Προτάσεις ταινιών: 10 ταινίες που ερωτεύτηκα!

Ο έρωτας και η ερωτική επιθυμία δεν γεννήθηκαν τη στιγμή που τον είδες να πλησιάζει από μακριά με το απροσδιόριστα ανέμελο και ελαφρύ βάδισμα του και το απρόσμενα αδιάφορο χαμόγελο του. Κυλούσανε πάντα μέσα σου και ύπουλα περιμένανε την κατάλληλη στιγμή να εκραγούνε. Και ο έρωτας είναι εκείνες οι μαγικές στιγμές που το βάδισμα και το χαμόγελο μετατράπηκαν σε αμηχανία, η αμηχανία σε γέλιο, το γέλιο σε ανέμελη κουβέντα και η κουβέντα σε βλέμματα που γινόντουσαν ένα. Και γι’αυτό το γέλιο θα χάσεις το παιχνίδι της άδειας πλην τακτοποιημένης καθημερινότητας, ίσως για πάντα.Και η ερωτική επιθυμία είναι η δύναμη που σε κρατάει ζωντανό, είναι η στιγμή που φυσάει τον καπνό από το τσιγάρο του και σε κοιτάζει βαθιά μέσα στα μάτια, αγγίζει το μέτωπο του, κοιτάζει για λίγα δευτερόλεπτα την Ακρόπολη φωτισμένη και γυρνάει αργά στα μάτια σου.

Με το ίδιο ακριβώς πάθος έχω ερωτευτεί ταινίες-πολύ περισσότερες απ’ότι χαμόγελα- , έχω ανατριχιάσει με ταινίες-πολύ περισσότερο απ’ότι με βλέμματα- και έχω εν τέλει αγαπήσει τον κινηματογράφο με αφοσίωση και πίστη αιώνια.

ΤΟ ΚΟΥΡΔΙΣΤΟ ΠΟΡΤΟΚΑΛΙ

Στην μάλλον άγουρη ηλικία των 15 ήταν η πρώτη μου φορά. Η πρώτη μου επαφή με την ταινία που θα μου χάριζε τον έρωτα για τον κινηματογράφο. Μια ταινία που μιλά για μια προβληματική εφηβεία με τον δικό της ιδιαίτερο, συμβολικό και εν μέρει ποιητικό τρόπο. Μια ταινία που έχει τη δύναμη να σας κάνει να ανακαλύψετε το μεγαλείο της 7ης τέχνης.

ΟΤΑΝ Ο ΧΑΡΥ ΓΝΩΡΙΣΕ ΤΗ ΣΑΛΛΥ

Ο έρωτας-απόλυτη χημεία, ο έρωτας-κακό timing, ο έρωτας που αρνείσαι, που δεν ξέρεις τι είναι, που δεν ξέρεις πότε, πως γεννήθηκε, ο έρωτας που αναβάλλεις, ο έρωτας που τον φοβάσαι μέχρι που σου γίνεται ανάγκη, μέχρι που σου φαίνεται μάταιο, ανούσιο να τον εμποδίσεις να σε κατακτήσει. Και που τη στιγμή που θα του παραδοθείς θα καταλάβεις πως ήταν μια ζωή εκεί.

ΜΑΤΙΑ ΕΡΜΗΤΙΚΑ ΚΛΕΙΣΤΑ

Μια ταινία που σε κάνει να νομίζεις πως ίσως ήταν όνειρο, πως ίσως υπνοβατούσες μέχρι να ανακαλύψεις ένα κόσμο γεμάτο ερωτισμό, αισθησιαμό και ένοχα μυστικά. Και πως το ξευπνητήρι σου χτύπησε ακριβώς τη στιγμή που ανακάλυψες πως ο κόσμος εκείνος δεν είχε πια κανένα νόημα, πως δεν ήταν παρά ένα όνειρο, πως ο αισθησιασμός δε σε περιμένει σε κανένα παράλληλο σύμπαν, αλλά κρύβεται στην αλήθεια σου και σε ένα κορμί που θα σε κάνει να ονειρεύεσαι ακόμη και μακριά από το κρεβάτι σου.

Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΕΞΟΔΟΣ ΡΙΤΑ ΧΕΙΓΟΥΟΡΘ

Και αν παρομοίασα το Κουρδιστό Πορτοκάλι με την πρώτη φορά που ερωτεύτηκα τον κινηματογράφο, εδώ είναι η πρώτη φορά που ολοκλήρωσα με πάθος αυτό τον έρωτα. Ίσως να μην πρόκειται για την πιο βαθυστόχαστη ταινία, είναι όμως ένα μελόδραμα με μια πνοή τόσο ιδιαίτερη, με στιγμές έντασης, αγωνίας, λύτρωσης που στα 15 μου έκαναν ολόκληρο το κορμί μου να μουδιάσει και το βλέμμα μου να μην θέλει να κουνηθεί.

ΣΟΛΑΡΙΣ

Ένα βράδυ πριν από 3 χρόνια σε ένα κρεβάτι, ερωτευμένη ανακάλυψα τον Ταρκόφσκι. Και δεν ήταν ανακάλυψη, ήταν έρωτας, ήταν πάθος, ήταν ορμή. Τον αγάπησα τον Ταρκόφσκι, ίσως και για τις συζητήσεις που έκανα μετά τις ταινίες του. Τα χρόνια όμως από τότε πέρασαν και νομίζω καταλήγω πως η ευφυϊα, η ατμόσφαιρα, το χρώμα, οι συμβολισμοί, η αγωνία, η ένταση κάνουν το Σολάρις μια από τις καλύτερες ταινίες στην ιστορία του κινηματογράφου. Μια από τις καλύτερες ταινίες, ανεξάρτητα από άλλους έρωτες, κρεβάτια και χρόνια.

AMOUR

Νομίζω πως πρόκειται για την ταινία που με έκανε να ανανεώσω τους όρκους αιώνιας πίστης μου με τον κινηματογράφο. Σε μία φάση που η διάθεση σου να φλερτάρεις αυξάνεται κατακόρυφα, έρχεται αυτό το κάτι που σε κάνει να καταλάβεις γιατί εκείνο το βλέμμα είναι που δίνει νόημα στη ζωή. Και με μια ξεχωριστή αγκαλιά και 5-10 ξεχωριστά φιλιά του ξαναδίνεις το όλο σου. Τα δάκρυα που κυλήσανε στα μάτια μου και που θα κυλήσουν και στα δικά σας ήταν ακριβώς αυτή η ιεροτελεστιά της ξεχωριστής αγκαλιάς.

ΟΙ ΔΙΧΑΣΜΕΝΟΙ

Μια ταινία του Κρόνενμπεργκ, για κάποιο λόγο άγνωστη στο ευρύ κοινό με έκανε στην τρυφερή ηλικία των 17 ετών να ανακαλύψω την καταστροφική δύναμη του έρωτα. Εδώ ο έρωτας είναι εμμονή, μια εμμονή-δίνη που θα παρασύρει και θα καταστρέψει ζωές. Ζωές που θα εξαρτηθούν από αυτόν και που δε θα καταφέρουν να του αντισταθούν όσο και αν προσπάθησαν.

ΟΛΑ ΓΙΑ ΤΗ ΜΗΤΕΡΑ ΜΟΥ

Μάλλον η καλύτερη ταινία του Αλμοδοβάρ με ταξιδεύει κάθε φορά σε ένα κόσμο γεμάτο δύναμη, δύναμη να αγαπάς, δύναμη να μη συμβιβάζεσαι, δύναμη να ζεις, να μιλάς, να νιώθεις, δύναμη να μη φοβάσαι. Και έχω ξεπεράσει τα αβίαστα δακρυα των πρώτων φορών, αλλά συνεχίζω να γυρνάω σ’αυτή γιατί ακριβώς όπως και τα βλέμματα που ερωτεύτηκα κάθε φορά έχει να μου δώσει και κάτι διαφορετικό.

ΛΕΩΦΟΡΕΙΟ Ο ΠΟΘΟΣ

Ένα ζεστό μεσημέρι, τόσο ζεστό όσο το σύμπαν της ταινίας, γνώρισα για πρώτη φορά το Στάνλει, τη Μπλανς και τη Στέλλα. Και ίσως να έπαιξε κάποιο ρόλο το βλέμμα και οι πλάτες του Μάρλον Μπράντο, αλλά ανακάλυψα όχι μια ταινία, αλλά ένα ολόκληρο σύμπαν στο οποίο ενίοτε ακόμη ταξιδεύω συχνά, ένα ολόκληρο σύμπαν στο οποίο δηλώνω φανατικά πιστή.

ΣΙΝΕΜΑ Ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ

Στα 25 μου έχοντας και εγώ κλάψει αρκετά για έρωτες-και φταίγανε ταινίες και φταίγανε και βλέμματα και χαμόγελα- μάλλον φημίζομαι για την αναισθησία μου. Κάνοντας λοιπόν μια κατάδυση στον ευαίσθητο εφηβικό ψυχισμό μου έχω να εξομολογηθώ πως δεν πρόκειται να ξανακλάψω τόσο με ταινία. Μια ταινία-ωδή στη θαυματουργό δύναμη του κινηματογράφου, στη χαμένη αθωότητα και στη δύναμη του χρόνου που περνάει ανεπιστρεπτί.

Και ίσως ο έρωτας ο δικός σας να μην λέγεται κινηματογράφος, ίσως να λέγεται για την ώρα Νίκος ή Μαρία ή Γιώργος ή Στέφανος. Ίσως και να λέγεται χορός ή ζωγραφική. Και αν τώρα ακόμη αναρωτιέστε για το πως λέγεται, ανάψτε δύο κεριά, κλείστε τα μάτια και θα τον δείτε ολοζώντανο μπροστά σας. Εκεί, θα σας κοιτάζει επίμονα. Μπορεί να φυσάει τον καπνό απ’το τσιγάρο του πάνω σας, μπορεί να σας αγγίζει. Σίγουρα θα σας ικετεύει να του παραδοθείτε. Αφήστε λοιπόν τα μάτια σας κλειστά μέχρι να σας πείσουν να του παραδοθείτε, να μην τον φοβάστε. Και αν εγώ τα ανοίγω πάντα πολύ γρήγορα, πιστέψτε με, κάνω λάθος.