Απόψεις: Οικογένειες και «οικογένειες»

Είχα και έχω την τύχη να μεγαλώνω σε μία φυσιολογική οικογένεια με τα πάνω και τα κάτω της, όπως συμβαίνει σε όλες. Περάσαμε και περνάμε ωραίες στιγμές, είμαστε δεμένοι με όσους θέλουμε και απόμακροι με όσους επιλέγουμε. Γενικά όμως είμαστε καλά, δεν έχω παράπονο.

Περπατώντας σε μια ηλικία που βλέπω γύρω μου τις «σειρές» μου να κάνουν οικογένεια, αρχίζω να διαπιστώνω πόσο σημαντικό ρόλο παίζουν αυτοί οι 2-3-4-όσοι άνθρωποι αποτελούν μια οικογένεια, για την διαμόρφωση του χαρακτήρα μας.

Έχω ξαναπεί και σε άλλο μου άρθρο νομίζω ότι δεν είναι όλοι οι άνθρωποι για να κάνουν παιδιά. Δεν ξέρω αν αυτό ακούγεται σκληρό σε κάποιους ή αν είναι λάθος, αλλά το πιστεύω. Αυτή η άποψή μου δυναμώνει βλέποντας ανθρώπους γύρω μου να γίνονται γονείς ενώ κανονικά θα έπρεπε να ληφθούν ειδικά μέτρα προφύλαξης!

Αυτοί οι άνθρωποι που δημιουργούν οικογένειες με ελαφριά την καρδιά δεν καταλαβαίνουν ότι καταστρέφουν μια σειρά άλλων οικογενειών. Μπορεί να καταστρέφουν τους γονείς τους. Σίγουρα, αν έχουν προβλήματά μεταξύ τους και τα περνούν στο παιδάκι τους, καταστρέφουν και το παιδί τους. Καταστρέφοντας το παιδί τους, αν αυτό δεν είναι αρκετά έξυπνο να δει ότι κάτι πάει στραβά, θα καταστρέψουν και τις μελλοντικές του σχέσεις. Και σίγουρα, τα σκατά που βλέπει στην οικογένειά του, αν δεν πάρει τα μέτρα του, θα τα περάσει και στην νέα του οικογένεια. Μην το βλέπετε υπερβολικό. Δεν είναι το άκρο. Είναι μια αλυσίδα γεγονότων που την ακολουθούμε υποσυνείδητα.

Είναι περίεργο πώς κάποια πράγματα «πρέπει» σύμφωνα με την κοινωνία να τα κάνεις μικρός και τελικά είναι φανερό ότι πρέπει να έχεις μια κάποια εμπειρία, που έρχεται με την ηλικία για να τα κάνεις και να μην τα σκατώσεις. Ένα από αυτά είναι η οικογένεια. Όλοι σου λένε να την κάνεις μικρός, για να μπορέσεις να την απολαύσεις όσο αντέχεις. Έλα όμως, που όταν είσαι μικρός, είσαι μικρός για όλα τα πράγματα. Και πολύ περισσότερο για να πάρεις την ευθύνη ενός παιδιού και ενός σπιτικού. Ίσως παλιότερα να μην ήταν έτσι, όταν ξεκίνησαν να το λένε αυτό. Αλλά πλέον νομίζω ότι ισχύει για τους περισσότερους. Όταν στα 30 μας ακόμα είμαστε παιδιά (καλό ή κακό, δεν ξέρω, είναι άλλο θέμα αυτό), πώς θα κάνουμε παιδιά;

Βέβαια, πρέπει εδώ να ομολογήσω, ότι και οι παλιότεροι τις έκαναν τις κοτσάνες τους και το βλέπουμε ξεκάθαρα στα ατομάκια που κυκλοφορούν γύρω μας. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που βλέπεις κάποιον, μετά βλέπεις την μάνα του ή τον πατέρα του και λες δεν απορώ γιατί βγήκε έτσι τούτος. Το μήλο κάτω από την μηλιά θα πέσει.

Μπορεί να μην το καταλαβαίνουμε αλλά η οικογένεια μας φτιάχνει. Και μας φτιάχνει σε ηλικίες που δεν είμαστε σε θέση να το καταλάβουμε ή που οι άλλοι μας θεωρούν πολύ μικρούς για να καταλάβουμε. Η ζημιά γίνεται νωρίς γι΄αυτό αποφάσεις τόσο σοβαρές πρέπει να παίρνονται με πολύ μεγάλη σκέψη. Δεν είναι ότι μας κάθεται και το κάνουμε. Μετά αυτή η επιλογή δεν αλλάζει. Είμαι σίγουρη ότι όλοι θέλουμε να μεγαλώνουμε σε οικογένειες και όχι σε «οικογένειες» που απλά υπάρχουν τυπικά και για τους τίτλους. Και καλά να είναι τυπικές. Μπορεί να κάνουν και πολύ κακό.

Θαυμάζω τις οικογένειες που βλέπω και είναι αγαπημένες και χαίρομαι πάρα πολύ να είναι φίλοι μου που τις έχουν, με κάνουν να θέλω να κάνω και εγώ… (Μετά βέβαια, κοιτάω λίγο πιο δεξιά ή αριστερά στο πιτσιρίκι που τσιρίζει και μετά η μάνα τσιρίζει περισσότερο από αυτό, και αλλάζω γνώμη αμέσως!)