας.

ΥΓ: Bonus, η περιγραφή κάθε εξέγερσης: